Ενώ τα μαθηματικά και η επιστήμη γενικότερα μας υπαγορεύουν πως το άπειρο δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος, ήρθε αυτός ο δίσκος για να το επαναπροσδιορίσει. Για μένα λοιπόν, ξεκινά και τελειώνει με το "Rosetta" - για φέτος τουλάχιστον. Παράξενο: Όλοι υποτίθεται πως περιμένουμε το sequel που στήνει ο Denis Villeneuve για το Blade Runner, δε διάβασα σχεδόν καμία αναφορά για τούτο εδώ, και ειλικρινά δε καταλαβαίνω το γιατί: Το αριστουργηματικό "Rosetta" δεν αποτελεί απλά την καλύτερη δουλειά του Βαγγέλη Παπαθανασίου εδώ και δεκαετίες, αποτελεί ταυτόχρονα και ένα θεαματικά πολυεπίπεδο αφήγημα: Δεν υπάρχει bleep εδω μέσα που να μην έχει λόγο ύπαρξης, σε έναν δίσκο που συνδυάζει το δέος με την τρυφερότητα. Βρείτε μου ρε σεις έναν άλλο μουσικό σήμερα που να πετυχαίνει αυτό το ταίριασμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου