19 - Vagina Lips “Athanasia” (Self Released)

Ανάμεσα στο shoegaze των 90s και το τωρινό retrowave (που ούτως η άλλως ριζώνει στα 80s), ο Jimmy των Psychedelic Trips to Death ηχογραφεί εξ ολοκλήρου ένα άλμπουμ που πιάνει αυτές τις δυο άκρες και τις επανασυνδέει με τη δεξαμενή εκείνη απ' όπου ξεπήδησαν όλα: η μελαγχολία των Joy Division (το beat του υπέροχου Born to Live παραπέμπει ευθέως στο "New Dawn Fades"), η οργή των Husker Du ("Lifestyle Motherfuckers You Are Killing Me") αλλά και η "λοξή" αθωότητα της Siouxsie ("Unlove you"). Και εντάξει όλα αυτά, δεν είναι δύσκολο για τους μουσικόφιλους σήμερα να κατεβάσουν από το κεφάλι τους μια χούφτα μουσικές αναφορές ακούγοντας έναν δίσκο όπως εγώ, καλή ώρα, και φυσικά το ίδιο ισχύει για πολλούς μουσικούς που τις πετούν άστοχα στις συνθέσεις του ως "τυράκι" για τους τελευταίους - όχι, το εντυπωσιακό της υπόθεσης έγκειται στο τελικό αποτέλεσμα: Το "Athanasia" είναι αποστομωτικά ομοιογενές όσο και εμπνευσμένο, με μια παραγωγή που στάζει reverb και νοσταλγία, συνθέσεις προσεκτικά δομημένες αλλά και κιθαριστικές ολιγάριθμες (γι αυτό και αποτελεσματικές) μαχαιριές που χαράζουν την pop στρογγυλάδα τους. Τα E.P. που ακολούθησαν αφήνουν να διαφανεί μια πιο σκοτεινή κατεύθυνση, για να δούμε. 

19 - Christian Fitness – "Love Letters in the Age of Steam" (ανεξάρτητη παραγωγή - Self-released)

Ναι, μια ανεξάρτητη παραγωγή στο νούμερο 19. Δηθενιά; Μα τι να κάνω που παρακολουθώ κάθε κίνηση του κυρίου Andrew Falkous, του ηγέτη των Future Of The Left που ανακάλυψα πριν τρία χρόνια περίπου, για να σκαλώσω φορέβα. Με post-punk αυθάδια, αλλά και την ανάλογη τεχνογνωσία (θα μπορούσαν να "περάσουν" και ως noise εκδοχή των Television αν δίναμε μια βάση στον εξαιρετικά οργανωμένο σκελετό των φαινομενικά χαοτικών συνθέσεων τους: προσέξτε το "All Ghost’s to the Medicine Counter Four’s"), οι Christian Fitness (ουσιαστικά, ο Falkous, η σύζυγος του και διάφοροι φίλοι τους) στήθηκαν για να ανορθώσουν οικονομικά τον mainman τους ο οποίος έχασε τη βασική του δουλειά πριν από δυο χρόνια και αποφάσισε να δημιουργήσει ένα, ας πούμε one-man-project, για να μπορεί κάπως να συντηρεί τον εαυτό του όταν δεν ασχολείται με τους Future of the left. Σκληρή ηχογράφηση, όχι ιδιαίτερα καλοζυγισμένη αλλά γεμάτη ιδέες όπου πρωταγωνιστεί το γνωστό, καυστικό χιούμορ του Falkous. Προς το τέλος δε, προκύπτει και μια αναπάντεχη τρυφερότητα. Κρίμα που δεν κυκλοφορεί σε βινύλιο.

21 - Ought "Sun Coming Down" (Constellation)

I am picking up satellite

It is coming out of my mouth

I am talking out of my ass

Because my heart is not open

(απόσπασμα από τους στίχους του 'Sun's Coming Down')

Παράξενος τύπος αυτός ο Tom Beeler Darcy, τραγουδιστής και κιθαρίστας των Καναδών post-punks που επιστρεέφουν με έναν δίσκο πλούσιο σε μουσικές αναφορές (η πιο προφανής παρουσία εδώ, αυτή των θρυλικών MX-80 Sound, αν και οι Television δεν απουσιάζουν) οι οποίες δείχνουν να βρίσκουν τη θέση τους στο άλμπουμ μέσω μιας "στρατηγικής" που, σε περισσότερα του ενός σημεία, παραπέμπει ευθέως στο mathrock. Αυτά βέβαια αφορούν τους ακαδημαϊκούς. Γιατί μουσικά, οι Ought κάνουν αυτό που μόνο οι κορυφαίοι post-punks μπορούν να κάνουν - δηλαδή, να καμουφλάρουν την απελπισία τους με έναν ειρωνικό μανδύα, σπάζοντας ουσιαστικά πλάκα με την απελπισία τους: Αυτό που οι βρετανοί ονομάζουν tongue-in-cheek με άλλα λόγια, μόνο που εδώ η γλώσσα έχει σκαλώσει σε μια, μονίμως ανοιχτή πληγή, στην οποία επιστρέφουμε διαρκώς, για να αποφύγουμε μια μεγαλύτερη αυτοτιμωρία. Διαμάντι από τα λίγα.

  

26 - Algiers (Matador)

Λοιπόν, αυτός ο δίσκος ήταν άλλη μια τυχαία ανακάλυψη: Τον κατέβασα επειδή μου άρεσε όνομα & εξώφυλλο. Και την επομένη, τσίμπησα διαδικτυακώς το βινύλιο. Γιατί δεν πίστευα ποτέ πως το νέγρικο gospel και το ολόλευκο γοτθικό post-punk θα μπορούσαν να σμίξουν τόσο όμορφα που θα λεγε κανεις πως αυτός ήταν εξ'αρχής ο προορισμός τους: αυτο το ταίριασμα δηλαδή που επιτυγχάνουν οι Algiers από το Αμέρικα. Οk, μπορεις να "ενώσεις" ξερωγω afro-beat με Nick Cave και να πεις, ααα για δες τι πρωτότυπος συνδυασμός - αλλά τι νόημα έχει αν το τελικό αποτέλεσμα σε βιάζει από τα αυτιά; Η δε κοινή συχνότητα όλων των ειδών που "ακούγονται" εδώ, διαθέτει πολιτική χροιά. Σκεφτείτε το λίγο: μια μπάντα του Αμερικάνικου νότου που σχεδόν χειρουργικά κρατά μονάχα το κομμάτι της απεγνωσμένης αφοσίωσης από την gospel και αποφασίζει να παίξει με το post punk, μπορεί να προκύψει αναπάντεχα επικίνδυνη. Να με συμπαθάτε επίσης που δεν βάζω κομμάτι από τον δίσκο - κλικάρετε αυτο το live και νιώστε.

28 - Drenge «Undertow» (Infectious Records)

Γκαζωμένο, με το gain στα κόκκινα, και ένα – αμιγώς βρετανικό – punk attitude που ταυτοχρόνως μοιάζει να επιλέγει ξεδιάντροπα κάθε «εργαλείο» του σύγχρονου ροκ, από τις μανιασμένες κιθάρες των Husker Du («We can do what we want» - το λες και βρωμιάρικο rockabilly), την ψυχεδέλεια και τα ατέλειωτα βάθια του shoegaze («Running wild») και, ενίοτε, την συστολή του Morissey (το «Side by side» - φλερτάρει λίγο και με R.E.M.). Γενικά αυτό είναι και ένα μικρό πρόβλημα: η μπάντα μοιάζει να υποφέρει λίγο από έλλειψη ταυτότητας, και δεν είναι όλα τα κομμάτια τόσο καλά ούτως ώστε να δικαιολογούν όλη αυτή την πολυσυλλεκτικότητα. Οι Drenge όμως δείχνουν εξαιρετικά φιλόδοξοι τραγουδοποιοί – και βρίσκονται μόλις στον δεύτερο δίσκο τους. Περιμένω ένα αριστούργημα από δαύτους στο μέλλον.

11 - Eagulls (same) (Partisan Records)

Πέντε τσογλάνια από το Leeds. Μια μπάντα που συνέθεσε τα περισσότερα κομμάτια του ντεμπούτου της μέσα σε μια εβδομάδα, αποτελούμενη από μέλη που ελαχίστως γνωριζόντουσαν πριν τη μουσική τους συνεύρεση (με βασικό πυρήνα τους Mark ‘Goldy’ Goldsworthy και Henry Ruddell – κιθάρα και τύμπανα αντιστοίχως). Ένας επιθετικός, εξωστρεφής post-punk ήχος που αντλεί έμπνευση και από τις δυο μεριές του Ατλαντικού (άλλωστε, βρίσκονται υπό την προστασία μιας Αμερικάνικης δισκογραφικής, μιας και οι βρετανικές τους «έγραψαν» κανονικά). Και ένα ασύλληπτο δισκογραφικό ντεμπούτο, κυνικό όσο και σαρωτικό – τόσο καλό, που αναρωτιέμαι ήδη για τη συνέχεια του (μια μέρα θα μιλήσουμε για την κατάρα των post-punk πρωτοδισκακιστών). 

