"Gray tickes": Η αγγλική, κυριολεκτική μετάφραση της αντίστοιχης Ισλανδικής φράσης που, παραδοσιακά, αναφέρεται στα πρώτα "σημάδια" της μέσης ηλικίας, που πλησιάζει. Ομοίως, οι Τούρκοι αποκαλούν "μαύρη πίεση" τους εφιάλτες. Ο John Grant παίζει τις ξένες γλώσσες στα δάχτυλα (μιλά άπταιστα Ρώσικα, Γερμανικά, Ισλανδικά, Ισπανικά, Γαλλικά - και, σύμφωνα με τον ίδιο, "απλά καλός" στα Σουηδικά και τα Δανέζικα) και, ομοίως, παίζει ιδιοφυώς και με τις νότες, πάντα σε pop ηχοχρώματα. Την ίδια στιγμή όμως είναι σπαρακτικά ακέραιος και ειλικρινής. Και αυτό είναι που πάντα με εκπλήσσει. You just can't have enough of this guy. Τούτο εδώ βέβαια μοιάζει το πιο φιλόδοξο μουσικά άλμπουμ του από τα δυο που προηγήθηκαν - υπάρχει και αρκετό funk εδω μέσα - αλλά αυτό που μένει στο τέλος είναι αυτή η χαρακτηριστική ακεραιότητα που συναντάς σε ελάχιστους καλλιτέχνες σήμερα. Ακόμη κι όταν γράφει disco ερωτοτράγουδα σπάζοντας πλάκα, όπως στο "Disappointed", παρέα με την Tracey Thorn των Everything but the Girl.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου