Λοιπόν, αυτός ο δίσκος ήταν άλλη μια τυχαία ανακάλυψη: Τον κατέβασα
επειδή μου άρεσε όνομα & εξώφυλλο. Και την επομένη, τσίμπησα
διαδικτυακώς το βινύλιο. Γιατί δεν πίστευα ποτέ πως το νέγρικο gospel
και το ολόλευκο γοτθικό post-punk θα μπορούσαν να σμίξουν τόσο όμορφα
που θα λεγε κανεις πως αυτός ήταν εξ'αρχής ο προορισμός τους: αυτο το
ταίριασμα δηλαδή που επιτυγχάνουν οι Algiers από το Αμέρικα. Οk,
μπορεις να "ενώσεις" ξερωγω afro-beat με Nick Cave και να πεις, ααα για
δες τι πρωτότυπος συνδυασμός - αλλά τι νόημα έχει αν το τελικό
αποτέλεσμα σε βιάζει από τα αυτιά; Η δε κοινή συχνότητα όλων των ειδών που "ακούγονται" εδώ, διαθέτει πολιτική χροιά. Σκεφτείτε το λίγο: μια μπάντα του Αμερικάνικου νότου που σχεδόν χειρουργικά
κρατά μονάχα το κομμάτι της απεγνωσμένης αφοσίωσης από την gospel και αποφασίζει να παίξει με το post punk, μπορεί να προκύψει αναπάντεχα επικίνδυνη. Να με συμπαθάτε επίσης που δεν βάζω κομμάτι από τον δίσκο - κλικάρετε αυτο το live και νιώστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου