30 - Fatima Al Qadiri “Brute” (Hyperdub)

Ένα ambient διαμάντι που πέρασε στο ντούκου. Διαμάντι, πρώτα απ' όλα για τη ματιά του: Η Fatima Al Qadiri ξεκινά από μια καταγγελτική διάθεση (το άλμπουμ ξεκινά με ασύρματες συνομιλίες αστυνομικών που βρίσκονται εν μέσω μιας απροσδιόριστης συμπλοκής) την οποία όμως και εξετάζει από το βλέμμα ενός διαπλανητικού παρατηρητή. Έτσι, ζητήματα όπως αυτό της βάρβαρης καταστολής αλλά και της συνεχούς καταπίεσης των περιθωριοποιημένων ομάδων, εγγράφονται ως φάλτσες νότες μιας συνθετικής αντήχησης (βοηθά και η παραγωγή) που μας κρατά σε νοητή απόσταση από την όποια δράση. Και οι υπέροχες μελωδίες παραπέμπουν στις πιο μινιμαλιστικές στιγμές του ιδιώματος - δίχως να αποκλείουν όμως το Δέος. Χωρίς πλάκα, οι οπαδοί του Dauði Baldrs ας το ακούσουν προσεκτικά. 

(The mighty) Sieben - "Born from the ashes" (album: "Each Divine Spark" - Dark Vinyl / Matt Howden, 2014)

Είναι σίγουρα μέσα στα κορυφαία άλμπουμ που άκουσα φέτος, ένας τυπος, ο Matt Howden, που σκαρώνει ήχους απίστευτους με το βιολί του, πότε με δοξαριές, πότε με γρατζουνιές, πότε χτυπώντας το. Αυτό το μεσαιωνικό ambient που στήνει, στο οποίο ενίοτε προσθέτει και ένα beat χωματένιο που σε διακτινίζει, δεν φλερτάρει ούτε τοσο δα με το κιτς (όπως συμβαίνει με το 99.9999 αυτού του ιδιώματος) και βρίσκει αμέσως τον αγωγό με το 'τώρα' μέσα σου. Διαμάντι, διαμάντι. Στίχους δε βρήκα. Δε πειράζει.

18. Julia Holter "Loud City Song" (Domino Records)

Μεγάλο ambient διαμαντάκι το περσινό Ekstasis, άλμπουμ αιθέριο και νεραϊδένιο ρε παιδί μου, αλλά διόλου κιτς και "επι τούτου". Δε περίμενα να έχει έτοιμο δίσκο τόσο γρήγορα, αλλά η ίδια φαίνεται να ξέρει πολύ καλά που πηγαίνει. Το "Loud city song" είναι ακριβώς αυτό που λέει: πολύ πιο urban σε σχέση με το Ekstasis (ακόμη και το reverb εεώ έχει άλλη χροιά!), πραγματικό επίτευγμα σε επίπεδο παραγωγής, και πιο συγκροτημένα "τραγούδια". 

Έχει όμως και τη φωνή της, που διακτινίζει τα πάντα. 

Teeth of the Sea "Dreadnought" (album: "Orphaned by the Ocean" - Rocket Recordings, 2009)

To give life you must take life,

and as our grief falls flat and hollow

upon the billion-blooded sea

I pass upon serious inward-breaking shoals

rimmed with white-legged, white-bellied

rotting creatures lengthily dead and rioting 

against surrounding scenes. 

Dear child, I only did to you what the sparrow 

did to you; I am old when it is fashionable to be young; 

I cry when it is fashionable to laugh. I hated you 

when it would have taken less courage

to love.

(Φυσικά και είναι instrumental το κομμάτι, αλλά έτσι αυθαίρετα

είπα να προσθέσω ένα ποίημα του Bukowski. Η μπάντα έβγαλε

νέο δίσκο μέσα στο 2013, και είναι ένα από τα διαμάντια της

χρονιάς, έστω κι αν δεν το βλέπω να μπαίνει στις πρώτες θέσεις

της λίστας που στήνω σιγά - σιγά. Ναι, τον Δεκέμβριο θα επαναλάβω

το μεγαλειώδες task του 2009. Θα έχω κέφια μάλλον. Μπορεί και το αντίθετο)

Peter Bjärgö - Apathy (album: "The Architecture Of Melancholy" - Cyclic Law, 2011)

You are the faceless angel, 

that follows my every move, 

just to make sure, I'll be happy, 

and make me stay on the path 

to my own doom. 

I've tried to make you go away, 

I've tried to fight back, 

But nothing seems to wear you down, 

nothing will make you crack. 

You're not happy until you've 

coloured my mind and soul, 

agonizing bottomless black.

("...κάποια πράγματα σκούρα, μυστικά, μέσ’ από την ψυχή και τον ίσκιο.")

Popol Vuh "Through Pain to Heaven" - (album: "Nosferatu" - Fox, 1979)

Neil Young "Dead Man Theme" - (album: "Dead Man OST" - Vapor, 1995)

(Θα μπορούσε να ακούγεται στην αρχή ενός ταξιδιού. Και στο τέλος του.
You know, a goodbye would be nice.)

Ulver "Waltz of King Karl" - (album: "Svidd neger" - Jester, 2003)

(Δεν έχω δει την ταινία, αλλά η μουσική που έγραψαν οι Ulver εδώ σε κάνει να λυπάσαι που δεν γράφουν soundtracks πιο συχνά. Αν και, θα μου πείτε, ντύνουν τις δικές μας εικόνες με τη μουσική τους τόσο όμορφα, τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια...)

My Dying Bride "Black God" - (album:"Turn loose the swans" - Peaceville, 1993)

Thy every look

and every grace

so charm whenever

I view thee,

'til death overtake me

in the chase

still will my hopes

pursue thee

Then when my

tedious hours have past,

be this my last

blessing given

low at thy feet

to breathe my last

and die

in sight

of heaven.

(Με θυμάμαι να το ακούω κλεισμένος στο δωμάτιο μου με ένα φίλο εκείνης της ακραιφνώς μεταλλικής εποχής, πίνοντας ζεστό τζιν από το μπουκάλι. 18 ετών άντρες, νομίζω εκείνος ήταν λίγο μικρότερος, είχε χωρίσει και με τη κοπέλα του, είχε τα χάλια του. Την επομένη έμαθα πως φεύγοντας από το σπίτι μου πέρασε από το Πασαλιμάνι και ξέρασε στο σιντριβάνι.

Αστεία ιστορία, αλλά τώρα που ακούω το κομμάτι δε γελάω καθόλου...)

Alan Parsons Project - "Lucifer"

Αυτός
Που Φέρνει
Το Φως

Ulver - "Vowels" (album: "A quick fix of melancholy", Jester, 2003)

loveless vessels
we vow
solo love
we see
love solve loss
else we see
love sow woe
selves we woo
we lose
losses we levee
we owe
we sell
loose vows
so we love
less well
so low
so level
wolves evolve

(Ambient με κορύφωση εξ ουρανού από την σημαντικότερη μπάντα των 90s. Το "κλου" στους υπέροχους στίχους είναι ότι τα γράμματα που χρησιμοποιούνται είναι μόνο όσα υπάρχουν στον τίτλο - εξ ου και κάποιες γραμματικές/ορθογραφικές αυθαιρεσίες. Που όμως ενισχύουν το νόημα τους με τρόπο ειρωνικό, σαρκοβόρο - η αριστερή πλευρά μοιάζει να καθρεπτίζετσι στην δεξιά, αλλά not quite... Ακούγεται καλύτερα σε βινύλιο επίσης - don't they all?)