9 - Θανάσης Παπακωνσταντίνου "Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου" (Αχός)

Το έχω γράψει χίλιες φορές πως προτιμώ άλλες τόσες την περιπετειώδη πλευρά του Θανάση Παπακωνσταντίνου, όταν δηλαδή πετά στην άκρη τις ευκολίες της ακουστικής όσο και της αναλογικής φόρμας και επιστρατεύει λούπες, samples, ηλεκτρισμό, παραμόρφωση, θόρυβο, και τα υποτάσσει όλα στις υπηρεσίες του ίδιου οράματος. Ο ίδιος χαρακτήρισε τον ήχο του συγκεκριμένου άλμπουμ "Βλαχοψυχεδέλεια" και είναι τόσο σωστός (ετυμολογικά όσο και σε επίπεδο ύφους - το χιούμορ ποτέ δεν έλειψε από τη δισκογραφία του) που δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα καλύτερο. Δεν ξεπερνάει το αριστούργημα του, που παραμένει "Η βροχή από κάτω", αλλά κι εδώ υπάρχουν, επιτέλους, στιγμές ηχητικού μεγαλείου και θεαματικές εκπλήξεις - ακούστε το ρεφρέν εδώ, και πείτε μου πως δεν σας παραπέμπει ευθέως στους Swans.