27. 65daysofstatic "Wild Light" (Superball Music)

Όλο και πιο electro από κυκλοφορία σε κυκλοφορία, και όχι δίχως στραβοπατήματα στη μέχρι τώρα πορεία τους (λες και αγχώθηκαν, για κάποιο λόγο, να πετάξουν όσο πιο γρήγορα γίνεται τη σφραγίδα του "post-rock" από πάνω τους), οι 65daysofstatic παρουσίασαν φέτος το πιο ψηφιακώς ορμώμενο άλμπουμ της καριέρας τους. Κι όμως, η χαρακτηριστική εκείνη δίνη που τόσο πολύ τους διαχώριζε από τον post συρμό είναι ακόμη παρούσα, ειδικά στο επικών διαστάσεων “Heat Death Infinity Splitter” που θα μπορούσε και να είναι μια ηλεκτρονική εκδοχή των Swans - τόσο θηριώδες! Άλμπουμ για ακούσματα, άλμπουμ στο οποίο είσαι καταδικασμένος να επιστρέφεις. Ε, το λες και αριστούργημα αυτό. 

Teeth of the Sea "Dreadnought" (album: "Orphaned by the Ocean" - Rocket Recordings, 2009)

To give life you must take life,

and as our grief falls flat and hollow

upon the billion-blooded sea

I pass upon serious inward-breaking shoals

rimmed with white-legged, white-bellied

rotting creatures lengthily dead and rioting 

against surrounding scenes. 

Dear child, I only did to you what the sparrow 

did to you; I am old when it is fashionable to be young; 

I cry when it is fashionable to laugh. I hated you 

when it would have taken less courage

to love.

(Φυσικά και είναι instrumental το κομμάτι, αλλά έτσι αυθαίρετα

είπα να προσθέσω ένα ποίημα του Bukowski. Η μπάντα έβγαλε

νέο δίσκο μέσα στο 2013, και είναι ένα από τα διαμάντια της

χρονιάς, έστω κι αν δεν το βλέπω να μπαίνει στις πρώτες θέσεις

της λίστας που στήνω σιγά - σιγά. Ναι, τον Δεκέμβριο θα επαναλάβω

το μεγαλειώδες task του 2009. Θα έχω κέφια μάλλον. Μπορεί και το αντίθετο)

Hungry Ghosts "Love song" (album "Hungry Ghosts" - Self financed, 1997)

Από τη Μελβούρνη. Ένας παγερός εναγκαλισμός ήχων που μοιάζουν να έρχονται από την post σκηνή αλλά ριζώνουν και σε μια folk που διστάζει να δακρύσει. Αυτό το εβγαλαν μόνοι τους σε 100 κόπιες βινυλίου, όλες με εξώφυλλα σχεδιασμένα στο χέρι. Το κυκλοφόρησαν εκ νέου σε CD μόλις φέτος (στο μεταξύ βέβαια μεσολάβησαν κι άλλες κυκλοφορίες τους).

Και τι όνομα, ε;

Popol Vuh "Through Pain to Heaven" - (album: "Nosferatu" - Fox, 1979)

Radiohead "Hunting bears" - (album: "Amnesiac" - Parlophone, 2001)

At The Gates "Into The Dead Sky" - (album: "Slaughter of the soul" - Earache, 1995)

(Όμορφη ανάπαυλα στην τραχύτητα ενός σπουδαίου δίσκου.
Ακολουθούν κι άλλα, stay tuned, έχω ανάγκη από καθαρές νότες σήμερα.)

Ulver "Waltz of King Karl" - (album: "Svidd neger" - Jester, 2003)

(Δεν έχω δει την ταινία, αλλά η μουσική που έγραψαν οι Ulver εδώ σε κάνει να λυπάσαι που δεν γράφουν soundtracks πιο συχνά. Αν και, θα μου πείτε, ντύνουν τις δικές μας εικόνες με τη μουσική τους τόσο όμορφα, τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια...)

Hildur Guðnadóttir "Opaque" - (album: "Without sinking" - Touch, 2009)

(Τσελίστρια - ξωτικό. Συμμετέχει σε διάφορους, αλλά στις σόλο δουλειές της είναι ανελέητη.
Α, ξεκινώ και ένα instrumental αφιερωματάκι. Κοινώς, θα ακολουθήσει μια σειρά από instrumental tracks. Δεν έχω όρεξη για λόγια τελευταία.)

Alan Parsons Project - "Lucifer"

Αυτός
Που Φέρνει
Το Φως

3. Deathspell Omega “Paracletus”

Κι ενώ η Metal σκηνή του mainstream και του "μελωδικού" heavy / power παλεύει με φόρμες που είχαν ήδη ξεπεράσει με το ζόρι τα μικρά όρια τους εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 80 (και πολύ βάζω), τα άκρα πασχίζουν για την οποια ανανέωση. Από τη φύση τους την ίδια βεβαίως - ότι είναι ακραίο το 2009, είναι χλιαρό το 2010. Οπότε εκεί, τουλάχιστον, απαιτείται μια κάποια εφευρετική δημιουργικότητα. Και αν είσαι τυχερός, μια φορά στα 4-5 χρόνια, θα σκάνε κάτι φιλόσοφοι του πενταγράμμου σαν αυτούς, αποφασισμένοι να σβήσουν με μια Σατανική μονοκοντυλιά ότι είχε προυπάρξει, μόνο και μόνο για να το επαναπροσδιορίσουν και να θέσουν τον πήχη. Όλα τα άλλα είναι αφρός.

26. Titan "Sweet Dreams"

Με την προσθήκη του Steve Moore των θεών Zombi στα πλήκτρα, και μια οργανική, "χωματένια" παραγωγή, οι Titan έπλασαν μια επιμεταλλωμένη εκδοχή των Goblin που σπέρνει. Κομμάτια δεκάλεπτα, και αλλαγές επι αλλαγών και πολλά σόλο, και ναι, όλα αυτά δεν ακούγονται πάντα καλά, αλλά είπαμε, η λέξη - κλειδί σε κάθε είδος μουσικής, είναι η λέξη groove. Και από τέτοιο, το "Sweet Dreams" διαθέτει περίσσευμα. Χαίρεσαι να το ακούς, το ρημάδι.