O κτηνώδης μισανθρωπισμός των Revenge (που εδώ πλέον φλερτάρουν άγρια με το πιο μαύρο grindcore) ξεκινάει πρώτα απ' όλα από τους ίδιους: Σε καμία περίπτωση δεν αισθάνεσαι πως ακούς ανθρώπους εδώ, παρά μόνο μια μηχανή που παράγει μίσος και χολή: απόλυτη ξεραΐλα στη παραγωγή, κιθάρες τόσο χαμηλά κουρδισμένες που μονάχα στις ελάχιστες παύσεις μπορείς να "πιάσεις" τα ούτως η άλλως μονολιθικά τους riff, σάπιες φωνές και, το βασικότερο, σφιχτό, σφιχτότατο δέσιμο που απλώς επεκτείνει την όλη "βιομηχανική" αισθητική, με τη μπάντα να πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα το "πείραμα" των Καναδών Conqueror (η χώρα έχει μια κάποια παράδοση σ' αυτόν τον ιδιαίτερο ήχο - οι γνώστες έχουν να θυμούνται τους Blasphemy, μέλη των οποίων έχουν περάσει και από τους Revenge). Τώρα, θα μου πείτε, οκ, καταλάβαμε περί τίνος πρόκειται. Γιατί όμως αυτούς, και όχι κάποιους άλλους, αφού τόσοι προσπαθούν να στήσουν κάτι τέτοιο στον ακραίο μεταλλικό χώρο; Μα οι Revenge έχουν ανελέητα hooks. Έχουν - κι όμως, είναι αλήθεια - ρεφρέν. Και ένα groove που στα αργά του σημεία παίρνει κεφάλια. Προσοχή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου