Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα The Drones. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα The Drones. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

7 - The Drones “Feelin Kinda Free”Death Grips “Bottomless pit” (Third Worlds - Harvest)


  Είναι γεγονός πως η μουσική σκηνή της Αυστραλίας παραμένει ένας ενεργός μουσικός τόπος γεμάτος νέους ήχους, περιπετειώδεις τάσεις και εκπλήξεις. Οι The Drones όμως, με το τόσο χαρακτηριστικό garage rock των πρώιμων ηχογραφήσεων τους, επέδειξαν μια μοναδική εξέλιξη μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν - ενίοτε και σε σχεδόν avant-garde μονοπάτια, διατηρώντας όμως ανέπαφη μια αλητεία που επιβιώνει δίπλα στις πιο περίτεχνες ενορχηστρώσεις. Λίγο πιο μακριά από το οργανικό feeling του προηγούμενου εκπληκτικού "I see seaweed" (βλέπε: Καλύτερος δίσκος του 2014), με ηλεκτρονικά στοιχεία εφευρετικά όσο και παράφωνα και στίχους επίμονα εξομολογητικούς, το "Feelin kinda free" (τι τίτλος!) εσωκλείει τη σταθερή ματιά τους απέναντι στην ανθρωπότητα, αυτή τη φορά λίγο πιο "σοβαρή", λίγο πιο αποφασισμένη. Εννοείτε πως δεν το βάζεις να παίξει για να καλοπεράσεις. Αλλά για να εκτιμήσεις αυτή την ποιητική ειλικρίνεια. 


Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

1. The Drones "I See Seaweed" (MGM)

Μια σειρά από κακοφωνίες που κατρακυλούν και, στο σκάσιμο τους επάνω ενώνονται σ' έναν αναστεναγμό. Σκόρπιες λέξεις που αποκτούν νόημα επειδή δεν μπορείς να τις ξεχάσεις. Παντρεύοντας τα blues με το post-punk με την ίδια μαγεία που το πέτυχαν, για έναν δίσκο μόνο, οι Television του "Marquee Moon" (και μόνο η αναφορά των Television αρκεί για να καταλάβουμε πόσο σημαντικοί είναι τούτοι εδώ), οι Αυστραλοί Drones συνθέτουν ένα άλμπουμ που μοιάζει με κρυφό ημερολόγιο, αποτέλεσμα εναγώνιας ενδοσκόπησης - από αυτά τα έργα τέχνης ρε παιδί μου που τα δημιουργείς για να κρατηθείς στη ζωή. Λιγότερο "μισανθρωπικό" σε σχέση με τις παλαιότερες ηχογραφήσεις τους (αν και η πολιτική αιχμή τους είναι παρούσα στο The Grey Leader), κουβαλά τη μελαγχολία μιας ωριμότητας που έρχεται λίγο πριν την παραίτηση - και εκεί επάνω ισορροπεί ολόκληρο το άλμπουμ που, εκτός των άλλων, είναι και το πιο περιπετειώδες μουσικά που ακούστηκε φέτος. Και μαζί, το πιο ειλικρινές, το πιο ακέραιο. Που ακόμη κι όταν δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς σου λέει, ξέρεις πως σε καταλαβαίνει εκείνο. Και τίποτε άλλο δε μετράει.