Μόνο τα άκρα είναι καταδικασμένα να ανανεώνονται. Ό,τι είναι ακραίο μουσικά το 2010, ακούγεται ευχάριστα το 2013. Και οι σπόροι που σκόρπισαν οι Dødheimsgard πριν καιρό, βρήκαν επιτέλους έδαφος καρπερό, κι ας μην δίνουν πάντα προσοχή οι εφήμεροι πιτσιρικάδες ακροατές (το εν λόγω άλμπουμ δε θα είναι το μόνο metal-ικό στη λίστα μου, αλλά αμφιβάλλω για το αν θα τα δω σε λίστες φίλων του ιδιώματος). Οι Ιρλανδοί εκθέτουν την σκατοψυχιά τους με ένα εμπνευσμένο κρεσέντο που καθηλώνει (δυστυχώς όταν γράφω "κρεσέντο" το εννοώ: ο δίσκος αυτός ήταν και ο τελευταίος τους), αγγίζοντας το noisecore, το industrial αλλά και τη καθαρή ψυχεδέλεια (σε επίπεδο νοοτροπίας). Το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ απολύτως σοβαρό. Και κακόβουλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου