I freed you from being a slave in your mind, you’re very welcomeYou tell me my song is more than a song, it’s surely a blessingBut a prophet ain’t a prophet til they ask you this question:
When shit hit the fan, is you still a fan?
O Kayne μπορεί να είναι αβυσσαλέα πολυσυλλεκτικός και να στήνει τα μεταμοντέρνα παιχνίδια του σαμπλάρωντας από Βαγγέλη Παπαθανασίου μέχρι και τους Ούγγρους progressiv-άδες Omega, ο Kendrick όμως εδώ αποτίει έναν θεαματικό φόρο τιμής στην αφροαμερικάνικη μουσική κουλτούρα, από τη soul και την funk,την jazz (ο Miles Davis θα γούσταρε πολλά περάσματα) μέχρι τις απαρχές του rap (τότε δηλαδή που το εδραίωνε ο τιτάνας Gil - και το ονόμαζαν... spoken word), αν και ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας αυτού του ανελέητα groovy μοντάζ οφείλεται στον Dr. Dre που συνυπογράφει την παραγωγή. Από τη μια, θα μου πείτε, αυτό κάνει το άλμπουμ του κάπως πιο εσωστρεφές - και το mix σίγουρα δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας (αν και, από άποψη παραγωγής, μιλάμε για κολοσσό). Από την άλλη, ο Lamar δεν διακατέχεται από ναπολεόντειες εξάρσεις, όπως ο (ιδιοφυής) συνάδελφος του. Δεν είναι ο Ιησούς, δεν είναι ένας Μαύρος Μεσσίας, είναι ένας εξαιρετικά τσαντισμένος αφροαμερικάνος, ικανός να κοντράρει στα ίσα τον ακροατή του: οι στίχοι στην αρχή του κειμένου ακούγονται στο δωδεκάλεπτο έπος "Mortal Man" που κλείνει το άλμπουμ επιχειρώντας μια ασύλληπτη ιστορική διαδρομή στη μαύρη μουσική ενώ καλεί το "φάντασμα του Μαντέλα" και, καταμεσής του track, στήνει έναν διάλογο με τον Tupac Shakur (ο Lamar χρησιμοποιεί μια ηχογραφημένη συνέντευξη του) που, σοβαρά, το σκέφτομαι και ψιλοανατριχιάζω και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Άλμπουμ που απαιτεί σοβαρή μελέτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου