27 - The Last Shadow Puppets “Everything You've Come to Expect” (Domino)

Από τη φύση τους, οι LSP θα ακούγονται πάντα σαν ένα ευφάνταστο side project και αυτό, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μοιάζει να είναι και η "ευλογία" τους. Είναι ο δεύτερος δίσκος τους - εκεί όπου ένα συγκρότημα που έχει ξεκινήσει δυναμικά, συνήθως τα σκατώνει. Οι Last Shadow Puppets πάλι, όχι μόνο δεν τα σκάτωσαν, αλλά εστίασαν στις αναφορές εκείνες που διαπερνούσαν το κοινό τους εξ αρχής. Εδώ λοιπόν οι Beatles, εδώ και ο John Barry η σκιά του οποίου πλανιέται πάνω από τις ενορχηστρώσεις, εδώ και οι πιο μελαγχολικές στιγμές των Arctic Monkeys αλλά και αυτό το tongue-in-cheek στοιχείο που, τι να κάνουμε, δε μεταφράζεται στα ελληνικά, κυρίως επειδή είναι τόσο ανελέητα βρετανικό. Όταν δε "μαρσάρουν" (όπως στο κομμάτι από κάτω), το πάρτι αγγίζει διονυσιακά επίπεδα.

  

28 - Drenge «Undertow» (Infectious Records)

Γκαζωμένο, με το gain στα κόκκινα, και ένα – αμιγώς βρετανικό – punk attitude που ταυτοχρόνως μοιάζει να επιλέγει ξεδιάντροπα κάθε «εργαλείο» του σύγχρονου ροκ, από τις μανιασμένες κιθάρες των Husker Du («We can do what we want» - το λες και βρωμιάρικο rockabilly), την ψυχεδέλεια και τα ατέλειωτα βάθια του shoegaze («Running wild») και, ενίοτε, την συστολή του Morissey (το «Side by side» - φλερτάρει λίγο και με R.E.M.). Γενικά αυτό είναι και ένα μικρό πρόβλημα: η μπάντα μοιάζει να υποφέρει λίγο από έλλειψη ταυτότητας, και δεν είναι όλα τα κομμάτια τόσο καλά ούτως ώστε να δικαιολογούν όλη αυτή την πολυσυλλεκτικότητα. Οι Drenge όμως δείχνουν εξαιρετικά φιλόδοξοι τραγουδοποιοί – και βρίσκονται μόλις στον δεύτερο δίσκο τους. Περιμένω ένα αριστούργημα από δαύτους στο μέλλον.

11 - Eagulls (same) (Partisan Records)

Πέντε τσογλάνια από το Leeds. Μια μπάντα που συνέθεσε τα περισσότερα κομμάτια του ντεμπούτου της μέσα σε μια εβδομάδα, αποτελούμενη από μέλη που ελαχίστως γνωριζόντουσαν πριν τη μουσική τους συνεύρεση (με βασικό πυρήνα τους Mark ‘Goldy’ Goldsworthy και Henry Ruddell – κιθάρα και τύμπανα αντιστοίχως). Ένας επιθετικός, εξωστρεφής post-punk ήχος που αντλεί έμπνευση και από τις δυο μεριές του Ατλαντικού (άλλωστε, βρίσκονται υπό την προστασία μιας Αμερικάνικης δισκογραφικής, μιας και οι βρετανικές τους «έγραψαν» κανονικά). Και ένα ασύλληπτο δισκογραφικό ντεμπούτο, κυνικό όσο και σαρωτικό – τόσο καλό, που αναρωτιέμαι ήδη για τη συνέχεια του (μια μέρα θα μιλήσουμε για την κατάρα των post-punk πρωτοδισκακιστών). 

20 - The Might Sieben "Each divine spark" (Redroom)

Αυτό ήταν μια έκπληξη - για την ακρίβεια, μια ανακάλυψη: Από κει που δεν τον γνώριζα, έγινα οπαδός σε μια νύχτα. Ο κύριος Matt Howden λοιπόν, παίζει βιολί. Αλλά δε χρησιμοποιεί μονάχα τις χορδές του. Κάθε ήχος που ακούγεται στο  "Each divine spark" προέρχεται από το αγαπημένο του όργανο, το οποίο και ταλαιπωρεί με κάθε τρόπο - στις συναυλίες του μάλιστα, παράγει μπροστά στα μάτια του έκπληκτου κοινού του ένα πραγματικό ηχητικό σύμπαν τοποθετώντας το ένα ηχητικό "στρώμα" πάνω στο άλλο με τη χρήση του delay. Folk-ίζων αλλά ποτέ κακόγουστος (όπως πολλοί μοντέρνοι του ιδιώματος), αέρινος και μελαγχολικός σαν ξεχασμένη υπόσχεση. Ένα μικρό αριστούργημα για όσους αναζητούν την περιπέτεια και σ' αυτά τα ηχοχρώματα. 

29 - Temples "Sun Structures" (Heavenly Records)

Η αδυναμία μου στους Beatles είναι γνωστή, αλλά οι επιρροές των Temples δεν σταματούν εκεί (οι φωνητικές γραμμές των Beach Boys, το χάσιμο των Strawberry Alarm Clock, οι κυκλικοί ρυθμοί των Byrds δηλώνουν έντονα την παρουσία τους) - ουτε όμως και προχωρούν πέρα από τα 60s. Όχι πως έχω κάποιο πρόβλημα με αυτό: Αδύνατον να μη θαυμάσεις την αφοσίωση τους, που ξεκινά από τις πεντάμορφες συνθέσεις και φτάνει μέχρι και την παραγωγή του δίσκου: Ο ήχος των τυμπάνων και μόνο είναι ένα μικρό θαύμα. Μια μικρή αίσθηση οικονομίας θα μπορούσε να ανεβάσει αυτό το άλμπουμ ακόμη περισσότερο στη λίστα, αλλά όπως και να χει, μέτρησαν τα εγγλεζάκια.

16. Arctic Monkeys "AM" (Domino)

Μαλακίες θα λέμε; Ο δίσκος είναι σκέτο διαμάντι: ξεκινά από τη μακρά παράδοση των Beatles της τελευταίας περιόδου για να στήσει ένα φιλόδοξο pop ψηφιδωτό που πιάνει ολόκληρο το μουσικό χάρτη, όλο στημένο με μια εξόχως ισορροπημένη - και άκρως βρετανική - ειρωνεία. Μιλάμε για επίτευγμα που, προσωπικά, δε τους το είχα. Δώστε βάση στο απολαυστικό soul σκαρίφημα απο κάτω.