Πέραν του genius των ηχοχρωμάτων του και της απόλυτης κατανόησης των pop μηχανισμών, ο James Blunt αφήνει εδώ στην άκρη τις εφετζίδικες μετριοπάθειες. Στιχουργικά δεικτικός - απέναντι στον εαυτό του - και πιο ευέλικτος ενορχηστρωτικά από κάθε άλλη φορά, ενδίδει στο γνώριμο συναισθηματισμό του όχι εκ πεποιθήσεως, αλλά εξ ανάγκης. Τραγούδια σαν το "Always hate me", με τη φοβερή εναρκτήρια synth/μπασογραμμή του, δε γράφονται κάθε μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου