Μου πήρε λίγο καιρό μέχρι να καταλάβω γιατί μου αρέσει τόσο πολύ αυτό το άλμπουμ - βλέπετε, με "κέρδισε" από το πρώτο δευτερόλεπτο (σοβαρά) και το ερώτημα αυτό έπρεπε κάπως να απαντηθεί. Και τελικά, το πρώτο, σημαντικό δυνατό σημείο εδώ είναι η επιλογή των τραγουδιών. Ο Dylan, σοφά, δεν έστησε ένα best-of του Sinatra αλλά ένα πραγματικό άλμπουμ, μελαγχολικό, με ελάχιστα mood swings, γεμάτο γνήσια μοναξιά. Ο ίδιος δήλωσε, πολύ σωστά: «Δεν υπάρχει ούτε μία ψεύτικη λέξη σε κανένα από αυτά τα τραγούδια. Είναι αιώνια». Με άλλα λόγια, διαχρονικά. Οι "ανοιχτές" ενορχηστρώσεις εδώ (με τις slide κιθάρες να πρωταγωνιστούν) μοιάζουν να ντύνουν μουσικά ένα φιλμ νουάρ. Νουάρ από τα παλιά, όχι τα εκμοντερνισμένα της σχολής του λατρεμένου Michael Mann - μόνο που η μεγαλύτερη έκπληξη εδώ προκύπτει από την ίδια τη φωνή του. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ο Dylan ακούστηκε τόσο τρυφερός και συγκεντρωμένος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου