16 - Hail Spirit Noir “Mayhem in Blue” (Dark Essence Records)

"Βαθιά η ρίζα του κακού": Από αβλεψία ξέχασα να τους προσθέσω στη περσινή λίστα, αλλά δουλεύουν ασταμάτητα και όχι μόνον αυτό, εξελίσσουν κιόλας διαρκώς τον ήχο τους, που ξεκινά από δυο, φαινομενικά αταίριαστες αφετηρίες: Το νορβηγικό (κυρίως) black metal και το ψυχεδελικό ροκ, όπως αυτό άνθησε στα τέλη των 60s. Στο τρίτο δίσκο τους τώρα, οι κιθάρες έρχονται λίγο πιο πάνω στη μίξη, παραμένουν όμως χαρακτηριστικά ευδιάκριτες (το χέρι στο distortion είναι σταθερά ελαφρύ) με τις παρεμβάσεις των πλήκτρων (με κύριο πρωταγωνιστή το hammond) να ρίχνουν το βλέμμα στο παρελθόν. Τι επιβιώνει λοιπόν από το black metal; Μα η χαιρεκακία του, όπως αυτή συναντάται σε άμεσα αναγνωρίσιμες συγχορδίες που σίγουρα θα χάριζαν στον Fenriz μερικά χαμόγελα. Δώστε βάση στο εναρκτήριο "I mean you harm" για μια πρώτη επαφή - το βινύλιο μόλις κυκλοφόρησε, μαθαίνω.

20 - Wędrujący Wiatr “O Turniach, Jeziorach I Nocnych Szlakach

Έχουν ξεχειλώσει τόσο πολύ τα όρια αυτού που αποκαλούμε Black Metal σήμερα (ας το ξαναγράψουμε: Ο μόνος τομέας της ακραίας μουσικής σήμερα που επιμένει να εξελίσσεται) που ένα τέτοιο άλμπουμ ακούγεται σαν αναχρονισμός: Η παραγωγή είναι εξόχως lo-fi (αν και ο προσεκτικός ακροατής μπορεί να παρακολουθήσει ό,τι συμβαίνει εδώ μέσα) αλλά το ενδιαφέρον έγκειται στις συνθέσεις. Ναι, όλες οι χαρακτηριστικές μινόρε κλίμακες είναι εδώ, όπως και το χαώδες reverb, αλλά οι συνθέσεις είναι πραγματικά εξαιρετικές: Κάθε γέφυρα σε κάθε track οδηγεί ως γέφυρα προς ένα άλλο σύμπαν - πάντοτε όμως νυχτερινό και ερεβώδες. Αυτό το άλμπουμ σε βυθίζει πραγματικά στο γνώριμο αυτό σύμπαν που συναντούσαμε στις πρώτες εκείνες θρυλικές κυκλοφορίες που διαμόρφωσαv το black metal οπως το αγαπήσαμε. Κανείς αφοσιωμένος φίλος του είδους δε θα καταφέρει να αποφύγει την έκσταση. 

26 - Ψ.Χ. “Το φως το αληθινό” (Self released)

Καμιά αμφιβολία περί του αν πρόκειται για παρωδία ή παράνοια. Από το πρώτο κομμάτι τους, που έσκασε πριν καποια χρόνια στο youtube, μέχρι σήμερα, με αυτό το άλμπουμ, οι ΨΧ επιμένουν να διερευνούν, πέρα από τα στενά όρια της black metal αισθητικής και "ευπρέπειας", τα σκοτάδια εκείνα που προκαλούν πραγματικές ανατριχίλες - τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Δυστυχώς, το άλμπουμ πάσχει από μια απουσία συνοχής (έπρεπε να χωρέσουν εδω μέσα όλες οι μέχρι σήμερα συνθέσεις τους;), ανάμεσα όμως στα καλύτερα εξ αυτών ("Κουκουβάγιες", "Και θα με τρωω ζωντανό") υπάρχει ένα κομμάτι εδώ με τον τίτλο "Η Νύχτα της Κρυστάλλινης Σιωπής" που είναι με διαφορά το καλύτερο που έχει να επιδείξει φέτος αυτή η μουσική - έστω και σ' αυτή, την πιο "απωθητική" μορφή της. Το δε γύρισμα σε ρεμπέτικες αρμονίες, τιτάνιο touch of genius. Και το λυρικό φινάλε των "Νεκρικών Φεγγαριών", μοναδικό απόσταγμα μελαγχολίας για φέτος.

 

3 - Thantifaxath "Sacred White Noise" (Dark Descent)

Κανείς δεν ξέρει τα ονόματα τους, ούτε και τις μορφές τους: εμφανίζονται ζωντανά, φορούν όμως μανδύες που καλύπτουν τα πρόσωπα τους. Θα μπορούσε να είναι ένα καλαμπούρι τύπου Ghost. Κι όμως, τίποτα πιο σοβαρό στη λίστα ολόκληρη, από τους Thantixafath. Που κυκλοφορούν, μετά από τρία χρόνια αναμονής (ακούστε το υπέροχο e.p. τους) το πιο επίμονα σπειροειδές άλμπουμ στην ιστορία του λεγόμενου «intelligent black metal». Που, ταυτόχρονα, είναι και το πιο πεσιμιστικά εφευρετικό, σε βαθμό επικίνδυνο: Το «Sacred White Noise», ένα αληθινό αριστούργημα του ακραίου ήχου, αναζητά διαρκώς νέους τρόπους να σε αναστατώσει, να καταργήσει κάθε ασφαλές καταφύγιο για τους γνώστες του ιδιώματος, και την ίδια στιγμή, να αποφύγει τις γνωστές χαοτικές συνταγές: όλα εδώ είναι παιγμένα με αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα, και η κρυστάλλινη παραγωγή δεν αφήνει καμία νότα να πάει χαμένη. Ως ηχητική εμπειρία δε, πλησιάζει τα επίπεδα του άλμπουμ που βρίσκεται ακριβώς από πάνω στη λίστα…

15 - The Deathtrip "Deep drone master" (Svart)

Ένας φίλος ήλθε απόψε απ’ τα παλιά, φορτωμένος με μια χούφτα τριπάκια: ο Aldrahn είχε χρόνια να ακουστεί τόσο επικίνδυνος. Κι εκεί που είσαι βέβαιος πως το bm του “Deep Drone Master” έχει τις ρίζες του στο ντεμπούτο των Dodheimsgard, έρχονται από το πουθενά κάτι δυστοπικά και αναπάντεχα λυρικά περάσματα, απ’ αυτά που πατάς το repeat μόνο και μόνο για να τα ξανακούσεις – ένας δίσκος δηλαδή γεμάτος εκπλήξεις, αλλά και παλιομοδίτικο νορβηγικό feel. Η παραγωγή του Snorre (από τον οποίο περιμένουμε εδώ και χρόνια ένα δεύτερο Thorns) κρατά τις παγωμένες ισορροπίες, αλλά και πάλι είναι η ερμηνεία του Aldrahn που ενοποιεί τα πάντα εδώ. Όταν επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τη φράση «I open up my heart for the Devil» στο «Making me» θέλω να βάλω τα κλάματα.

23 - Nasheim "Solens Vemod" (Northern Silence Productions)

Δεκατρία χρόνια. Τόσο περιμέναμε να βγάλουν δίσκο τούτοι εδώ. Έφυγαν όλοι τελικά, και έμεινε ο Erik Grahn μόνος του. Και ηχογράφησε, μόνος, το ντεμπούτο της μπάντας. Δηλαδή, τέσσερις συνθέσεις που παραπέμπουν στη μεγάλη εποχή του βόρειου bm. Κομμάτια επιβλητικά, μεγάλα σε διάρκεια, με επαναλαμβανόμενα, κυκλικά riff, παραιτημένα από κάθε ρομαντισμό και κάθε επική μεγαλοπρέπεια. Αυτό που απομένει; Μινόρε παραμορφωμένα, εξόχως ερμηνευμένα, απο αυτά που διακηρύττουν με περηφάνια τον μηδενισμό τους. Με τρομερη πειθώ. 

28 - Fathomless – A Constant State Of Loss (self released)

Συνειδητοποιημένα lo-fi: Το drum machine έχει κάτι από την βρωμιά των τετρακάναλων ηχογραφήσεων στις οποίες μας είχε συνηθίσει το black metal στις αρχές των 90s, τα δε πλήκτρα θα μπορούσαν να προέρχονται κι από κάποιο ξεχασμένο video game. Το suicidal black metal των αμερικανών Fathomless όμως δεν είναι ούτε άτσαλο, ούτε κακοπαιγμένο: προσέξτε με πόση ευαισθησία ντύνουν οι μπασογραμμές τις πένθιμες σημάνσεις τους, μα και πόσο άμεσα λειτουργικοί είναι οι μηδενιστικοί του κύκλοι. Όλα εδώ αποτελούν ζήτημα αισθητικής, από την τοποθέτηση της φωνής, μέχρι και την επιλογή του φυσικού πιάνου στο φινάλε του υπέροχου "The night whispers" που ανοίγει αυτό το άλμπουμ. One to watch. Επίσης, καλύτερο bm εξώφυλλο της χρονιάς. 

2. Deafheaven "Sunbather" (Deathwish)

Ok, είναι ο πιο κριτικά αναγνωρισμένος black metal δίσκος στην ιστορία του ιδιώματος. Αναγνωρισμένος όχι από metalοέντυπα και sites αλλά από εκδόσεις που απευθύνονται σε Μουσικόφιλους (με Μ κεφαλαίο). Δεν έχει υπάρχει ένα άρθρο που να μην υπογραμμίζει το προφανές: "Ναι, είναι Heavy του κερατά, αλλά Διάολε, η μουσική εδώ είναι τόσο όμορφη που δε μπορείς να μην το παραδεχτείς". Τι κανουν οι αμερικάνοι; Πιάνουν αυτή την ιδιαίτερη συχνότητα του black metal που μπορούσε να πιάσει μια ματζόρε συγχορδία και να της τινάξει τα πέταλα, να την "τρέξει" με ταχύτητα φωτός και να σου προκαλέσει οργασμική παράκρουση, και, μέσα σ' αυτήν, ανακαλύπτουν δυναμικές που δε πίστευες πως υπήρχαν (μέσα στον ήχο τους, ακούς όχι μόνο τους Isvind, αλλά και τους Ride ή ακόμα και τους Smiths). Έρχονται βέβαια μετά από μια σειρά πειραματισμών συγκροτημάτων όπως οι Kralice, Liturgy και Alcest, αλλά μόνο οι Deafheaven (με το ροζ εξώφυλλο, που απλά αναπαριστά αυτό που βλέπεις όταν κοιτάζεις τον ήλιο με κλειστά μάτια) το πήγαν εκεί. Δεν έχω ιδέα πως θα το ξεπεράσουν. Αλλά και να μην το κάνουν, έχουν κερδίσει μια θέση στην ιστορία. Σοβαρά.

20. Kvelertak "Meir" (Roadrunner)

Είχα μόλις ξεχαζέψει από το ντεμπούτο τους, και οι θεότρελλοι επέστρεψαν με ένα άλμπουμ που ξανασυνδυάζει black metal / stoner / southern rock μέσα από ένα ultra sleazy rock'n'roll πρίσμα. Σοβαρά τώρα, δε ξέρω καμία, μα καμία μπάντα που να έχει προσπαθήσει τους απλούστερους συνδυασμούς που προκύπτουν από τα παραπάνω είδη δίχως να τα κάνει κώλο. Και οι Kvelertak όχι μόνο το κατορθώνουν, αλλά μαζί με αυτό, παραδίδουν και ένα άλμπουμ όπου κανένα κομμάτι δεν ξεπερνά τα τρία και κάτι λεπτά. Αξιοζήλευτοι μπάσταρδοι.

26. Altar of Plagues "Teethed Glory and Injury" (Candlelight)

Μόνο τα άκρα είναι καταδικασμένα να ανανεώνονται. Ό,τι είναι ακραίο μουσικά το 2010, ακούγεται ευχάριστα το 2013. Και οι σπόροι που σκόρπισαν οι Dødheimsgard πριν καιρό, βρήκαν επιτέλους έδαφος καρπερό, κι ας μην δίνουν πάντα προσοχή οι εφήμεροι πιτσιρικάδες ακροατές (το εν λόγω άλμπουμ δε θα είναι το μόνο metal-ικό στη λίστα μου, αλλά αμφιβάλλω για το αν θα τα δω σε λίστες φίλων του ιδιώματος). Οι Ιρλανδοί εκθέτουν την σκατοψυχιά τους με ένα εμπνευσμένο κρεσέντο που καθηλώνει (δυστυχώς όταν γράφω "κρεσέντο" το εννοώ: ο δίσκος αυτός ήταν και ο τελευταίος τους), αγγίζοντας το noisecore, το industrial αλλά και τη καθαρή ψυχεδέλεια (σε επίπεδο νοοτροπίας). Το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ απολύτως σοβαρό. Και κακόβουλο.

Liturgy - "Returner" (album: "Aesthethica" - Thrill Jockey , 2011)

Returner

Bursting Universal 

Violation Of The Law 

Renamer 

God Destroyer Of A God 

Returner 

Violation Of The Law 

Plant Toxic Bombs In Marble Tombs 

Redeemer 

Stream The Universal Us 

Through Optical ISP Transmission Lines 

Crack My Fathers' Spines 

And Sail Me To A Chimera 

Lay Down A Long Leg 

And Elegant Toe 

And Let Me Buckle Your Sandal

(Η μπάντα που υποχρέωσε τους New York Times να μιλήσουν σοβαρά για το black metal - και έκανε τους μεταλλάδες να τη μισήσουν επειδή είναι "κουλτουριάρηδες" και επίσης δεν έχουν image! - είναι ό΄τι πιο innovative και φωτεινό (!) έχει ακουστεί σε οποιοδήποτε μεταλλικό τερέν. Το κομμάτι από το περσινό αριστούργημα ονόματι "Aesthethica".)

Cold Body Radiation - "Yes, Maybe the Stars" (album: "Dear Twilight" - self-financed, 2011)

(Blackgaze. Τι φρούτο είναι πάλι αυτό που μας ξημερώθηκε; Ε, λογικό ήταν. Όλες αυτές οι "ανοιχτές" και πνιγμένες στο reverb κιθάρες, όλος αυτός ο ρομαντισμός του black metal, κάπου θα έπρεπε να κατευθυνθεί, να τρέξει μπροστά, τώρα ειδικά που όλα τα oh-τόσο-"evil" κλισέ έχουν αναπαραχθεί, μαζί με τη δηθενιά μιας μοχθηρής πόζας και την πολιτική ασχήμια ενός κομματιού αυτης της μουσικής που οι οπαδοί της αρνήθηκαν - για τους δικούς τους λόγους - να απομονώσουν. Έτσι, τα άστρα φώτισαν το ἔνδοθι σκότος απ΄ όπου ξεπετάχτηκαν οι Alcest, οι Lantlos και μια ολάκερη νέα σκηνή. Shoegaze + Black Metal = Blackgaze λοιπόν. Αυτοί εδώ οι Ολλανδοί δεν γουστάρουν να δημοσιεύουν τους στίχους τους και έτσι δεν μπορώ να τους μεταφέρω εδώ. Ακούστε το κομμάτι όμως)

Darkthrone "Stylized corpse" (album "Circle the wagons" - Peaceville, 2001)

Walk around, like royalty

Just a stylized corpse

Life has reached the end

On the inside

Proud of what you have "achieved"

You'll soon see the truth, I'll show you

Grabbing my tools, I firmly believe

I'm your saviour and icon

Chain you to the wall

Blowtorch literally open your eyes

You feel superior now?

All you can do, is imagine my world

Let the chipmunks feast on your heart

Oh, this luxury life

All the juices of lies

Doesn't smell like a bowl of fruit

But I am strong and brute

Send you back among the dead

No one will see that you're born again

I'm your saviour, and I made your day

Sleeping in a pool of human debris

(Garage-punk και rock'n'roll και metal και θεοσκότεινα σάπιο.
Bonus το κλείσιμο ματιού στον ελληνικό BM ήχο των 90s - Στο 04.30
Α, και με μισανθρωπία διόλου εφετζίδικη ή εφηβική. Μα τι στιχάρες!)

Burzum - "Beholding the daughters of the firmament" (album: "Filosofem" - Misanthropy, 1996)

I wonder how winter will be
With a spring that I shall never see
I wonder how night will be
With a day that I shall never see
I wonder how life will be
With a light that I shall never see
I wonder how life will be
With a spring that I shall never see
I wonder how winter will be
With a pain that lasts eternally

In every night there's a different black
In every night I wish that I was back
To the time when I rode
Through the forests of old

In every winter there's a different cold
In every winter I feel so old
So very old as the night
So very old as the dreadful cold

I wonder how life will be
With a death that I shall never see
I wonder why life must be
A life that lasts eternally
I wonder how life will be
With a death that I shall never see
I wonder why life must be
A life that lasts eternally

(Το πρώτο black metal κομμάτι που ανεβάζω εδώ. Κάνει πολύ κρύο αυτές τις μέρες και η διάθεση μου τα βρίσκει σκούρα όταν νυχτώνει. Ηχογραφημένο σε μια 16ωρη άδεια από τη φυλακή, πριν ο Varg το ρίξει στο "ινδοευρωπαϊκό" ambient. Τις τρελαμάρες είχε αρχίσει να τις λέει από τη στιγμή της σύλληψης του, ούτως η άλλως. Σε αυτό το φάσμα πάντως, κανείς δεν έγραψε πιο όμορφη, πιο μελαγχολική, πιο παγωμένα πικρή μουσική. Ετοιμάζει λένε νέο δίσκο ξανά. Σκέφτομαι τους γονείς του Arseth μερικές φορές - από το φόνο του γιου τους ξεπήδησε μια ολόκληρη σκηνή. Chilling. Αλλά όχι τόσο όσο αυτό το κομμάτι.)

3. Deathspell Omega “Paracletus”

Κι ενώ η Metal σκηνή του mainstream και του "μελωδικού" heavy / power παλεύει με φόρμες που είχαν ήδη ξεπεράσει με το ζόρι τα μικρά όρια τους εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 80 (και πολύ βάζω), τα άκρα πασχίζουν για την οποια ανανέωση. Από τη φύση τους την ίδια βεβαίως - ότι είναι ακραίο το 2009, είναι χλιαρό το 2010. Οπότε εκεί, τουλάχιστον, απαιτείται μια κάποια εφευρετική δημιουργικότητα. Και αν είσαι τυχερός, μια φορά στα 4-5 χρόνια, θα σκάνε κάτι φιλόσοφοι του πενταγράμμου σαν αυτούς, αποφασισμένοι να σβήσουν με μια Σατανική μονοκοντυλιά ότι είχε προυπάρξει, μόνο και μόνο για να το επαναπροσδιορίσουν και να θέσουν τον πήχη. Όλα τα άλλα είναι αφρός.

10. Tryptikon “Eparistera daimones”

Κάθε ριφ απο 'δω μέσα, ζυγίζει όσο τ'αρχίδια ενος κοπαδιού ελεφάντων.

Είδαμε και πάθαμε να επανασυνδεθούν οι Celtic Frost και ο Tom Warrior τα έκανε πάλι πουτάνα. Πάει, είπαμε, αυτό ήταν. Η επιστροφή του με τους Tryptikon βούλωσε στόματα και ξεπέρασε κάθε προσδοκία: αυτό το άλμπουμ αναπνέει μηδενισμό και μίσος. Όχι μηδενισμό για μαλακισμένα δεκατριάχρονα που κάνουν fast-forward τα sequels του Saw για να φτάσουν στα gore στιγμιότυπα. Μηδενισμό απ'αυτούς που κανένα επιχείρημα εκεί έξω δεν μπορεί να κατευνάσει. Ζωώδεις κιθάρες, μονοκόμματοι ρυθμοί, καμία καμπύλη, καμιά διαφυγή.

15. Lantlôs "Neon"

Κάποια στιγμή θα γινόταν. Το post rock και το black metal θα έκαναν χωριό. Η ιστορία ξεκίνησε ουσιαστικά με τους Alcest, πρόπερσι. Αυτοί εδώ όμως το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Οι ταχύτητες δεν φοβούνται να πιάσουν τρελά bpm, τα γρυλίσματα δίνουν βροντερό παρών, αλλά οι κλίμακες επιμένουν να είναι φωτεινές. Απαιτητικό άκουσμα.

25. Burzum "Belus"

Εντάξει, δεν είναι το καλύτερο του. Και ίσως να ήταν εξαιρετικά απαιτητικό εκ μέρους μας που περιμέναμε κάτι τέτοιο. 16 χρόνια στη φυλακή, όσο και να ναι, επιφέρουν μπούκωμα και σκουριά. Αλλά και πάλι, το Belus διέθετε στιγμές αληθινής μαγείας, από αυτές που μόνο το μισότρελο αυτό κάθαρμα ήξερε να μας κερνά, χρόνια πίσω. Ακούγοντας με προσοχή κομμάτια σαν το παρακάτω βυθίζεσαι σε ένα σύμπαν τόσο μα τόσο ξεχωριστό...