30 – Λόλεκ «Ουρανός Μολύβι» (Inrealtime Records)

«Fusion ρεμπέτικου με garage». Ό,τι πιο παρωχημένο, σκέφτεσαι. Το καημένο το ρεμπέτικο τα τελευταία χρόνια έχει συρθεί με το ζόρι σε μουσικά στέκια που δεν το χωρούν, δεν μπορούν καν να αφουγκραστούν τον ήχο του: Bossa nova, lounge jazz, hard rock, ambient, παντού το έχουν πετάξει με το ζόρι και σχεδόν πάντα με αποτυχία. Γιατί λοιπόν αυτός ο συνδυασμός λειτουργεί τόσο καλά εδώ; Πρώτα απ’ όλα, η δομή. Ενορχηστρώσεις απέριττες, χωρίς μπλιμπλίκια και ψηφιακούς αέρηδες, και μια παραγωγή γυμνή αλλά ταυτοχρόνως ζεστή: έξω τα reverb και τα massive soundscapes, ο ήχος είναι όντως garage. Οι ρυθμοί πότε πένθιμοι (το εναρκτήριο «Μάρκος» είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό), πότε ξέφρενοι (τα groovy έγχορδα που χορεύουν σε εννέα όγδοα στο «Καφτάνι») και πότε μονοκόμματοι (η punk rock – με παραμορφωμένο μπουζούκι – διασκευή του «Ψεύτικου ντουνιά»), πάντοτε πιστοί στο πνεύμα ενός ατμοσφαιρικού άλμπουμ, του καλύτερου βασικά που ηχογράφησε ποτέ ο Γιάννης Αναγνωστάτος.