4 - Ital Tek “Hollowed” (Planet Mu)

Έχω τον Vangelis στη λίστα, έχω και τον Jon Hopkins σε μια προηγούμενη, σκάει και αυτό το άλμπουμ με τον Ital Tek να αφήνει λίγο τους dance ρυθμούς για να φτιάξει ένα διαστημικό dubstep που κυριολεκτικά αψηφεί τη βαρύτητα. Ένας ηλεκτρονικός ήχος δηλαδή, άκρως συναισθηματικός και, με έναν απροσδιόριστο τρόπο, σχεδόν "βιωματικός". Κάπου πέτυχα και τον όρο "chillwave" αλλά, στ' αλήθεια, δεν έχει και πολύ σημασία ο στυλιστικός προσδιορισμός του. Το "Hollowed" είναι ένας δίσκος που προκαλεί τη φαντασία του ακροατή του. Ένας δίσκος δηλαδή που του επιτρέπει να ονειρευτεί.  Σπάνιο στις μέρες μας, I tell you. 

12 - Chemical Brothers "Born in the echoes" (Virgin EMI Records)

Το πιο πολυσυλλεκτικό τους άλμπουμ είναι ένα από τα καλύτερα που έκαναν ποτέ. Πείτε ό,τι θέλετε για τις παλιές καλές εποχές τους, τούτο εδώ το άλμπουμ κατορθώνει να ακούγεται φρέσκο από την πρώτη μέχρι την τελευταία του νότα: Το θηριώδες "Sometimes I feel so deserted" (με το "Mad Max"-style τρομερό του κλιπ) οδηγεί σε χορευτικό παροξυσμό, το "Go" είναι η χαρά του post-καρεκλά, το "I'll see you there" ένας ψυχεδελικός ροκ οργασμός (με τρελά groovy φυσικό drumming) και το ανυπέρβλητο "EML Ritual" ένα ακατάπαυστο όσο και ανελέητο dance track που σε εθίζει με το πρώτο άκουσμα - και μετά το ακούς και κοπανιέσαι για ένα μήνα τουλάχιστον. Σοβαρά, αυτό είναι το "White Album" τους.

27 - John Carpenter's Lost Themes (Sacred Bones Records)

Πόσους σκηνοθέτες - μουσικούς γνωρίζουμε; Λοιπόν, ένας ο Τσάρλι Τσάπλιν, ένας άλλος ο Θεός Μάικ Φίγγις, άλλος ένας ο Κλιντ Ίστγουντ (φοβερό;), o Aλεχάντρο Αμενάμπαρ, ο Σατιαζίντ Ράι, ο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, ο Ντάριο Αρτζέντο (περισσότερο ως παραγωγός είναι η αλήθεια - αλλά με όραμα!) και ο Ντέιβιντ Λιντς. Ναι, ξέχασα να σας πω, ο Τζον Κάρπεντερ δεν θέλει να τον αποκαλούν μουσικό. Κι ας υπέγραψε μερικά από τα πιο εμβληματικά soundtrack του Φανταστικού, με πρώτο και καλύτερο αυτό του "Halloween" - σημείο αναφοράς για όποιον ασχολείται ιστορικά με τον Τρόμο. Ο ίδιος βέβαια δηλώνει πως το διάσημο αυτό theme αποτελούσε φόρο τιμής στο "Profondo Rosso" των Goblin (τα 3/4 των οποίων έβγαλαν φέτος έναν εξαίσιο δίσκο - more of that to come) και πως απλά παίζει με τις νότες, αναζητώντας τους πιο αγωνιώδεις συνδυασμούς. Και εδώ φαίνεται πως είχε όρεξη. Οι δε συνθέσεις που απαρτίζουν το Lost Themes αποτελούν το soundtrack ταινιών που δεν έχουν ακόμα γυριστεί, και οι εικόνες που σκάνε από το ασυνείδητο σου, καθώς προσπαθείς στιγμιαία να γεμίσεις τα κενά, έρχονται κατευθείαν από το σινεμά τρόμου που σε μεγάλωσε. Ε, αυτό από μόνο του, αξίζει πολλά. 

7 - Perturbator "Dangerous Days" (Blood Music)

Τις ένδοξες εποχές της 8-bit οικιακής ψυχαγωγίας, τα χρόνια δηλαδή που οι λέξεις Spectrum, Commodore και, κυρίως, Amstrad σήμαιναν πραγματικά κάτι για εκατομμύρια πιτσιρικάδες, οι πιο περιπετειώδεις τύποι εξ ημών αναζητούσαν παιχνίδια εκ Γαλλίας, γιατί είχαν πολύ απλά, τα καλύτερα γραφικά, και τα πιο σκαλωματικά soundtracks. Είναι παράξενο το πως συνεχίζεται αυτή η παράδοση - και μη μου πείτε πως αυτή η κληρονομιά δεν έχει περάσει στη γαλλική electro σκηνή γιατί υπάρχει ακόμα ένα τέτοιο άλμπουμ πιο κάτω σ' αυτή τη λίστα. Βέβαια, οι Pertubator χρησιμοποιούν αυτή την οκτάμπιτη μαγιά για να επενδύσουν ηχητικά μια ανύπαρκτη ταινία, που πιθανότατα να υπάρχει καταγεγραμμένη μονάχα στο εφηβικό συνειρμικό μας. Ναι, ξέρω, οι Carpenter Brut (οι οποίοι μάλιστα έχουν και συμμετοχή εδώ) το κάνουν καλύτερα, αν όμως οι Carpenter Brut είχαν κυκλοφορήσει δίσκο φέτος θα ήταν, πιθανότατα, πιο ψηλά...

13 - Ben Frost "A U R O R A" (Mute / Bedroom Community)

Ό,τι πιο σκοτεινό έκανε ποτέ. Αυτό και μόνο είναι αρκετό ως προειδοποίηση για τους ανυποψίαστους. Εκεί όπου άλλοι χρησιμοποιούν νότες για να συνθέσουν ένα ηχητικό σύμπαν, ο Frost χρησιμοποιεί συχνότητες. Φανταστείτε, αν μπορείτε, ένα παράξενο, παράλληλο σύμπαν όπου οι Pan Sonic συνθέτουν soundtracks για blockbusters που απευθύνονται αποκλειστικά σε μανιοκαταθλιπτικούς. Δύσκολο; Ακούστε το άλμπουμ. Επίσης, όποιος ενδιαφέρεται για τις δυνατότητες του ψηφιακού percussion, ας το ακούσει δυνατά - το "A U R O R A" είναι σεμινάριο από τα λίγα. Τρομακτικό, συγκινητικό και αξέχαστο. 

22 - Näo "III" (Ant-Zen)

Η γαλλική σκηνή της electro παράγει εκπληκτική μουσική τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια, μουσική που ριζώνει σε μια vintage νοσταλγία, η οποία ανιχνεύεται κυρίως στις 8-bit ρίζες των πρωτογενών ήχων. Ήταν, υποθέτω, θέμα χρόνου μέχρι αυτός ο ήχος να μπολιαστεί με το post-rock (υπάρχει άλλωστε το παράδειγμα των, επίσης γάλλων Turzi αλλά και το περσινό αριστούργημα των 65daysofstatic), μόνο που οι Näo είναι εξαιρετικά επιθετικοί μέσα στο λυρισμό τους - ηλεκτρικός ή ηλεκτρονικός, δεν έχει πραγματικά σημασία. Ορίστε ένα καλό δείγμα, ενός δίσκου που πέρασε, αδικαιολόγητα, εντελώς απαρατήρητος. 

3. Carpenter Brut - EP I & II (Black Bus Records)

Αυτή εδώ ήταν η ανακάλυψη της χρονιάς. Βάλτε στο σέικερ τους Goblin, Giorgio Moroder, John Carpenter, μια τζούρα ιταλικής disco και μπόλικη 8bit-η νοσταλγία και έχετε τους Carpenter Brut - με την προϋπόθεση πως έχετε τσεκάρει στο έπακρο τη δοσολογία. Γιατί τα πάντα εδω μέσα είναι τέλεια. Σοβαρά μιλάω, ούτε μια νότα δεν είναι σε λάθος θέση, ούτε ένα beat δεν είναι εκτός "φάσης", ούτε ένα συναίσθημα απο όλα όσα προκαλεί τούτη εδώ η ιστορία δεν είναι τυχαίο. Το πρωτο ΕΡ βγηκε στα τέλη του 2012, το επόμενο στις αρχές του 2013 αλλά δε διαχωρίζονται. Και δεν τα αποχωρίζεσαι για κανέναν απολύτως λόγο. Απόδειξη: δεν υπάρχει άνθρωπος που να του το έβαλα και να μην έχει φάει επικό κόλλημα. Επικό όμως.

7. Jon Hopkins "Immunity" (Domino Records)

Μερικές φορές ανακαλύπτεις δεύτερο το hype και πρώτη τη μουσική. Λονδίνο ήμουν και σκάλιζα βινύλια όταν έσκασε τούτο εδώ στα ηχεία - και κοκκάλωσα. Ούτε τον Hopkins ήξερα, ούτε θα με χαρακτήριζες φανατικό του ιδιώματος, πέραν του καψίματος που τρώω με τη μουσική γενικότερα. Και πήγα στον αρχιμαγαζάτορα σαν υπνωτισμένος: - "Τι είναι αυτό;". - "Αυτό είναι Jon Hopkins". - "Βγαίνει σε βινύλιο;". - "Ναι". - "Φερ'το".Το ζήτημα με τούτον εδώ δεν είναι μονάχα η εφευρετικότητα του, ούτε το genius των ενορχηστρώσεων του. Είναι πως πίσω από τον ηλεκτρονικό αυτό τείχος πάλλεται μια καθ' όλα ανθρώπινη ευαισθησία. Το "Immunity" είναι πέρα ως πέρα κλασσικό, ένα διαμάντι στο οποίο αξίζει να επιστρέφεις ξανά και ξανά, δίσκος πολύτιμος και αστείρευτος. 

12. Daft Punk "Random Access Memories" (Daft Life / Columbia)

Κατ' αρχας, πρέπει να παραδεχτείς τη γενναιότητα μιας μπάντας που αλλάζει ριζικά τον ήχο της. Νοσταλγική ήταν πάντοτε η βάση τους, αλλά από τις 8μπιτες ερωτοτροπίες των προηγούμενων άλμπουμ μέχρι την dance-floor-geek λατρεία του νέου τους άλμπουμ η απόσταση δείχνει μακρά. Κι όμως, με ένα team παραγωγών-αυθεντίων και διαολεμένη επιδεξιότητα στο vocoder, οι Γάλλοι κατόρθωσαν, με υλικά του παρελθόντος, να στήσουν ένα άλμπουμ που διακτινίζει θεαματικά την disco των 70s. Οι πιο ξύπνιοι τσίμπησαν και την ιαπωνέζικη έκδοση γι αυτό το εκπληκτικό bonus-track που Floyd-ίζει αναπάντεχα.

13. Burial "Rival Dealer EP" (Hyperdub)

Ρε άτιμε Bevan τι σου' ρθε να το βγάλεις αυτό τελευταίες μέρες του 2013; Από τότε που ο φίλος μου ο Γιώργος Πατριάρχης (τον οποίο επιβάλλεται να ακούτε στο Κανάλι 1) σε υπέδειξε, δεν έχω χάσει κυκλοφορία σου, και ούτε αυτή θα περνούσε απαρατήρητη. Παρόντα είναι τα άκρως φιλμικά landscapes των σαμπλαρίσματων σου, αλλά το Ep αυτό είναι γεμάτο μελωδικές εκπλήξεις. Να ναι οι πρόσφατες συνεργασίες σου με τους Massive Attack; Όρκο δε θα πάρω, αλλά τούτο εδώ είναι ένα μικρό αριστούργημα. Άντε να δούμε τι θα σκαρώσεις το 2014.

15. Power Glove "Far Cry 3: Blood Dragon (Original Game Soundtrack)" (Ubisoft Music)

Οι ηλεκτρονικοί τελευταία το έχουν καλύτερα με τη νοσταλγία από τους αναλογικούς, σε τέτοιο βαθμό που το electro-vintage ως ύφος θα κάνει και δεύτερη φορά την εμφάνιση του σε αυτή τη λίστα. Οκ, ίσως ο Brad Fiedel, o Moroder και ο John Carpenter θα έπρεπε να τους μηνύσουν απαιτώντας πνευματικά δικαιώματα, αλλά αν έχετε ζήσει εκείνη την εποχή (τα '80s ντε!) δε μπορείτε να μη θαυμάσετε αυτή την υπέροχη ηχητική αναβίωση του cyber-punk. Δεν είναι soundtrack αυτό, είναι ερωτικό γράμμα! Α, και για το παιχνίδι δε ξέρω τι να σας πω, δεν ασχολούμαι.

19. James Blake "Overgrown" (Atlas Records)

Ταχυδακτυλουργός των samples, ο Blake απέδειξε (σε μένα τουλάχιστον) πως ένας dj μπορεί να μετεξελιχθεί σε αυθεντικό καλλιτέχνη με το Limit to your love 3-4 χρόνια πριν (άνετα το πιο μυθικό dub ever λέμε) και με το "Overgrown" κάνει ένα βήμα παραπέρα, βήμα που αποξένωσε ήδη κάποιους από τους μέχρι τώρα χειροκροτητές του. Πίσω από τις παγωμένες λούπες κρύβεται ένας κομψά αυτοσαρκαστικός σεντιμενταλισμός (μέχρι και με τη φωνή του τα βάζει - στιχουργικά - εδώ!) από έναν καλλιτέχνη που δε φοβάται να πάρει ρίσκα. Ούτε να εκτεθεί, επίσης.

27. 65daysofstatic "Wild Light" (Superball Music)

Όλο και πιο electro από κυκλοφορία σε κυκλοφορία, και όχι δίχως στραβοπατήματα στη μέχρι τώρα πορεία τους (λες και αγχώθηκαν, για κάποιο λόγο, να πετάξουν όσο πιο γρήγορα γίνεται τη σφραγίδα του "post-rock" από πάνω τους), οι 65daysofstatic παρουσίασαν φέτος το πιο ψηφιακώς ορμώμενο άλμπουμ της καριέρας τους. Κι όμως, η χαρακτηριστική εκείνη δίνη που τόσο πολύ τους διαχώριζε από τον post συρμό είναι ακόμη παρούσα, ειδικά στο επικών διαστάσεων “Heat Death Infinity Splitter” που θα μπορούσε και να είναι μια ηλεκτρονική εκδοχή των Swans - τόσο θηριώδες! Άλμπουμ για ακούσματα, άλμπουμ στο οποίο είσαι καταδικασμένος να επιστρέφεις. Ε, το λες και αριστούργημα αυτό. 

Jon Hopkins - Immunity (album "Immunity" - Domino Records, 2013)

Κι εκεί που μπαίνεις σε Λονδρέζικο δισκάδικο και ακούς διάφορα, σκαλώνεις με κάτι, πας σα δωδεκάχρονος στο αφεντικό και του λες, "με συγχωρείς, τι ακούμε;". Σου λέει "αυτό". Το παίρνεις και φεύγεις. Δίσκος της χρονιάς; 

Culture Shock - "I remember" (single: "I remember" - RAM records, 2012)

(Μια στο τόσο, ένα prog/dub ηλεκτροφιξάκι θα μου τα σκάσει - συμβαίνει σπάνια, 

αλλά όταν συμβαίνει, ο ενισχυτής μου πάει στο +11 σαν τους Marshal amps των Spinal Tap.

Υπάρχουν τέσσερα σχήματα με αυτό το όνομα - και το παρακάνω με τον πληθυντικό

μιας και πρόκειται για το one-man-project του καραμπινάτου dj James Pountney. Έχει βγάλει

πολλά στη Ram, αλλά αυτό εδώ, φρέσκο - φρέσκο, τα σπάει)

Laurie Anderson - "Born never asked" (album: "Big science" - Vertigo, 1982)

It was a large room.
Full of people.
All kinds.
And they had all arrived at the same buidling at more or less the same time.
And they were all free.
And they were all asking themselves the same question:
What is behind that curtain?
You were born.
And so you're free.
So happy birthday.

(Από το φοβερό Big Science. Το O Superman είναι το χιτάκι εδώ,
αλλά κι αυτό είναι υπέροχη κινούμενη άμμος.
Ένα καινούργιο παιχνιδάκι: Ν'ακούω τα τραγούδια που σε φαντάζομαι ν'ακούς.)

Portishead - "Machine gun" (album: "Third" - Parlophone, 2008)

I saw a saviour
a saviour come my way
I thought I'd see it
at the cold light of day
but now I realise that I’m
Only for me

if only I could see
You turn myself to me
and recognise the poison in my heart
there is no other place
no one else I face
remedy, we’ll agree, is how I feel

here in my reflecting
What more can I say?
for I am guilty
for the voice that I obey
too scared to sacrifice a choice
chosen for me

if only I could see
You turn myself to me
recognise the poison in my heart
there is no other place
no one else I face
The remedy, to agree, is how I feel

(Μινιμαλιστικές electro μαχαιριές σε ωκεανούς ανθρώπινου σπαραγμού. Με δάνειο από το theme του Terminator στο φινάλε. Ότι καλύτερο έγραψαν ποτέ. Και τι performance.)

13. Teeth of the sea “Your mercury”

Κάτι γίνεται με τις διδαχές των ηλεκτρονικών 70s. Θα μου πείτε, τότε οι ηλεκτρονικοί τα "είχαν" με τους ηλεκτρικούς. Έλα όμως που ευτυχώς, η γηπεδική νοοτροπία δείχνει να πηγαίνει στο Διάολο και ήχοι-"εχθροί" παντρεύονται και γεννούν υπέροχα μπάσταρδα παιδιά σαν αυτό εδώ. Πλάκα-πλάκα, πόση απόσταση χώριζε τους πρώτους δίσκους του Jean-Michele Jarre από το post-rock;

16. Τurzi "B"

Γι αυτούς τους Γάλλους πάλι τι να πεις; Krautrock οι ρίζες, κιθαριστικές όμως οι φυλωσιές. Και κάθε κομμάτι ένα concept, ένα μικρό σύμπαν. Τόσο πολύμορφο και πολυσυλλεκτικό που θα μπορούσε κανείς να ακούει μόνο αυτό το άλμπουμ για μήνες και να ανακαλύπτει διαρκώς κάτι καινούργιο. Γι αυτό κι εγώ, καταχρηστικά, το βάζω στη λίστα μου, αν και κυκλοφόρησε τέλη Δεκεμβρίου του 2009...

26. Titan "Sweet Dreams"

Με την προσθήκη του Steve Moore των θεών Zombi στα πλήκτρα, και μια οργανική, "χωματένια" παραγωγή, οι Titan έπλασαν μια επιμεταλλωμένη εκδοχή των Goblin που σπέρνει. Κομμάτια δεκάλεπτα, και αλλαγές επι αλλαγών και πολλά σόλο, και ναι, όλα αυτά δεν ακούγονται πάντα καλά, αλλά είπαμε, η λέξη - κλειδί σε κάθε είδος μουσικής, είναι η λέξη groove. Και από τέτοιο, το "Sweet Dreams" διαθέτει περίσσευμα. Χαίρεσαι να το ακούς, το ρημάδι.