Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

1 - David Bowie “Blackstar” (Columbia Records)


Θυμάμαι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές κάποιες πρώτες αντιδράσεις στην κυκλοφορία του ομώνυμου τραγουδιού. Παρακμή έλεγε ο ένας, αντιγραφή Radiohead έλεγε ο άλλος, γενικά αισθανόσουν εκτός πραγματικότητας, γιατί μουσικά επρόκειτο για ό,τι πιο περιπετειώδες, εφευρετικό και full-on ανανεωτικό έκανε ο Bowie από τα χρόνια του "Outside". Κανείς από εμάς όμως δεν είχε καταλάβει πως ο David Bowie έστηνε μια τελευταία performance από τον θάνατο του, τον οποίο μετέτρεψε σε conceptual art για να μας αποχαιρετήσει. Με άλλα λόγια, το μεγαλείο του καλλιτέχνη συνάντησε το ανθρώπινο αντίστοιχο του. Και αυτή η συνάντηση ήταν τόσο καρποφόρα, τόσο ουσιαστική, που δε θα μπορούσε να είχε έρθει παρά μόνο λίγο πριν το τέλος.


2 - Nick Cave “Skeleton tree” (Bad Seed ltd)


Όχι πως χρειαζόταν να το εξηγήσω από την αρχή, αλλά τούτη εδώ η λίστα δεν αποτελεί κάποιο ευαγγέλιο, ούτε έχει, επιτηδευμένα, μια "διογκωμένη" ματιά. Αυτοί είναι οι δίσκοι που με άγγιξαν περισσότερο φέτος. Και δε ξέρω τι θέση θα είχε στη λίστα το "Skeleton Tree", ένας δίσκος για την απώλεια ενός παιδιού, αν δεν ήμουν πατέρας ο ίδιος. H φάση είναι πως ο Nick Cave θα μπορούσε να περιμένει. Να αφήσει το χρόνο να κυλίσει μέχρι ένα επόμενο άλμπουμ. Μετά το θάνατο του 15χρονου γιου του, σίγουρα δεν ήταν πολλοί εκείνοι που περίμεναν να τον δουν σύντομα στη σκηνή. Μπορούσαμε να περιμένουμε. Να πάρει κάποια χρόνια μακριά μας για να θρηνήσει, να περάσει χρόνο με την οικογένειά του, με τους δικούς του, με την απώλεια. Επέλεξε να μη το κάνει. Και νομίζω πως πρέπει να τον ευχαριστήσουμε γι αυτό. Τούτη η σπαρακτική καταγραφή θλίψης γέννησε το πιο στοιχειωμένο άλμπουμ του. Και απο κει που πάντα αναζητούσε έμπνευση στο θάνατο, τώρα, ως άμεσα "εμπλεκόμενος" παρατηρητής, αφήνει στην άκρη το χιούμορ και την αυθάδεια, σε ένα συνταρακτικό ταξίδι συμφιλίωσης με ό,τι πιο τραγικό μπορεί να συμβεί σ' έναν άνθρωπο. Και πολλά είπα, νομίζω.

3 - Leonard Cohen “You Want It Darker” (Sony)


Λίγο μεταξύ μας, το λέγαμε. Ρε σεις, ωραία τα άλμπουμ που βγάζει τελευταία ο Leonard Cohen, αλλά αισθάνεσαι λίγο σα να συνομιλείς με έναν καλοσυνάτο γέρο σοφό. Γιατί ήμαστε κι εμείς που εκτιμήσαμε πολύ αυτή την δυστοπική ματιά πάνω στην ανθρωπότητα, όπως αυτή εκφράστηκε από τον ίδιο στα μέσα της δεκαετίας του '80. Πείτε το βιωματικό κόλλημα ρε παιδί μου, μας έθρεψε αυτό, οδηγώντας μας κάπου που, εκείνα τα χρόνια, δύσκολα θα πηγαίναμε από μόνοι μας. Το πιο πικρό αστείο όμως, μας το φύλαξε για το τέλος: Με αφορμή τον επικείμενο θάνατο του, στήνει μαζί με το γιο του ένα "αντίο" κοιτάζοντας κατάματα τόσο τη ζωή του όσο και το μεγάλο κενό μπροστά. Που εκεί τελικά, μας λέει, υπάρχει ένα φως. Βαθιά στο τέλος της γραμμής. Αρκεί να προλάβεις να ζήσεις πριν πεθάνεις. 


4 - Ital Tek “Hollowed” (Planet Mu)


Έχω τον Vangelis στη λίστα, έχω και τον Jon Hopkins σε μια προηγούμενη, σκάει και αυτό το άλμπουμ με τον Ital Tek να αφήνει λίγο τους dance ρυθμούς για να φτιάξει ένα διαστημικό dubstep που κυριολεκτικά αψηφεί τη βαρύτητα. Ένας ηλεκτρονικός ήχος δηλαδή, άκρως συναισθηματικός και, με έναν απροσδιόριστο τρόπο, σχεδόν "βιωματικός". Κάπου πέτυχα και τον όρο "chillwave" αλλά, στ' αλήθεια, δεν έχει και πολύ σημασία ο στυλιστικός προσδιορισμός του. Το "Hollowed" είναι ένας δίσκος που προκαλεί τη φαντασία του ακροατή του. Ένας δίσκος δηλαδή που του επιτρέπει να ονειρευτεί.  Σπάνιο στις μέρες μας, I tell you. 


5 - Οδός 55 (άτιτλο) (Self Released)


Όταν βιώνεις την αστική μιζέρια από πρώτο χέρι, σε μια Ελλάδα μεταπολιτευτική, απογυμνώνεις τους μελωδικούς δρόμους και καταγράφεις την πραγματικότητα σου αναζητώντας την ποίηση εκεί που οι άλλοι φτύνουν. Όταν όμως έρχεσαι 30 χρόνια μετά, να μιλήσεις για το εξίσου γκρίζο σήμερα, τότε επιστρέφεις σε αυτές τις μουσικές αναφορές (και αναφέρομαι στην Ελληνική σκηνή του new-wave και post-punk των 80s - όχι πως οι αναφορές στην διεθνή "ιστορία" του χώρου απουσιάζουν) και εντοπίζεις μέσα τους μια επική συχνότητα που τελικά αναδεικνύει και την ευαισθησία που μας ξέφευγε τότε, αλλά και την πικρία που, αποτυχημένα, κάνουμε πως αγνοούμε. Δίσκος - ογκόλιθος.


6 - King Dude “Sex” (Van Records)


Μεγάλο τσογλάνι ο Thomas Jefferson Cowgill. To "Sex" είναι όσο χοντροκομμένα προκλητικό όσο και ο τίτλος του, αλλά είναι αυτή ακριβώς η στάση που κάνει το ατμοσφαιρικό deathrock του να σουλατσάρει έτσι αγέρωχο από τους διαδρόμους των Dead Moon και των Cramps σε αυτούς της βρετανικής ψυχεδέλειας και του dark wave, δίχως ποτέ να αισθάνεσαι εκτός - ηχητικού - τόπου. Ένα εριστικό βλέμμα, ίδιο με αυτό που συναντάς στους πιο "κινηματογραφικούς" ήρωες του αρχέγονου rock'n'roll δηλαδή. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;


7 - The Drones “Feelin Kinda Free”Death Grips “Bottomless pit” (Third Worlds - Harvest)


  Είναι γεγονός πως η μουσική σκηνή της Αυστραλίας παραμένει ένας ενεργός μουσικός τόπος γεμάτος νέους ήχους, περιπετειώδεις τάσεις και εκπλήξεις. Οι The Drones όμως, με το τόσο χαρακτηριστικό garage rock των πρώιμων ηχογραφήσεων τους, επέδειξαν μια μοναδική εξέλιξη μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν - ενίοτε και σε σχεδόν avant-garde μονοπάτια, διατηρώντας όμως ανέπαφη μια αλητεία που επιβιώνει δίπλα στις πιο περίτεχνες ενορχηστρώσεις. Λίγο πιο μακριά από το οργανικό feeling του προηγούμενου εκπληκτικού "I see seaweed" (βλέπε: Καλύτερος δίσκος του 2014), με ηλεκτρονικά στοιχεία εφευρετικά όσο και παράφωνα και στίχους επίμονα εξομολογητικούς, το "Feelin kinda free" (τι τίτλος!) εσωκλείει τη σταθερή ματιά τους απέναντι στην ανθρωπότητα, αυτή τη φορά λίγο πιο "σοβαρή", λίγο πιο αποφασισμένη. Εννοείτε πως δεν το βάζεις να παίξει για να καλοπεράσεις. Αλλά για να εκτιμήσεις αυτή την ποιητική ειλικρίνεια.