Σε μια από τις πιο οξυμένες πολιτικά (και ουσιαστικά)
περιόδους της σύγχρονης ιστορίας μας, πολλοί καλλιτέχνες, καλοδεχούμενοι, ανεπιθύμητοι, ήπιοι, φωνακλάδες, ρηξικέλευθοι,
συμβιβαστικοί, με επιχειρήματα ή χωρίς, βγήκαν στις οθόνες για να εκτεθούν –
και αναλόγως κρίθηκαν από το τηλεθεάμων κοινό, που ούτως ή άλλως αγνοεί, στο
μεγαλύτερο ποσοστό του, την καλλιτεχνική τους πορεία. Ελάχιστος ο αριθμός
εκείνων που μίλησαν δια της τέχνης τους - με εξαίρεση, αυτό το άλμπουμ, τα κομμάτια του οποίου γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν μέσα σε δυο μέρες. Στο κομμάτι «Μιούζικαλ κάτω από τη Γη» ακούμε: «Φασίστες και αριστεροί / Γάβροι και βάζελοι / Πλούσιοι και φτωχοί / Μια αγκαλιά όλοι μαζί / Σ αυτόν τον τόπο δε θα κλείσει καμία πληγή». Στο «Τι θα υπάρχει τη Δευτέρα;»: «Τι θα υπάρχει τη Δευτέρα; / Σου υπόσχομαι οτι θα υπάρχουνε ακόμα οι λόγοι που δεν θέλεις να με δεις / Τι θα υπάρχει τη Δευτέρα; / Σου υπόσχομαι οτι θα υπάρχουνε ακόμα μητέρες να σε προσέχουν πριν παντρευτείς / Τι θα υπάρχει τη Δευτέρα; Σου υπόσχομαι οτι θα υπάρχουνε διαφημίσεις στην τηλεόραση να ξεχαστείς».Η βάση είναι το πιάνο και η μπάσα αλλά και ευλύγιστη φωνή του Αλέξανδρου, ο δε τόνος μινιμαλιστικός, πότε θλιμμένος, πότε ελεγειακός, αποτελεί τη συνέχεια ενός ήχου και μιας ματιάς που προσδιορίστηκε λίγο μετά τη μεταπολίτευση, μέσα από τις ανεξάρτητες κυκλοφορίες της Creep Records και που δρα υπόγεια – χάρη σε κυκλοφορίες σαν κι αυτή – μέχρι σήμερα. Κι όταν όλα αυτά που ζούμε αυτές τις μέρες καταχωρηθούν στο παρελθόν (βιαστικά, όπως συμβαίνει συνήθως), το άλμπουμ του Αλέξανδρου Βούλγαρη θα στέκεται ως η πιο ουσιαστική μαρτυρία όσων συνέβησαν. Και πιθανότατα όσων τα ακολουθήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου