Η γαλλική σκηνή της electro παράγει εκπληκτική μουσική τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια, μουσική που ριζώνει σε μια vintage νοσταλγία, η οποία ανιχνεύεται κυρίως στις 8-bit ρίζες των πρωτογενών ήχων. Ήταν, υποθέτω, θέμα χρόνου μέχρι αυτός ο ήχος να μπολιαστεί με το post-rock (υπάρχει άλλωστε το παράδειγμα των, επίσης γάλλων Turzi αλλά και το περσινό αριστούργημα των 65daysofstatic), μόνο που οι Näo είναι εξαιρετικά επιθετικοί μέσα στο λυρισμό τους - ηλεκτρικός ή ηλεκτρονικός, δεν έχει πραγματικά σημασία. Ορίστε ένα καλό δείγμα, ενός δίσκου που πέρασε, αδικαιολόγητα, εντελώς απαρατήρητος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου