1 - Jim O'Rourke "Simple Songs" (Drag City)

Επιστρέφοντας στους ήχους του Randy Newman και - γιατί όχι; - στις πρώτες δουλειές του Elton John, ο Jim O' Rourke συνέθεσε και ηχογράφησε ένα άλμπουμ "απλών τραγουδιών" και μεγάλων μουσικών απολαύσεων. Μου πήρε ακριβώς οκτώ μέρες να ακούσω ολόκληρο τον δίσκο: άκουγα ένα τραγούδι, και μετά το έπαιζα στο repeat όλη μέρα. Γιατί; Μα, το σκάλωμα! Τα λόγια, οι συνθέσεις, και φυσικά, αυτές οι ενορχηστρώσεις, έτσι όπως αναδεικνύονται απ' αυτή την υπέροχη, ζεστή ηχογράφηση. Ούτε νότα δε θες να πειράξεις, ούτε ένα όργανο δε μοιάζει περιττό, κι ας ξεπερνούν πολύ συχνά το πεντάλεπτο τα τραγούδια εδώ. Όλα τους διαμάντια μιας άλλης μπάρας, νοτισμένης από ουίσκι και στάχτη - σ' ένα μαγαζί με ξύλινη επένδυση όπου ο χρόνος έχει σταματήσει, όχι από διάθεση νοσταλγική αλλά επειδή δεν έχει που αλλού να πάει.

2 - Dødheimsgard "A Umbra Omega" (Peaceville Records)

Να μη γελιόμαστε, η μεγαλύτερη επιστροφή στα μεταλλικά δρώμενα των τελευταίων ετών, ήταν αυτή εδώ. Με τους θεόμουρλους Νορβηγούς να επιστρέφουν στα λυσσασμένα παιχνίδια αποδόμησης που επιχείρησαν στο "666 International", μόνο που εδώ αφήνουν στην άκρη τα industrial στοιχεία, παραπέμποντας ταυτόχρονα στις δουλειές των πιο ιδιαίτερων rock προσωπικοτήτων. Θέλετε να ακούσετε τι δίσκο θα έβγαζαν οι Darkthrone αν τζάμαραν με τον Captain Beefheart με τη συμμετοχή του John Zorn; Το "A Umbra Omega" βλέπετε θα μπορούσε να είναι το "Trout Mask Replica" του Νορβηγικού black metal. Ναι, είναι τόσο μεγάλο, τόσο αταξινόμητο, τόσο δυσπρόσιτο αρχικά, και τόσο αποκαλυπτικό, όσο περισσότερο επιμένεις. Δεν είναι για τους μεταλλάδες. Είναι για τους τολμηρούς - οι υπόλοιποι του χώρου παίζουν rock'n'roll και δεν το ξέρουν. Και ό,τι και να πουμε για τους στιχους και αυτη τη ΦΩΝΗ είναι λίγο.

3 - Leon Bridges "Coming Home" (Columbia)

Υπάρχει το ρετρό. Δηλαδή οι τουρίστες. Οι επισκέπτες σε μια πεπερασμένη μουσικά εποχή, που επιχειρούν να αναστήσουν δια της μουσικής τους. Και υπάρχουν κι αυτοί που δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνουν τη διαδρομή, γιατί ήταν πάντα εκεί. Ε, τέτοια μοιάζει να είναι η περίπτωση του 25χρονου Leon Bridges. H φωνή του θυμίζει ανατριχιαστικά εκείνη του Sam Cooke. Η δε ηχογράφηση του "Coming Home" είναι ζωντανή (στο στούντιο) και έγινε αποκλειστικά με εξοπλισμό εκείνης της εποχής. Μια χαραμάδα στο χρόνο λοιπόν. Στην εποχή των Platters, του Perry Sledge, του Cooke, που επισκιάστηκαν, με τα χρόνια, από τη σαρωτική rock'n'roll επιδρομή του Jerry Lee Lewis, του Chuck Berry και, προφανώς, του Elvis.  Όταν δηλαδή άνθισαν οι πρώτοι σπόροι της soul - που γράφει και ερμηνεύει μοναδικά τούτος ο πιτσιρικάς με τη σπουδαία φωνή και το - υποθέτω - λαμπρό μέλλον. Καμία μιμητική διάθεση εδώ. 100% pure stuff. 

4 - John Grant "Grey tickles, black pressure" (PTKF)

"Gray tickes": Η αγγλική, κυριολεκτική μετάφραση της αντίστοιχης Ισλανδικής φράσης που, παραδοσιακά, αναφέρεται στα πρώτα "σημάδια" της μέσης ηλικίας, που πλησιάζει. Ομοίως, οι Τούρκοι αποκαλούν "μαύρη πίεση" τους εφιάλτες. Ο John Grant παίζει τις ξένες γλώσσες στα δάχτυλα (μιλά άπταιστα Ρώσικα, Γερμανικά, Ισλανδικά, Ισπανικά, Γαλλικά - και, σύμφωνα με τον ίδιο, "απλά καλός" στα Σουηδικά και τα Δανέζικα) και, ομοίως, παίζει ιδιοφυώς και με τις νότες, πάντα σε pop ηχοχρώματα. Την ίδια στιγμή όμως είναι σπαρακτικά ακέραιος και ειλικρινής. Και αυτό είναι που πάντα με εκπλήσσει. You just can't have enough of this guy. Τούτο εδώ βέβαια μοιάζει το πιο φιλόδοξο μουσικά άλμπουμ του από τα δυο που προηγήθηκαν - υπάρχει και αρκετό funk εδω μέσα - αλλά αυτό που μένει στο τέλος είναι αυτή η χαρακτηριστική ακεραιότητα που συναντάς σε ελάχιστους καλλιτέχνες σήμερα. Ακόμη κι όταν γράφει disco ερωτοτράγουδα σπάζοντας πλάκα, όπως στο "Disappointed", παρέα με την Tracey Thorn των  Everything but the Girl.

5 - Young Fathers "White Men Are Black Men Too" (Big Dada)

Οι Young Fathers, μια από τις πιο σοβαρές μουσικές προτάσεις που ξεπήδησαν τα τελευταία χρόνια από τη Σκωτία, παίρνουν το σκληρό κοκτέιλ τους (με την hip-hop και την pop να πρωταγωνιστούν) και παρουσιάζονται ακόμα πιο άγριοι και επιθετικοί εδώ. Αν και το "White Men Are Black Men Too" είναι ένα άλμπουμ που δύσκολα χωράει σε κατηγορίες - τα δισκάδικα το τοποθετούν στο hip-hop και ξεμπερδεύουν, έχω παρατηρήσει, αλλά υπάρχουν πολλά εδώ μέσα που οφείλουν την ύπαρξη τους στους Arcade Fire. Η δε ηχογράφηση, βουτηγμένη στη βρωμιά - όλα τα ρυθμικά samples μοιάζουν να προέρχονται από καθαρά αναλογικές πηγές (το πιστοποιούν και αρκετές live εμφανίσεις τους) και η μπάντα προσπαθεί να φέρει όσο γίνεται πιο "μπροστά" στο mix αυτή την καταγωγή. Πέραν όλων αυτών όμως, είναι και τα τραγούδια. Επικά, διαρκώς κλιμακώμενα και πολύ συχνά επιθετικά, με ρεφρέν που θυμίζουν μέχρι και TV On The Radio, και ξεσπάσματα σαν αυτά που θα βρείτε από κάτω. Πόσο κομματάρα, ποσο. 

 

6 - Chelsea Wolfe "Abyss" (Sargent House)

Η τύπισσα ξέρει να βαφτίζει δίσκους, της το δίνω: Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να περιγράψει με σαφήνεια τι ακριβώς με περίμενε όταν έκατσα να το ακούσω πρώτη φορά. Το εναρκτήριο μπάσο που σκάει στο "Carrion Flowers" ακούγεται σα προϊστορικό θηρίο που ψυχορραγεί (να το πω αλλιώς: IT'S FUCKING SCARY) και μόνο μετά τα δυο πρώτα λεπτά του συνειδητοποιείς πως πίσω απ' αυτή την πανοπλία (η παρομοίωση δεν είναι τυχαία - ο δίσκος είναι βαρύς και αιχμηρός) υπάρχει ένας σκελετός που έρχεται κατευθείαν από το folk rock. Αυτό δίνει στο δίσκο μια παράξενη, παραμυθένια αίσθηση - τον κάνει δηλαδή ακόμα περισσότερο τρομακτικό, ειδικά όταν βαράει κάτι σκαλώματα τύπου Sunn O))). Και σπάνια σε προκαλούν πια τέτοιες μουσικές. Άξια.

7 - Liturgy "The Ark Work" (Thrill Jockey)

Ναι, το ξέρω. Η φωνή. Είναι πρόβλημα. It takes a while - αλλά μέχρι τότε μπορεί να έχεις παραιτηθεί, και δε μπορώ να κατηγορήσω κανέναν γι αυτό. Αλλά το όραμα των Litugry εδώ είναι τόσο ξεχωριστό, τόσο ρηξικέλευθο και, εντέλει, τόσο αποτελεσματικό (ναι, είναι) που αξίζει τη συνενοχή σου. Δύσκολο να βρεθεί κανείς προετοιμασμένος απέναντι σ' αυτό που γίνεται εδώ. Να, γράφω μπούρδες τόση ώρα και δεν έχω περιγράψει ακόμα το άλμπουμ. Μέγιστες μάστορες του blackgaze, μπόλιασαν το black metal με το mathrock και το shoegaze για να φτιάξουν, το 2011 το άλμπουμ "Aethethica", που συμπτωματικά, ήταν και το - χαλαρά - καλύτερο άλμπουμ εκείνης της χρονιάς. Στο ενδιάμεσο, το θρυλικό πλέον ρυθμικό section των Liturgy αποφάσισε να αποχωρήσει, μόνο και μόνο για να... επιστρέψει δυο χρόνια αργότερα στη μπάντα. Και να προκύψει τούτο εδώ. Με ψηφιακά πειράγματα (κυρίως στη φωνητικά, ενίοτε και στο mix συνολικά), mathrock σκαλώματα με πρωταγωνιστές χάλκινα πνευστά, φιμωμένα blast-beats, ταχύτατο picking και την καθαρή, σχεδόν άχρωμη φωνή του Hunter Hunt-Hendrix να τραγουδά μονότονα τους στίχους, συχνά σε rap ρυθμούς. Total mindfuck, αλλά όταν σε οδηγεί σε μια τέτοια οργασμική έκσταση, ακούγεται τόσο γαμημένα genious.

8 - Jacco Gardner "Hypnophobia" (Polyvinyl / Benelux / Excelsior)

Το "Hypnophobia", δεύτερο άλμπουμ του Ολλανδού κυρίου Gardner, είναι ένα άλμπουμ ρυθμικών groove και ψυχεδελικών διαδρομών σε pop κατευθύνσεις, με retro παραγωγή (και ελαφρώς "πειραγμένα" hammond), στημένο με την αυτοπεποίθηση ενός σπουδαίου μουσικού. Και ταυτόχρονα μια πικρόχολα ειρωνική μαρτυρία πάνω στη διαταραχή προσωπικότητας που σε σημεία φαντάζει αυτοβιογραφική (υπάρχει ένας έντονα εξομολογητικός τόνος στο "Brightly", ασχέτως αν στην αρχή το μονο που προσέχεις είναι οι overdubbed ακουστικές του και το ευφυέστατο progression). Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο του όμως είναι πρωτίστως μουσικό: Τα instrumental εδώ δεν απουσιάζουν - όπως η ομώνυμη κομματάρα για παράδειγμα. Ενώ συμβαίνει κι αυτό: Κάθε μελωδική φράση στο "Hypnophobia" μοιάζει να καταλήγει σε ερωτηματικό. Αλήθεια. 

9 - Trondheim Jazz Orchestra "Savages" (MNJ Records)

Μιλήσαμε για τον Kamashi προηγουμένως, όμως στ' αλήθεια δεν άκουσα τίποτα στο 

χώρο της Jazz φέτος πιο γοητευτικό απ' αυτή εδώ την πολυσυλλεκτική προσπάθεια του 

Νορβηγικου dream-team που μπλέκει jazz, κλασσικές και rock φόρμες όπου 

μελωδίες παραμυθένιες προσκρούουν σε πνευστά που  μοιάζουν να έρχονται κατευθείαν από τα βάθη της Κόλασης. Ο καμβάς εδώ είναι γιγαντιαίος - αν το "Savages" ήταν ταινία θα 

μπορούσε να προβληθεί μονάχα σε αίθουσες τύπου Imax - και μου προκαλεί εντύπωση η απουσία του δίσκου απ' όλες τις μουσικές λίστες που τσέκαρα αυτές τις μέρες. 

Ναι, οκ, δεν θα βρείτε hip funk στοιχεία εδώ - το groove απουσιάζει. 

Λίγοι δίσκοι όμως με ταξίδεψαν τόσο φέτος. 

10 - Godspeed You! Black Emperor "Asunder, Sweet and Other Distress" (Constellation)

Οι φανατικοί των Godspeed μπορεί και να μην εντυπωσιάστηκαν, αλλά τούτο εδώ το άλμπουμ είναι ίσως ένα απο τα πιο ουσιαστικά που ηχογράφησαν ποτέ. Μικρό σε διάρκεια (μόλις... 40 λεπτά), δίχως θρηνωδείες και ποιητικώς πένθιμα αποσπάσματα, πιο σφιχτοδεμένο εκτελεστικά από ποτέ, περισσότερο προς την κατεύθυνση του κορυφαίου τους Yanqui UXO, ακούγεται φωτεινό και ταυτοχρόνως, άκρως πολεμικό, λες και η μπάντα παίζει τώρα τη μουσική που ήταν προορισμένη να παίξει, στην πιο αγνή της μορφή, που θα λεγαν και οι αμερικάνοι. Για εμάς, τους φίλους του βινυλίου, η μπάντα επιφύλαξε μια ακομα έκπληξη, ένα αέναο groove κρυμμένο στα τελευταία αυλάκια του δίσκου, που κλείνει το μάτι στο "Sgt. Pepper". Ε, γι αυτό και μόνο ρε. Γι αυτό και μόνο. 

11 - Ghost "Meliora" (Republic Records)

Τα τελευταία χρόνια οι metal συντάκτες έχουν παίξει σχεδόν όλα τα χαρτιά των σκληρών αναφορών τους ούτως ώστε να αποφύγουν να γράψουν το προφανές: Οι Ghost είναι απλά η μεταλλική εκδοχή των Abba που κάποιος μίσθωσε για να ντύσουν μια ιταλική ταινία τρόμου. Το οτι το κάνουν τόσο, μα τόσο καλά αρκεί για να καταγραφούν στο πάνθεον του "σκληρού" ήχου - αν και αυτή η pop ευαισθησία τους (Διάολε, τι ρεφρενάρες) αρκεί για να τους εκτινάξει πέρα από τα στενά του όρια. Επίσης πολύ θα ήθελα να βάλω κάποιο άλλο track απ' αυτο που ακολουθεί, υποκλίνομαι όμως μπροστά στις αισθητικές λεπτομέρειες αυτού του clip όπου όλα είναι στη θέση τους. Ο Dario Argento του Deep Red θα ήταν περήφανος, αγόρια. Good job there.

12 - Chemical Brothers "Born in the echoes" (Virgin EMI Records)

Το πιο πολυσυλλεκτικό τους άλμπουμ είναι ένα από τα καλύτερα που έκαναν ποτέ. Πείτε ό,τι θέλετε για τις παλιές καλές εποχές τους, τούτο εδώ το άλμπουμ κατορθώνει να ακούγεται φρέσκο από την πρώτη μέχρι την τελευταία του νότα: Το θηριώδες "Sometimes I feel so deserted" (με το "Mad Max"-style τρομερό του κλιπ) οδηγεί σε χορευτικό παροξυσμό, το "Go" είναι η χαρά του post-καρεκλά, το "I'll see you there" ένας ψυχεδελικός ροκ οργασμός (με τρελά groovy φυσικό drumming) και το ανυπέρβλητο "EML Ritual" ένα ακατάπαυστο όσο και ανελέητο dance track που σε εθίζει με το πρώτο άκουσμα - και μετά το ακούς και κοπανιέσαι για ένα μήνα τουλάχιστον. Σοβαρά, αυτό είναι το "White Album" τους.

13 - Deafheaven "New Bermuda" (Anti-)

Το πιάσαμε το κόλπο τους μόλις την περασμένη χρονιά. "Τι κανουν οι αμερικάνοι;", έγραφα τότε. "Πιάνουν αυτή την ιδιαίτερη συχνότητα του black metal που μπορούσε να πιάσει μια ματζόρε συγχορδία και να της τινάξει τα πέταλα, να την "τρέξει" με ταχύτητα φωτός και να σου προκαλέσει οργασμική παράκρουση, και, μέσα σ' αυτήν, ανακαλύπτουν δυναμικές που δε πίστευες πως υπήρχαν (μέσα στον ήχο τους, ακούς όχι μόνο τους Isvind, αλλά και τους Ride ή ακόμα και τους Smiths)". Φαίνεται πως οι πολυάριθμες εξωμεταλλικές αναφορές μάλλον τους ενόχλησαν - γι αυτό ίσως το "New Bermuda" (και πάλι τίτλος που ενοχλεί αισθητικά τα "μέταλλα") ακούγεται τόσο πιο αιχμηρό απ' τον προκάτοχο του. Μη φανταστείτε τρίλεπτες φλασιές - το ηχητικό "άνοιγμα" του "Sunbather" είναι και πάλι εδώ, σε ένα άλμπουμ όμως πιο σκοτεινό, πιο απελπισμένο και μάλλον πιο συγκεντρωμένο. Τώρα καλό θα ήταν να ξεκουραστούν λίγο. Δυο blackgaze δισκάρες σε δυο χρόνια είναι καλός απολογισμός. 

14 - Anna von Hausswolff "The Miraculous" (City Slang / Other Music)

Έχω γράψει κι εχω σβήσει μια εικοσάδα κειμενάκια για τούτο εδώ.
Οπότε απλά θα πω πως αυτό είναι το άλμπουμ που θα ήθελα να ακούω

τη στιγμή που θα βάζω φωτιά στο σπίτι μου.

15 - The Dandelion "Seeds Flowers and Magical Powers of The Dandelion" (self released)

Ακούτε "Σαν Φρανσίσκο" και συγκινείστε δίχως να έχετε πατήσει ποτέ το πόδι σας εκεί; Σας λένε τίποτα τα ονόματα των Strawberry Alarm Clock και των Χιλιανών Aguaturbia ή γενικώς δεν την παλεύετε με την τριπαριστή 60s ψυχεδέλεια, εκείνη με τα πνευστά, τα σιτάρ, τις ανατολίτικες κλίμακες και την ιδιαίτερη εκείνη αιθέρια ατμόσφαιρα, στο όνομα της οποίας εκατομμύρια πιστών ρούφηξε τρεις φορές την έκταση του πλανήτη σε χόρτο στην προσπάθεια του να καεί ολοσχερώς; Αν δεν, λοιπόν, μακριά απ' αυτό το άλμπουμ. Σε κάθε διαφορετική περίπτωση, ανακαλύψτε το. Είναι 100% εκεί, απολύτως ειλικρινές, δίχως το "φόρτωμα" της λατρευτικής retro ματιάς - γι αυτό και δεν θα το δείτε σε καμιά λίστα πολυδιαφημισμένου εντύπου - απαρτίζεται από υπέροχες συνθέσεις και είναι ηχητικά δομημένο με σαφήνεια: Όχι "lo-fi", απλά συνεπές. Οι ίδιοι λένε: "a collection of musical spells projecting images of galactic space travel, pagan witchcraft, love, ethereal energies and a blend of east meets west rhythms and melodies". Το χουμε. Αυστραλοί κι αυτοί - σαν τους Tame Impala. Ελπίζω να μην έχουν ανάλογη πορεία. 

16 - Bob Dylan "Shadows in the night" (Columbia)

Μου πήρε λίγο καιρό μέχρι να καταλάβω γιατί μου αρέσει τόσο πολύ αυτό το άλμπουμ - βλέπετε, με "κέρδισε" από το πρώτο δευτερόλεπτο (σοβαρά) και το ερώτημα αυτό έπρεπε κάπως να απαντηθεί. Και τελικά, το πρώτο, σημαντικό δυνατό σημείο εδώ είναι η επιλογή των τραγουδιών. Ο Dylan, σοφά, δεν έστησε ένα best-of του Sinatra αλλά ένα πραγματικό άλμπουμ, μελαγχολικό, με ελάχιστα mood swings, γεμάτο γνήσια μοναξιά. Ο ίδιος δήλωσε, πολύ σωστά: «Δεν υπάρχει ούτε μία ψεύτικη λέξη σε κανένα από αυτά τα τραγούδια. Είναι αιώνια». Με άλλα λόγια, διαχρονικά. Οι "ανοιχτές" ενορχηστρώσεις εδώ (με τις slide κιθάρες να πρωταγωνιστούν) μοιάζουν να ντύνουν μουσικά ένα φιλμ νουάρ. Νουάρ από τα παλιά, όχι τα εκμοντερνισμένα της σχολής του λατρεμένου Michael Mann - μόνο που η μεγαλύτερη έκπληξη εδώ προκύπτει από την ίδια τη φωνή του. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ο Dylan ακούστηκε τόσο τρυφερός και συγκεντρωμένος;

17 - Kamashi Washington "The Epic" (Flylo)

Δεν είναι ο αγαπημένος μου jazz δίσκος (ακολουθεί, στις πρώτες θέσεις αυτής της λίστας) αλλά, Διάολε, τι απαιτητικό άκουσμα. 172 λεπτά διαρκεί το Epic του Washington και αν δε δικαιολογούσε τη διάρκεια του, θα με έκανε να το σιχαθώ κι αυτό, και την jazz μαζί (για καμιά βδομάδα). Έλα όμως που δε βρίσκεις τίποτα περιττό. 34 ετών, με θητεία στον Kendrick Lamar, ο σαξοφωνίστας που πρωταγωνίστησε - δικαίως - σε όλες τις φετινές λίστες, έφτιαξε ένα απολαυστικό άλμπουμ - φόρο τιμής στους μεγάλους της jazz όπου ο Miles Davis (στις πιο περιπετειώδεις του στιγμές) και ο Coltraine συναντούν τον George Martin (ναι, εννοώ τον παραγωγό) στο πιο ουσιαστικά φιλόδοξο άλμπουμ που άκουσα φέτος. Αν είσαι και μουσικός, ε, του αφιερώνεις πολλά περισσότερα ακούσματα. Κορυφαία σύνθεση τα "Claire De Lune" και "Next Step" που λογικά θα μείνουν στην ιστορία. Στ' αλήθεια ψυχεδελικό.

18 - Thee Oh Sees "Mutilator Defeated At Last" (Castle Face)

Περισσότερο "οργανωμένο" από τις προηγούμενες δουλειές τους (πιο προσεκτικά ηχογραφημένο, για να το πούμε κι αλλιώς) αλλά σταθερά καυλωμένο, το γκαραζιάρικο και ρετρό ψυχεδελικό ντελίριο των Thee Oh Sees αγγίζει εδώ, περισσότερο από ποτέ, μια pop ευαισθησία που χαρίζει στο "Mutilator defeated at last" (τίτλος που μοιάζει περισσότερο δηθενοχιψτεριά παρά wtf, όπως πιθανότατα θα ήθελαν) μερικά άγρια, επίμονα hooks που παραμένουν σταθερά καθ όλη τη διάρκεια του δίσκου. Και η αλήθεια είναι πως άκουσα πολλά ωραία τέτοια τραγούδια φέτος - όχι όμως και καλά άλμπουμ. Δε ξέρω αν η όλη φάση με τα mp3 κατέληξε στο να δικαιολογούμε την ύπαρξη ενός δίσκου για ένα ή δυο καλά κομμάτια, οι Thee Oh Sees όμως έκατσαν και μαστόρεψαν ένα άλμπουμ. Τα δε σημάδια βινυλίου στις άκρες του εξωφύλλου, το φετιχιστικό κερασάκι στην τούρτα.

19 - Christian Fitness – "Love Letters in the Age of Steam" (ανεξάρτητη παραγωγή - Self-released)

Ναι, μια ανεξάρτητη παραγωγή στο νούμερο 19. Δηθενιά; Μα τι να κάνω που παρακολουθώ κάθε κίνηση του κυρίου Andrew Falkous, του ηγέτη των Future Of The Left που ανακάλυψα πριν τρία χρόνια περίπου, για να σκαλώσω φορέβα. Με post-punk αυθάδια, αλλά και την ανάλογη τεχνογνωσία (θα μπορούσαν να "περάσουν" και ως noise εκδοχή των Television αν δίναμε μια βάση στον εξαιρετικά οργανωμένο σκελετό των φαινομενικά χαοτικών συνθέσεων τους: προσέξτε το "All Ghost’s to the Medicine Counter Four’s"), οι Christian Fitness (ουσιαστικά, ο Falkous, η σύζυγος του και διάφοροι φίλοι τους) στήθηκαν για να ανορθώσουν οικονομικά τον mainman τους ο οποίος έχασε τη βασική του δουλειά πριν από δυο χρόνια και αποφάσισε να δημιουργήσει ένα, ας πούμε one-man-project, για να μπορεί κάπως να συντηρεί τον εαυτό του όταν δεν ασχολείται με τους Future of the left. Σκληρή ηχογράφηση, όχι ιδιαίτερα καλοζυγισμένη αλλά γεμάτη ιδέες όπου πρωταγωνιστεί το γνωστό, καυστικό χιούμορ του Falkous. Προς το τέλος δε, προκύπτει και μια αναπάντεχη τρυφερότητα. Κρίμα που δεν κυκλοφορεί σε βινύλιο.

20 - Pinkshinyultrablast "Everything Else Matters" (Club AC30)

Από την απαστράπτουσα και βουτηγμένη σε ωκεανούς reverb κιθαριστική και fuzzαρισμένη pop (ναι, ξέρω πως το λένε και shoegaze) των Ρώσσων Pinkshinyultrablast δεν προκύπτει κανένα ερωτηματικό, μόνο ένας θορυβώδης λυρισμός που θυμίζει τις κορυφαίες στιγμές των Joy Formidable και των Lush (που μοιάζει να είναι η μεγαλύτερη επιρροή τους) και σαρώνει τα πάντα με θετική ορμή. Το εξωπραγματικό της υπόθεσης είναι πως μιλάμε για ένα άλμπουμ που ηχογραφήθηκε το 2013. Με άλλα λόγια, οι συνθέσεις πιθανότατα είναι ακόμη παλαιότερες. Ούτε που μπορώ να φανταστώ τι θα μας σερβίρουν την επόμενη φορά - βλέπετε, εκτός απ' όσα προανέφερα, υπάρχει και μια γενναία δόση θράσους στο "Everything else matters" (Sonic Youth anyone?), μια αλητεία δηλαδή που θα μπορούσε να οδηγήσει το συγκεκριμένο σχήμα και σε μονοπάτια ακόμη πιο ανεξερεύνητα. Δισκάρα nevertheless. Και η πρώτη μπάντα που ανέβασα στο youtube, για να φάω report την αμέσως επόμενη μέρα. Τι να πω ρε παιδιά, δυο χρόνια κάνατε να το βγάλετε, αλλά τα αντανακλαστικά σας δουλεύουν μια χαρά στο ίντερνετς.