1. The Drones "I See Seaweed" (MGM)

Μια σειρά από κακοφωνίες που κατρακυλούν και, στο σκάσιμο τους επάνω ενώνονται σ' έναν αναστεναγμό. Σκόρπιες λέξεις που αποκτούν νόημα επειδή δεν μπορείς να τις ξεχάσεις. Παντρεύοντας τα blues με το post-punk με την ίδια μαγεία που το πέτυχαν, για έναν δίσκο μόνο, οι Television του "Marquee Moon" (και μόνο η αναφορά των Television αρκεί για να καταλάβουμε πόσο σημαντικοί είναι τούτοι εδώ), οι Αυστραλοί Drones συνθέτουν ένα άλμπουμ που μοιάζει με κρυφό ημερολόγιο, αποτέλεσμα εναγώνιας ενδοσκόπησης - από αυτά τα έργα τέχνης ρε παιδί μου που τα δημιουργείς για να κρατηθείς στη ζωή. Λιγότερο "μισανθρωπικό" σε σχέση με τις παλαιότερες ηχογραφήσεις τους (αν και η πολιτική αιχμή τους είναι παρούσα στο The Grey Leader), κουβαλά τη μελαγχολία μιας ωριμότητας που έρχεται λίγο πριν την παραίτηση - και εκεί επάνω ισορροπεί ολόκληρο το άλμπουμ που, εκτός των άλλων, είναι και το πιο περιπετειώδες μουσικά που ακούστηκε φέτος. Και μαζί, το πιο ειλικρινές, το πιο ακέραιο. Που ακόμη κι όταν δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς σου λέει, ξέρεις πως σε καταλαβαίνει εκείνο. Και τίποτε άλλο δε μετράει. 

17. Crystal Stilts "Nature Noir" (Sacred Bones)

Θα μπορούσε να υπάρχει μια συχνότητα που ενώνει την psych-pop των '60s, τους Velvet Underground και όλο το post-punk από την εποχή των Joy Division μέχρι σήμερα; Οι Crystal Stilts (από το Μπρούκλιν!) όχι μόνο το επιτυγχάνουν, αλλά προσθέτουν και κάποιες βιολιστικές κομψές μαχαιριές στο όλο οικοδόμημα, υπογράφοντας ένα άλμπουμ διαφορετικό από το "In love with Oblivion", πιο απαιτητικό, αλλά και πιο "αγαπησιάρικο". 

Metro Decay "Kειμήλια" (album: "Υπέρβαση" - Creep Records, 1983)

Μες στο συρτάρι 

ασάλευτη ζει η σιωπή. 

Εικόνες που μένουν 

σε κόντακ χαρτί 

Φιγούρες γκροτέσκες, 

χαμένες ψυχές 

Φοβάμαι και τρέχω στην μαύρη σοφίτα 

χαμένος στα δάση του χτες. 

Φωνές που σαρκάζουν μες στο σκοτάδι 

λένε πως είμαι θνητός. 

Ρίχνω το βλέμμα 

και φτύνω καπνιά. 

Φοβάμαι την πλήξη, 

βαριέμαι που ζω. 

Αργώ να κρυφτώ και με βρίσκει αμέσως 

ψήλος παγωμένος φρουρός. 

Αργώ να σκεφτώ και με πιάνει τρόμος. 

Αργώ και θα χάσω κοντρόλ. 

Αργώ να κρυφτώ και με βρίσκει αμέσως 

ψήλος παγωμένος φρουρός. 

Αργώ να σκεφτώ και με πιάνει τρόμος. 

Αργώ και θα χάσω κοντρόλ. 

Θυμάμαι πως είπες 

δυο λόγια μαγικά. 

Θυμάμαι πως είχες 

δυο μάτια γυάλινα. 

Αργώ να κρυφτώ και με βρίσκει αμέσως 

ψυχρός αγριεμένος φρουρός. 

Αργώ να το δω και με σκοτώνει 

ξανθός μουχλιασμένος εχθρός. 

Αργώ να κρυφτώ και με βρίσκει αμέσως 

ψυχρός αγριεμένος φρουρός. 

Αργώ να το δω και με σκοτώνει 

ξανθός ματωμένος εχθρός.

(Δεν έχω ιδέα τι θα είχαν καταφέρει οι Metro Decay αν δεν είχαν γεννηθεί σ'αυτόν εδώ τον καταραμένο τόπο. Άφησαν πίσω τους όμως ένα άλμπουμ, και μυθικά κομμάτα σαν τούτο εδώ. Μέτριος ο ήχος, μη ξεχνάτε πως τότε μόνο μπουζουκάδες μπαινόβγαιναν στα στούντιο με ελάχιστες εξαιρέσεις (οπότε που να βρεθεί παραγωγός γι'αυτο που έπαιζαν οι Metro Decay), αλλά και πάλι, η αξία της σύνθεσης φτάνει στον ακροατή δίχως κανένα πρόβλημα. Εντυπωσιακό, ε;)