Μετά τις garage αιχμές του "Dig, Lazarus, Dig!!!" (με τα τρία θαυμαστικά) δε περίμενες κάτι τέτοιο: Τπ τελευταίο πόνημα του Νικολάκη είναι χαμηλόφωνο και άνετα ό,τι πιο τρυφερό έχει ηχογραφήσει στη μέχρι τώρα καριέρα του, ένα λεπτοδουλεμένο άλμπουμ που παίζει με τις αποχρώσεις. Τώρα βέβαια, δε σου πάει να χρησιμοποιήσεις τη λέξη "ωριμότητα" για δίσκο του Cave. Αλλά κάτι τέτοιο δείχνει να συμβαίνει εδώ. Αν και αυτό που ευτυχώς παραμένει, είναι εκείνη η γνώριμη μυρωδιά εξομολόγησης και οινοπνεύματος. Απλά τώρα δε πειράζει και να σου ξεφύγουν ένα - δυο δάκρυα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου