24 - Charles Bradley “Changes” (Daptone Record)

Ναι, είναι ο James Brown μεταμορφωμένος. Ναι, έχει ξαναγίνει. Ναι, όλο βρωμάει vintag-ίλα από χιλιόμετρα. Αλλά εδώ δε μπορούμε να μιλάμε για σκέτη αντιγραφή. Γιατί αν ο James Brown ήταν out of this earth ούτως ή άλλως, ο Charles Bradley είναι και αυτός ένας brother from another planet (θυμηθείτε την ταινία του John Sayles), και με αυτό το βλέμμα επισκέπτεται το 2016 αλλά και όλη σχεδόν την νεότερη δυτική ιστορία, αναζητώντας τη soul εκεί όπου μέχρι πρότινος συναντούσες μόνο σκοτάδι. Διόλου τυχαίο που το άλμπουμ παίρνει τον τίτλο του από μια διασκευή, την καλύτερη που ακούστηκε φέτος: Με το "Changes", ο Bradley επαναπροσδιορίζει το "Black" στους Black Sabbath.

3 - Leon Bridges "Coming Home" (Columbia)

Υπάρχει το ρετρό. Δηλαδή οι τουρίστες. Οι επισκέπτες σε μια πεπερασμένη μουσικά εποχή, που επιχειρούν να αναστήσουν δια της μουσικής τους. Και υπάρχουν κι αυτοί που δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνουν τη διαδρομή, γιατί ήταν πάντα εκεί. Ε, τέτοια μοιάζει να είναι η περίπτωση του 25χρονου Leon Bridges. H φωνή του θυμίζει ανατριχιαστικά εκείνη του Sam Cooke. Η δε ηχογράφηση του "Coming Home" είναι ζωντανή (στο στούντιο) και έγινε αποκλειστικά με εξοπλισμό εκείνης της εποχής. Μια χαραμάδα στο χρόνο λοιπόν. Στην εποχή των Platters, του Perry Sledge, του Cooke, που επισκιάστηκαν, με τα χρόνια, από τη σαρωτική rock'n'roll επιδρομή του Jerry Lee Lewis, του Chuck Berry και, προφανώς, του Elvis.  Όταν δηλαδή άνθισαν οι πρώτοι σπόροι της soul - που γράφει και ερμηνεύει μοναδικά τούτος ο πιτσιρικάς με τη σπουδαία φωνή και το - υποθέτω - λαμπρό μέλλον. Καμία μιμητική διάθεση εδώ. 100% pure stuff. 

25 - Kendrick Lamar "To Pimp a Butterfly" (Top Dawg Entertainment)

I freed you from being a slave in your mind, you’re very welcome

You tell me my song is more than a song, it’s surely a blessing

But a prophet ain’t a prophet til they ask you this question:

  When shit hit the fan, is you still a fan?

O Kayne μπορεί να είναι αβυσσαλέα πολυσυλλεκτικός και να στήνει τα μεταμοντέρνα παιχνίδια του σαμπλάρωντας από Βαγγέλη Παπαθανασίου μέχρι και τους Ούγγρους progressiv-άδες Omega, ο Kendrick όμως εδώ αποτίει έναν θεαματικό φόρο τιμής στην αφροαμερικάνικη μουσική κουλτούρα, από τη soul και την funk,την jazz (ο Miles Davis θα γούσταρε πολλά περάσματα) μέχρι τις απαρχές του rap (τότε δηλαδή που το εδραίωνε ο τιτάνας Gil - και το ονόμαζαν... spoken word), αν και ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας αυτού του ανελέητα groovy μοντάζ οφείλεται στον Dr. Dre που συνυπογράφει την παραγωγή. Από τη μια, θα μου πείτε, αυτό κάνει το άλμπουμ του κάπως πιο εσωστρεφές - και το mix σίγουρα δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας (αν και, από άποψη παραγωγής, μιλάμε για κολοσσό). Από την άλλη, ο Lamar δεν διακατέχεται από ναπολεόντειες εξάρσεις, όπως ο (ιδιοφυής) συνάδελφος του. Δεν είναι ο Ιησούς, δεν είναι ένας Μαύρος Μεσσίας, είναι ένας εξαιρετικά τσαντισμένος αφροαμερικάνος, ικανός να κοντράρει στα ίσα τον ακροατή του: οι στίχοι στην αρχή του κειμένου ακούγονται στο δωδεκάλεπτο έπος "Mortal Man" που κλείνει το άλμπουμ επιχειρώντας μια ασύλληπτη ιστορική διαδρομή στη μαύρη μουσική ενώ  καλεί το "φάντασμα του Μαντέλα" και, καταμεσής του track, στήνει έναν διάλογο με τον Tupac Shakur (ο Lamar χρησιμοποιεί μια ηχογραφημένη συνέντευξη του) που, σοβαρά, το σκέφτομαι και ψιλοανατριχιάζω και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Άλμπουμ που απαιτεί σοβαρή μελέτη.

26 - Algiers (Matador)

Λοιπόν, αυτός ο δίσκος ήταν άλλη μια τυχαία ανακάλυψη: Τον κατέβασα επειδή μου άρεσε όνομα & εξώφυλλο. Και την επομένη, τσίμπησα διαδικτυακώς το βινύλιο. Γιατί δεν πίστευα ποτέ πως το νέγρικο gospel και το ολόλευκο γοτθικό post-punk θα μπορούσαν να σμίξουν τόσο όμορφα που θα λεγε κανεις πως αυτός ήταν εξ'αρχής ο προορισμός τους: αυτο το ταίριασμα δηλαδή που επιτυγχάνουν οι Algiers από το Αμέρικα. Οk, μπορεις να "ενώσεις" ξερωγω afro-beat με Nick Cave και να πεις, ααα για δες τι πρωτότυπος συνδυασμός - αλλά τι νόημα έχει αν το τελικό αποτέλεσμα σε βιάζει από τα αυτιά; Η δε κοινή συχνότητα όλων των ειδών που "ακούγονται" εδώ, διαθέτει πολιτική χροιά. Σκεφτείτε το λίγο: μια μπάντα του Αμερικάνικου νότου που σχεδόν χειρουργικά κρατά μονάχα το κομμάτι της απεγνωσμένης αφοσίωσης από την gospel και αποφασίζει να παίξει με το post punk, μπορεί να προκύψει αναπάντεχα επικίνδυνη. Να με συμπαθάτε επίσης που δεν βάζω κομμάτι από τον δίσκο - κλικάρετε αυτο το live και νιώστε.