9 - Trondheim Jazz Orchestra "Savages" (MNJ Records)

Μιλήσαμε για τον Kamashi προηγουμένως, όμως στ' αλήθεια δεν άκουσα τίποτα στο 

χώρο της Jazz φέτος πιο γοητευτικό απ' αυτή εδώ την πολυσυλλεκτική προσπάθεια του 

Νορβηγικου dream-team που μπλέκει jazz, κλασσικές και rock φόρμες όπου 

μελωδίες παραμυθένιες προσκρούουν σε πνευστά που  μοιάζουν να έρχονται κατευθείαν από τα βάθη της Κόλασης. Ο καμβάς εδώ είναι γιγαντιαίος - αν το "Savages" ήταν ταινία θα 

μπορούσε να προβληθεί μονάχα σε αίθουσες τύπου Imax - και μου προκαλεί εντύπωση η απουσία του δίσκου απ' όλες τις μουσικές λίστες που τσέκαρα αυτές τις μέρες. 

Ναι, οκ, δεν θα βρείτε hip funk στοιχεία εδώ - το groove απουσιάζει. 

Λίγοι δίσκοι όμως με ταξίδεψαν τόσο φέτος. 

17 - Kamashi Washington "The Epic" (Flylo)

Δεν είναι ο αγαπημένος μου jazz δίσκος (ακολουθεί, στις πρώτες θέσεις αυτής της λίστας) αλλά, Διάολε, τι απαιτητικό άκουσμα. 172 λεπτά διαρκεί το Epic του Washington και αν δε δικαιολογούσε τη διάρκεια του, θα με έκανε να το σιχαθώ κι αυτό, και την jazz μαζί (για καμιά βδομάδα). Έλα όμως που δε βρίσκεις τίποτα περιττό. 34 ετών, με θητεία στον Kendrick Lamar, ο σαξοφωνίστας που πρωταγωνίστησε - δικαίως - σε όλες τις φετινές λίστες, έφτιαξε ένα απολαυστικό άλμπουμ - φόρο τιμής στους μεγάλους της jazz όπου ο Miles Davis (στις πιο περιπετειώδεις του στιγμές) και ο Coltraine συναντούν τον George Martin (ναι, εννοώ τον παραγωγό) στο πιο ουσιαστικά φιλόδοξο άλμπουμ που άκουσα φέτος. Αν είσαι και μουσικός, ε, του αφιερώνεις πολλά περισσότερα ακούσματα. Κορυφαία σύνθεση τα "Claire De Lune" και "Next Step" που λογικά θα μείνουν στην ιστορία. Στ' αλήθεια ψυχεδελικό.

29 - Matana Roberts «Coin Coin Chapter Three: River Run Thee» (Constellation)

"The South", ακούγεται στο «All is written» που ανοίγει το άλμπουμ, και είμαστε εξ΄αρχης στο σωστό κλίμα σε αυτό τo πολυσύνθετo, βαθιά υπαρξιστικό και επώδυνο μοιρολόι που αφετηρία του έχει το εμπόριο σκλάβων – πιάνει όμως και άλλες σκοτεινές σελίδες της σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας. Σαν jazz αυτοσχεδιασμοί της Diamanda Galas σε καταστολή, η σπουδαία Roberts δημιουργεί ένα αραχνοΰφαντο μουσικό τείχος, χτισμένο με ατονάλ σφήνες και απεγνωσμένα σαξόφωνα που προκαλούν συναισθήματα άκρως αγχωτικά: ο θρήνος αγκαλιάζει την απειλή, και οι άμυνες βραχυκυκλώνουν – από την πρώτη νότα, μέχρι το τέλος, εκεί όπου συναντάμε τη φωνή του Malcolm X. Δεν χαρακτηρίζεται για τα ζοφερά του πλήκτρα, τις εξώκοσμες κραυγές και τις αιματοβαμμένες περιγραφές του. Κανένας δίσκος όμως δεν με τρόμαξε περισσότερο φέτος.

Paris Combo - "Istanbul" (album: "Live" - DRG, 2005)

C'est dans le port d'Istanbul

Bercé par l'ivresse

Et les plis de la houle

Qu'un homme est en liesse

Tout au fond d'un canot

Il déguste et sirote

Des liqueurs au tonneau

Car de tous les plaisirs

De cette terre

Il a goûté ô souvenir amer des saveurs d'une vie bourlinguée

Et dans le port d'Istanbul

A l'heure où les mosquées

Adressent à la foule

Leurs prières, simultanément

Tous les chalands

De leurs poumons d'acier

Entonnent le chant

Le chant du départ

Le gros bourdon

Du désespoir

De tous les marins qui ne partiront pas ce soir

C'est la bourlingue, des vieilles carlingues

Celles qui sont usées, d'avoir de tout abusé

C'est la bourlingue, des vieilles carlingues

Celles qui sont usées d'avoir été médusées

Et dans le port d'Istanbul

Comme les coques d'acier

Sont bouffées par la rouille

L'âme de l'homme est trouée

De souvenirs anciens

Qui, malgré lui, s'acharnent

A torturer son âme

Son âme de mataf

De mataf amer

Car l'avenir est maintenant

Derrière lui, il le sait, il ne repartira pas

C'est la bourlingue, des vieilles carlingues

Celles qui sont usées, d'avoir de tout abusé

C'est la bourlingue, des vieilles carlingues

Celles qui sont usées d'avoir été médusées

(Μια πρέζα γαλλικό chanson, λίγη τζαζ, μυρωδιά ανατολής.
Σερβίρεται παγωμένο)