Όταν βιώνεις την αστική μιζέρια από πρώτο χέρι, σε μια Ελλάδα μεταπολιτευτική, απογυμνώνεις τους μελωδικούς δρόμους και καταγράφεις την πραγματικότητα σου αναζητώντας την ποίηση εκεί που οι άλλοι φτύνουν. Όταν όμως έρχεσαι 30 χρόνια μετά, να μιλήσεις για το εξίσου γκρίζο σήμερα, τότε επιστρέφεις σε αυτές τις μουσικές αναφορές (και αναφέρομαι στην Ελληνική σκηνή του new-wave και post-punk των 80s - όχι πως οι αναφορές στην διεθνή "ιστορία" του χώρου απουσιάζουν) και εντοπίζεις μέσα τους μια επική συχνότητα που τελικά αναδεικνύει και την ευαισθησία που μας ξέφευγε τότε, αλλά και την πικρία που, αποτυχημένα, κάνουμε πως αγνοούμε. Δίσκος - ογκόλιθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου