Θυμάμαι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές κάποιες πρώτες αντιδράσεις στην κυκλοφορία του ομώνυμου τραγουδιού. Παρακμή έλεγε ο ένας, αντιγραφή Radiohead έλεγε ο άλλος, γενικά αισθανόσουν εκτός πραγματικότητας, γιατί μουσικά επρόκειτο για ό,τι πιο περιπετειώδες, εφευρετικό και full-on ανανεωτικό έκανε ο Bowie από τα χρόνια του "Outside". Κανείς από εμάς όμως δεν είχε καταλάβει πως ο David Bowie έστηνε μια τελευταία performance από τον θάνατο του, τον οποίο μετέτρεψε σε conceptual art για να μας αποχαιρετήσει. Με άλλα λόγια, το μεγαλείο του καλλιτέχνη συνάντησε το ανθρώπινο αντίστοιχο του. Και αυτή η συνάντηση ήταν τόσο καρποφόρα, τόσο ουσιαστική, που δε θα μπορούσε να είχε έρθει παρά μόνο λίγο πριν το τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου