Μαζί με τους Ulver (που επίσης έβγαλαν ωραίο δισκο φέτος), οι Swans πρέπει να είναι η πιο περιπετειώδης (και επαρκώς προβεβλημένη) μπάντα στο σημερινό μουσικό στερέωμα: Από τις απάνθρωπες θορυβώδεις εκρήξεις των πρώτων κυκλοφοριών τους, στην υπόκωφη - και, ακριβώς γι αυτό, αβάσταχτη - μελαγχολία που έφερε στη μπάντα η άφιξη της Jarboe και, απο κει, στα επιβλητικά ηχητικά τείχη των τεσσάρων τελευταίων άλμπουμ τους (βάζω μέσα και το My Father Will Guide Me up a Rope to the Sky του 2010 μιας και εκεί ξεκινά η τελευταία τους μετάβαση). Απ' ότι φαίνεται, ο Gira βαρέθηκε ξανά: το "The glowing man" είναι η τελευταία συνθετική δουλειά αυτού του συγκεκριμένου line-up. Ένας αποχαιρετισμός λοιπόν. Και η φόρμουλα είναι απλή: μια επίμονη μουσική φράση, μινιμαλιστικά (αλλά και σφιχτοδεμένα) εκτελεσμένη, με συνεχιζόμενες μουσικές στρώσεις που, προοδευτικά, οδηγούν κάθε κομμάτι σε ένα εκρηκτικό κρεσέντο, μετατρέποντας το, απο χαλίκι, σε τιτάνιο τείχος θορύβου. Κι όμως, εδώ η συνταγή μοιάζει να έχει αναθεωρηθεί. Οι κορυφώσεις είναι πιο φυσικές, Οι σχέσεις των τραγουδιών πιο οργανικές. Και οι κύκλοι, πιο φυγοκεντρικοί - άρα και λιγότερο αυτοκαταστροφικοί. Αν όντως αυτό είναι το τελευταίο άλμπουμ γι αυτή την εκδοχή των "Swans", δε θα μπορούσαν να μας αποχαιρετίσουν καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου