Στο χώρο του ακραίου metal, κανείς δεν το πήγε μακρύτερα από τους Ελβετούς Bölzer. Όχι επειδή ανακάλυψαν νέα επίπεδα αγριότητας, ούτε επειδή αποδόμησαν πλήρως το ιδίωμα για να το ξαναχτίσουν. Η σταθερή ματιά απέναντι στο Έπος υπάρχει και εδώ, όπως υπάρχει στα σπουδαία άλμπουμ του ιδιώματος. Τι αλλάζει λοιπόν εδώ; Το συναισθηματικό κέντρο βάρους, που είναι λίγο μετατοπισμένο. Ο Ήρωας εδώ δε διακατέχεται από έναν κάποιο ευγενή ρομαντισμό. Η πίκρα του βάζει φρένο στις "τραγουδιστές" μελωδίες και τις αρχαϊκές συγχορδίες. Πλήκτρα δεν υπάρχουν, και τα - λίγα, αλλά προσεκτικά - μελωδικά φωνητικά ακούγονται περισσότερο σαν λυγμούς. Και στο επίκεντρο μια απολύτως επιβλητική Κιθάρα που ακούγεται σαν ζωντανός οργανισμός. Είπαμε, κανείς δεν το πήγε μακρύτερα φέτος.
