"The South", ακούγεται στο «All is written» που ανοίγει το
άλμπουμ, και είμαστε εξ΄αρχης στο σωστό κλίμα σε αυτό τo πολυσύνθετo, βαθιά υπαρξιστικό και επώδυνο μοιρολόι
που αφετηρία του έχει το εμπόριο σκλάβων
– πιάνει όμως και άλλες σκοτεινές σελίδες της σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας.
Σαν jazz αυτοσχεδιασμοί της Diamanda Galas σε
καταστολή, η σπουδαία Roberts
δημιουργεί ένα αραχνοΰφαντο μουσικό τείχος, χτισμένο με ατονάλ σφήνες και απεγνωσμένα
σαξόφωνα που προκαλούν συναισθήματα άκρως αγχωτικά: ο θρήνος αγκαλιάζει την
απειλή, και οι άμυνες βραχυκυκλώνουν – από την πρώτη νότα, μέχρι το τέλος, εκεί
όπου συναντάμε τη φωνή του Malcolm X. Δεν
χαρακτηρίζεται για τα ζοφερά του πλήκτρα, τις εξώκοσμες κραυγές και τις αιματοβαμμένες
περιγραφές του. Κανένας δίσκος όμως δεν με τρόμαξε περισσότερο φέτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου