Το "Hypnophobia", δεύτερο άλμπουμ του Ολλανδού κυρίου Gardner, είναι ένα άλμπουμ ρυθμικών groove και ψυχεδελικών διαδρομών σε pop κατευθύνσεις, με retro παραγωγή (και ελαφρώς "πειραγμένα" hammond), στημένο με την αυτοπεποίθηση ενός σπουδαίου μουσικού. Και ταυτόχρονα μια πικρόχολα ειρωνική μαρτυρία πάνω στη διαταραχή προσωπικότητας που σε σημεία φαντάζει αυτοβιογραφική (υπάρχει ένας έντονα εξομολογητικός τόνος στο "Brightly", ασχέτως αν στην αρχή το μονο που προσέχεις είναι οι overdubbed ακουστικές του και το ευφυέστατο progression). Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο του όμως είναι πρωτίστως μουσικό: Τα instrumental εδώ δεν απουσιάζουν - όπως η ομώνυμη κομματάρα για παράδειγμα. Ενώ συμβαίνει κι αυτό: Κάθε μελωδική φράση στο "Hypnophobia" μοιάζει να καταλήγει σε ερωτηματικό. Αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου