Καμιά αμφιβολία περί του αν πρόκειται για παρωδία ή παράνοια. Από το πρώτο κομμάτι τους, που έσκασε πριν καποια χρόνια στο youtube, μέχρι σήμερα, με αυτό το άλμπουμ, οι ΨΧ επιμένουν να διερευνούν, πέρα από τα στενά όρια της black metal αισθητικής και "ευπρέπειας", τα σκοτάδια εκείνα που προκαλούν πραγματικές ανατριχίλες - τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Δυστυχώς, το άλμπουμ πάσχει από μια απουσία συνοχής (έπρεπε να χωρέσουν εδω μέσα όλες οι μέχρι σήμερα συνθέσεις τους;), ανάμεσα όμως στα καλύτερα εξ αυτών ("Κουκουβάγιες", "Και θα με τρωω ζωντανό") υπάρχει ένα κομμάτι εδώ με τον τίτλο "Η Νύχτα της Κρυστάλλινης Σιωπής" που είναι με διαφορά το καλύτερο που έχει να επιδείξει φέτος αυτή η μουσική - έστω και σ' αυτή, την πιο "απωθητική" μορφή της. Το δε γύρισμα σε ρεμπέτικες αρμονίες, τιτάνιο touch of genius. Και το λυρικό φινάλε των "Νεκρικών Φεγγαριών", μοναδικό απόσταγμα μελαγχολίας για φέτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου