Γκαζωμένο, με το gain στα κόκκινα, και ένα – αμιγώς βρετανικό
– punk
attitude που ταυτοχρόνως μοιάζει να επιλέγει ξεδιάντροπα κάθε «εργαλείο»
του σύγχρονου ροκ, από τις μανιασμένες κιθάρες των Husker Du («We can do what we want» - το λες και βρωμιάρικο
rockabilly), την ψυχεδέλεια
και τα ατέλειωτα βάθια του shoegaze
(«Running wild»)
και, ενίοτε, την συστολή του Morissey (το «Side by side»
- φλερτάρει λίγο και με R.E.M.). Γενικά αυτό είναι και ένα μικρό
πρόβλημα: η μπάντα μοιάζει να υποφέρει λίγο από έλλειψη ταυτότητας, και δεν
είναι όλα τα κομμάτια τόσο καλά ούτως ώστε να δικαιολογούν όλη αυτή την
πολυσυλλεκτικότητα. Οι Drenge όμως δείχνουν εξαιρετικά φιλόδοξοι τραγουδοποιοί – και βρίσκονται
μόλις στον δεύτερο δίσκο τους. Περιμένω ένα αριστούργημα από δαύτους στο
μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου