1. The Drones "I See Seaweed" (MGM)

Μια σειρά από κακοφωνίες που κατρακυλούν και, στο σκάσιμο τους επάνω ενώνονται σ' έναν αναστεναγμό. Σκόρπιες λέξεις που αποκτούν νόημα επειδή δεν μπορείς να τις ξεχάσεις. Παντρεύοντας τα blues με το post-punk με την ίδια μαγεία που το πέτυχαν, για έναν δίσκο μόνο, οι Television του "Marquee Moon" (και μόνο η αναφορά των Television αρκεί για να καταλάβουμε πόσο σημαντικοί είναι τούτοι εδώ), οι Αυστραλοί Drones συνθέτουν ένα άλμπουμ που μοιάζει με κρυφό ημερολόγιο, αποτέλεσμα εναγώνιας ενδοσκόπησης - από αυτά τα έργα τέχνης ρε παιδί μου που τα δημιουργείς για να κρατηθείς στη ζωή. Λιγότερο "μισανθρωπικό" σε σχέση με τις παλαιότερες ηχογραφήσεις τους (αν και η πολιτική αιχμή τους είναι παρούσα στο The Grey Leader), κουβαλά τη μελαγχολία μιας ωριμότητας που έρχεται λίγο πριν την παραίτηση - και εκεί επάνω ισορροπεί ολόκληρο το άλμπουμ που, εκτός των άλλων, είναι και το πιο περιπετειώδες μουσικά που ακούστηκε φέτος. Και μαζί, το πιο ειλικρινές, το πιο ακέραιο. Που ακόμη κι όταν δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς σου λέει, ξέρεις πως σε καταλαβαίνει εκείνο. Και τίποτε άλλο δε μετράει. 

2. Deafheaven "Sunbather" (Deathwish)

Ok, είναι ο πιο κριτικά αναγνωρισμένος black metal δίσκος στην ιστορία του ιδιώματος. Αναγνωρισμένος όχι από metalοέντυπα και sites αλλά από εκδόσεις που απευθύνονται σε Μουσικόφιλους (με Μ κεφαλαίο). Δεν έχει υπάρχει ένα άρθρο που να μην υπογραμμίζει το προφανές: "Ναι, είναι Heavy του κερατά, αλλά Διάολε, η μουσική εδώ είναι τόσο όμορφη που δε μπορείς να μην το παραδεχτείς". Τι κανουν οι αμερικάνοι; Πιάνουν αυτή την ιδιαίτερη συχνότητα του black metal που μπορούσε να πιάσει μια ματζόρε συγχορδία και να της τινάξει τα πέταλα, να την "τρέξει" με ταχύτητα φωτός και να σου προκαλέσει οργασμική παράκρουση, και, μέσα σ' αυτήν, ανακαλύπτουν δυναμικές που δε πίστευες πως υπήρχαν (μέσα στον ήχο τους, ακούς όχι μόνο τους Isvind, αλλά και τους Ride ή ακόμα και τους Smiths). Έρχονται βέβαια μετά από μια σειρά πειραματισμών συγκροτημάτων όπως οι Kralice, Liturgy και Alcest, αλλά μόνο οι Deafheaven (με το ροζ εξώφυλλο, που απλά αναπαριστά αυτό που βλέπεις όταν κοιτάζεις τον ήλιο με κλειστά μάτια) το πήγαν εκεί. Δεν έχω ιδέα πως θα το ξεπεράσουν. Αλλά και να μην το κάνουν, έχουν κερδίσει μια θέση στην ιστορία. Σοβαρά.

3. Carpenter Brut - EP I & II (Black Bus Records)

Αυτή εδώ ήταν η ανακάλυψη της χρονιάς. Βάλτε στο σέικερ τους Goblin, Giorgio Moroder, John Carpenter, μια τζούρα ιταλικής disco και μπόλικη 8bit-η νοσταλγία και έχετε τους Carpenter Brut - με την προϋπόθεση πως έχετε τσεκάρει στο έπακρο τη δοσολογία. Γιατί τα πάντα εδω μέσα είναι τέλεια. Σοβαρά μιλάω, ούτε μια νότα δεν είναι σε λάθος θέση, ούτε ένα beat δεν είναι εκτός "φάσης", ούτε ένα συναίσθημα απο όλα όσα προκαλεί τούτη εδώ η ιστορία δεν είναι τυχαίο. Το πρωτο ΕΡ βγηκε στα τέλη του 2012, το επόμενο στις αρχές του 2013 αλλά δε διαχωρίζονται. Και δεν τα αποχωρίζεσαι για κανέναν απολύτως λόγο. Απόδειξη: δεν υπάρχει άνθρωπος που να του το έβαλα και να μην έχει φάει επικό κόλλημα. Επικό όμως.

4. Yamantaka // Sonic Titan "Uzu" (Suicide Squeeze / Paper Bag)

Ε ρε σκάλωμα που είχα φάει το 2011 με το ντεμπούτο τους. Τέτοιο, που η αλήθεια είναι πως περίμενα κάτι που να παραπέμπει σ'εκείνο το άλμπουμ, αλλά το "Uzu" είναι τελικά πολλά περισσότερα απ' αυτό. Όχι πως το ψυχεδελικο garage/punk/metal με σαφέστατη pop ευαισθησία που έπαιζαν εκεί έχει εξαφανιστεί, αλλά έχει μάλλον ανθίσει. Τώρα που το "εφέ" της πρώτης γνωριμίας κόπασε, οι Yamantaka // Sonic Titan είπαν να πάνε ακόμη πιο μακριά το πάντοτε προσωπικό τους όραμα, και το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος σκέτη περιπέτεια που οφείλεις να ακούσεις όσο χρειάζεται για να τον αντιληφθείς. Δε μπορεις να κάνεις κι αλλιώς. Το "One" παίζει να είναι και το καλύτερο τραγούδι του 2013.

5. Laura Marling "Once I Was an Eagle" (Ribbon Music)

I was a child once

Oh, I was happy young

When all I didn’t know 

needed doing had been done.

Η Laura είναι εικοσιτριών ετών. Και κουβαλά μέσα της αρκετή μελαγχολία για να "φιλετάρει" ολόκληρη τη σύγχρονη folk σκηνή, και άλλη τόση έμπνευση για να ολοκληρώσει έναν δίσκο όπου οι εξομολογήσεις δεν ακούγονται απαραίτητα θλιμμένες ή επί τούτου εσωτερικές. Σε επίπεδο παραγωγής και μόνο είναι αριστούργημα, αλλά το "Once I Was an Eagle" είναι κάτι πέρα απ' αυτό. Δεν μπορείς να το δεις μονο μουσικά. Γιατί αυτό που βγαίνει από τα ηχεία σκορπά στον άνεμο, λες και εκεί ανήκε εξ αρχης. Τι κορίτσι είναι αυτό...

6. Queens of the Stone Age "...Like Clockwork" (Matador)

Josh Homme: ο άνθρωπος - φαινόμενο. Ας μη γελιόμαστε, δε πρόκειται για reunion, δικό του παιδί είναι αυτό εδώ το άλμπουμ, το πρώτο μετά από έξι χρόνια απουσίας του ονόματος από τη πιάτσα. Και το πρώτο που καταπιάνεται με τέτοια αφοσίωση με τον έρωτα και το θάνατο - από το εξώφυλλο ακόμα. Δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πως αυτός ο ήχος θα μπορούσε να είναι τόσο πολυδιάστατος, τόσο τεχνικά όσο και συναισθηματικά. Πίσω από το γιγαντιαίο groove, όλα φαντάζουν εύθραυστα και τόσο κοντά μας. Μακάρι να αποτελέσει κάποιου είδους αφετηρία για τη σκηνή που ο ίδιος ξεκίνησε, αλλά και να μη γίνει αυτό, το "...Like Clockwork" αρκεί για να γεμίζει τα κενά. Είναι ΤΟΣΟ καλό. 

7. Jon Hopkins "Immunity" (Domino Records)

Μερικές φορές ανακαλύπτεις δεύτερο το hype και πρώτη τη μουσική. Λονδίνο ήμουν και σκάλιζα βινύλια όταν έσκασε τούτο εδώ στα ηχεία - και κοκκάλωσα. Ούτε τον Hopkins ήξερα, ούτε θα με χαρακτήριζες φανατικό του ιδιώματος, πέραν του καψίματος που τρώω με τη μουσική γενικότερα. Και πήγα στον αρχιμαγαζάτορα σαν υπνωτισμένος: - "Τι είναι αυτό;". - "Αυτό είναι Jon Hopkins". - "Βγαίνει σε βινύλιο;". - "Ναι". - "Φερ'το".Το ζήτημα με τούτον εδώ δεν είναι μονάχα η εφευρετικότητα του, ούτε το genius των ενορχηστρώσεων του. Είναι πως πίσω από τον ηλεκτρονικό αυτό τείχος πάλλεται μια καθ' όλα ανθρώπινη ευαισθησία. Το "Immunity" είναι πέρα ως πέρα κλασσικό, ένα διαμάντι στο οποίο αξίζει να επιστρέφεις ξανά και ξανά, δίσκος πολύτιμος και αστείρευτος. 

8. Paul McCartney "New" (Virgin EMI)

Ρε Paul, πόσο είσαι είπαμε; Εβδομήντα; Α, ένα χρόνο μεγαλύτερος απ αυτό, οκ. Και πως στο Διάολο κατεβάζει η κούτρα σου ένα άλμπουμ τόσο φρέσκο; Τόσο ζωντανό; Το εξόχως τιτλοφορούμενο "New" είναι μια αξιοθαύμαστη παρέλαση τραγουδιών, με συνθέσεις που οι περισσότεροι πολυαγαπημένοι Popsters του NME δε θα έγραφαν ούτε σε πενήντα χρόνια, όσα χρόνια δηλαδή δισκογραφεί τούτος εδώ. Δε πειράζει παιδάκια, ακούστε να παίρνετε μαθήματα, ΕΤΣΙ γίνεται.

9." (Bad Seed Ltd.)

Μετά τις garage αιχμές του "Dig, Lazarus, Dig!!!" (με τα τρία θαυμαστικά) δε περίμενες κάτι τέτοιο: Τπ τελευταίο πόνημα του Νικολάκη είναι χαμηλόφωνο και άνετα ό,τι πιο τρυφερό έχει ηχογραφήσει στη μέχρι τώρα καριέρα του, ένα λεπτοδουλεμένο άλμπουμ που παίζει με τις αποχρώσεις. Τώρα βέβαια, δε σου πάει να χρησιμοποιήσεις τη λέξη "ωριμότητα" για δίσκο του Cave. Αλλά κάτι τέτοιο δείχνει να συμβαίνει εδώ. Αν και αυτό που ευτυχώς παραμένει, είναι εκείνη η γνώριμη μυρωδιά εξομολόγησης και οινοπνεύματος. Απλά τώρα δε πειράζει και να σου ξεφύγουν ένα - δυο δάκρυα. 

10. David Bowie "The next day" (ISO / Columbia)

The comeback to end all comebacks? Δε ξέρω, αλλά δέκα χρόνια είχε να βγάλει δίσκο, και πολλοί από εμάς φοβηθήκαμε πως τον χάνουμε. Μέχρι που εντελώς out of the blue έσκασε το βίντεο του "Where Are We Now?". Η ευαισθησία του μας διέλυσε, αλλά ο Ντέιβιντ μας παραπλάνησε ξανά - το άλμπουμ είναι ηλεκτρικό και, στο μεγαλύτερο μέρος του, δυναμικό as well. Ακούς όμως και κομμάτια σαν το "You Feel So Lonely You Could Die" και συγκινήσε διπλά. Μια φορά για τη σύνθεση, και μια δεύτερη επειδή ένας παλιός, γνώριμος φίλος επιστρέφει μετά από χρόνια και αυτό που σας ένωνε είναι ακόμα εκεί. Damn.

11. Alice in Chains "The Devil Put Dinosaurs Here" (Capitol)

Είναι δυνατόν να μην το βλέπω σε καμία λίστα; Τόσο απαρατήρητο πέρασε; Ξέρετε πολλές μπάντες που να έκαναν τόσο δημιουργικό comeback μετά το θάνατο του τραγουδιστή και frontman τους; Γιατί μονάχα με αυτό των Ac/Dc μπορεί να συγκριθεί. Και οι συγκρίσεις σταματούν εδώ. Γιατί μπορεί, ανά φάσεις, οι ταχύτητες να παίρνουν λίγο τα πάνω τους, αλλά θηριώδη tracks σαν το παρακάτω βάζουν τα πράγματα στη θέση τους. Make no mistake, το "The Devil Put Dinosaurs Here" είναι ένας υπέροχος δίσκος., Και η κιθάρα του Cantrell ακούγεται πιο βρώμικη από ποτέ. 

12. Daft Punk "Random Access Memories" (Daft Life / Columbia)

Κατ' αρχας, πρέπει να παραδεχτείς τη γενναιότητα μιας μπάντας που αλλάζει ριζικά τον ήχο της. Νοσταλγική ήταν πάντοτε η βάση τους, αλλά από τις 8μπιτες ερωτοτροπίες των προηγούμενων άλμπουμ μέχρι την dance-floor-geek λατρεία του νέου τους άλμπουμ η απόσταση δείχνει μακρά. Κι όμως, με ένα team παραγωγών-αυθεντίων και διαολεμένη επιδεξιότητα στο vocoder, οι Γάλλοι κατόρθωσαν, με υλικά του παρελθόντος, να στήσουν ένα άλμπουμ που διακτινίζει θεαματικά την disco των 70s. Οι πιο ξύπνιοι τσίμπησαν και την ιαπωνέζικη έκδοση γι αυτό το εκπληκτικό bonus-track που Floyd-ίζει αναπάντεχα.

13. Burial "Rival Dealer EP" (Hyperdub)

Ρε άτιμε Bevan τι σου' ρθε να το βγάλεις αυτό τελευταίες μέρες του 2013; Από τότε που ο φίλος μου ο Γιώργος Πατριάρχης (τον οποίο επιβάλλεται να ακούτε στο Κανάλι 1) σε υπέδειξε, δεν έχω χάσει κυκλοφορία σου, και ούτε αυτή θα περνούσε απαρατήρητη. Παρόντα είναι τα άκρως φιλμικά landscapes των σαμπλαρίσματων σου, αλλά το Ep αυτό είναι γεμάτο μελωδικές εκπλήξεις. Να ναι οι πρόσφατες συνεργασίες σου με τους Massive Attack; Όρκο δε θα πάρω, αλλά τούτο εδώ είναι ένα μικρό αριστούργημα. Άντε να δούμε τι θα σκαρώσεις το 2014.

14. Oblivians - "Desperation" (In the Red)

Δεν είναι πιτσιρικάδες πια, αλλά ανάθεμα με αν αυτό ακούγεται! Δεκαπέντε χρόνια είχαν να βγάλουν δίσκο αυτοί οι γκαραζοβρωμιάρηδες, αλλά τέτοια επιστροφή δεν την περίμενε ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός της μπάντας ή του ιδιώματος. Ο δίσκος τρέχει με ιλλιγγιώδη ταχύτητα, η μια κομματάρα διαδέχεται την άλλη και, οκ, πόσο όμορφα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ρε γαμώτο. Α, και extra kudos για το lo-fi κλείσιμο ματιού στο φινάλε.

15. Power Glove "Far Cry 3: Blood Dragon (Original Game Soundtrack)" (Ubisoft Music)

Οι ηλεκτρονικοί τελευταία το έχουν καλύτερα με τη νοσταλγία από τους αναλογικούς, σε τέτοιο βαθμό που το electro-vintage ως ύφος θα κάνει και δεύτερη φορά την εμφάνιση του σε αυτή τη λίστα. Οκ, ίσως ο Brad Fiedel, o Moroder και ο John Carpenter θα έπρεπε να τους μηνύσουν απαιτώντας πνευματικά δικαιώματα, αλλά αν έχετε ζήσει εκείνη την εποχή (τα '80s ντε!) δε μπορείτε να μη θαυμάσετε αυτή την υπέροχη ηχητική αναβίωση του cyber-punk. Δεν είναι soundtrack αυτό, είναι ερωτικό γράμμα! Α, και για το παιχνίδι δε ξέρω τι να σας πω, δεν ασχολούμαι.

16. Arctic Monkeys "AM" (Domino)

Μαλακίες θα λέμε; Ο δίσκος είναι σκέτο διαμάντι: ξεκινά από τη μακρά παράδοση των Beatles της τελευταίας περιόδου για να στήσει ένα φιλόδοξο pop ψηφιδωτό που πιάνει ολόκληρο το μουσικό χάρτη, όλο στημένο με μια εξόχως ισορροπημένη - και άκρως βρετανική - ειρωνεία. Μιλάμε για επίτευγμα που, προσωπικά, δε τους το είχα. Δώστε βάση στο απολαυστικό soul σκαρίφημα απο κάτω.

17. Crystal Stilts "Nature Noir" (Sacred Bones)

Θα μπορούσε να υπάρχει μια συχνότητα που ενώνει την psych-pop των '60s, τους Velvet Underground και όλο το post-punk από την εποχή των Joy Division μέχρι σήμερα; Οι Crystal Stilts (από το Μπρούκλιν!) όχι μόνο το επιτυγχάνουν, αλλά προσθέτουν και κάποιες βιολιστικές κομψές μαχαιριές στο όλο οικοδόμημα, υπογράφοντας ένα άλμπουμ διαφορετικό από το "In love with Oblivion", πιο απαιτητικό, αλλά και πιο "αγαπησιάρικο". 

18. Julia Holter "Loud City Song" (Domino Records)

Μεγάλο ambient διαμαντάκι το περσινό Ekstasis, άλμπουμ αιθέριο και νεραϊδένιο ρε παιδί μου, αλλά διόλου κιτς και "επι τούτου". Δε περίμενα να έχει έτοιμο δίσκο τόσο γρήγορα, αλλά η ίδια φαίνεται να ξέρει πολύ καλά που πηγαίνει. Το "Loud city song" είναι ακριβώς αυτό που λέει: πολύ πιο urban σε σχέση με το Ekstasis (ακόμη και το reverb εεώ έχει άλλη χροιά!), πραγματικό επίτευγμα σε επίπεδο παραγωγής, και πιο συγκροτημένα "τραγούδια". 

Έχει όμως και τη φωνή της, που διακτινίζει τα πάντα. 

19. James Blake "Overgrown" (Atlas Records)

Ταχυδακτυλουργός των samples, ο Blake απέδειξε (σε μένα τουλάχιστον) πως ένας dj μπορεί να μετεξελιχθεί σε αυθεντικό καλλιτέχνη με το Limit to your love 3-4 χρόνια πριν (άνετα το πιο μυθικό dub ever λέμε) και με το "Overgrown" κάνει ένα βήμα παραπέρα, βήμα που αποξένωσε ήδη κάποιους από τους μέχρι τώρα χειροκροτητές του. Πίσω από τις παγωμένες λούπες κρύβεται ένας κομψά αυτοσαρκαστικός σεντιμενταλισμός (μέχρι και με τη φωνή του τα βάζει - στιχουργικά - εδώ!) από έναν καλλιτέχνη που δε φοβάται να πάρει ρίσκα. Ούτε να εκτεθεί, επίσης.

20. Kvelertak "Meir" (Roadrunner)

Είχα μόλις ξεχαζέψει από το ντεμπούτο τους, και οι θεότρελλοι επέστρεψαν με ένα άλμπουμ που ξανασυνδυάζει black metal / stoner / southern rock μέσα από ένα ultra sleazy rock'n'roll πρίσμα. Σοβαρά τώρα, δε ξέρω καμία, μα καμία μπάντα που να έχει προσπαθήσει τους απλούστερους συνδυασμούς που προκύπτουν από τα παραπάνω είδη δίχως να τα κάνει κώλο. Και οι Kvelertak όχι μόνο το κατορθώνουν, αλλά μαζί με αυτό, παραδίδουν και ένα άλμπουμ όπου κανένα κομμάτι δεν ξεπερνά τα τρία και κάτι λεπτά. Αξιοζήλευτοι μπάσταρδοι.