1 - Jim O'Rourke "Simple Songs" (Drag City)

Επιστρέφοντας στους ήχους του Randy Newman και - γιατί όχι; - στις πρώτες δουλειές του Elton John, ο Jim O' Rourke συνέθεσε και ηχογράφησε ένα άλμπουμ "απλών τραγουδιών" και μεγάλων μουσικών απολαύσεων. Μου πήρε ακριβώς οκτώ μέρες να ακούσω ολόκληρο τον δίσκο: άκουγα ένα τραγούδι, και μετά το έπαιζα στο repeat όλη μέρα. Γιατί; Μα, το σκάλωμα! Τα λόγια, οι συνθέσεις, και φυσικά, αυτές οι ενορχηστρώσεις, έτσι όπως αναδεικνύονται απ' αυτή την υπέροχη, ζεστή ηχογράφηση. Ούτε νότα δε θες να πειράξεις, ούτε ένα όργανο δε μοιάζει περιττό, κι ας ξεπερνούν πολύ συχνά το πεντάλεπτο τα τραγούδια εδώ. Όλα τους διαμάντια μιας άλλης μπάρας, νοτισμένης από ουίσκι και στάχτη - σ' ένα μαγαζί με ξύλινη επένδυση όπου ο χρόνος έχει σταματήσει, όχι από διάθεση νοσταλγική αλλά επειδή δεν έχει που αλλού να πάει.

2 - Dødheimsgard "A Umbra Omega" (Peaceville Records)

Να μη γελιόμαστε, η μεγαλύτερη επιστροφή στα μεταλλικά δρώμενα των τελευταίων ετών, ήταν αυτή εδώ. Με τους θεόμουρλους Νορβηγούς να επιστρέφουν στα λυσσασμένα παιχνίδια αποδόμησης που επιχείρησαν στο "666 International", μόνο που εδώ αφήνουν στην άκρη τα industrial στοιχεία, παραπέμποντας ταυτόχρονα στις δουλειές των πιο ιδιαίτερων rock προσωπικοτήτων. Θέλετε να ακούσετε τι δίσκο θα έβγαζαν οι Darkthrone αν τζάμαραν με τον Captain Beefheart με τη συμμετοχή του John Zorn; Το "A Umbra Omega" βλέπετε θα μπορούσε να είναι το "Trout Mask Replica" του Νορβηγικού black metal. Ναι, είναι τόσο μεγάλο, τόσο αταξινόμητο, τόσο δυσπρόσιτο αρχικά, και τόσο αποκαλυπτικό, όσο περισσότερο επιμένεις. Δεν είναι για τους μεταλλάδες. Είναι για τους τολμηρούς - οι υπόλοιποι του χώρου παίζουν rock'n'roll και δεν το ξέρουν. Και ό,τι και να πουμε για τους στιχους και αυτη τη ΦΩΝΗ είναι λίγο.

3 - Leon Bridges "Coming Home" (Columbia)

Υπάρχει το ρετρό. Δηλαδή οι τουρίστες. Οι επισκέπτες σε μια πεπερασμένη μουσικά εποχή, που επιχειρούν να αναστήσουν δια της μουσικής τους. Και υπάρχουν κι αυτοί που δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνουν τη διαδρομή, γιατί ήταν πάντα εκεί. Ε, τέτοια μοιάζει να είναι η περίπτωση του 25χρονου Leon Bridges. H φωνή του θυμίζει ανατριχιαστικά εκείνη του Sam Cooke. Η δε ηχογράφηση του "Coming Home" είναι ζωντανή (στο στούντιο) και έγινε αποκλειστικά με εξοπλισμό εκείνης της εποχής. Μια χαραμάδα στο χρόνο λοιπόν. Στην εποχή των Platters, του Perry Sledge, του Cooke, που επισκιάστηκαν, με τα χρόνια, από τη σαρωτική rock'n'roll επιδρομή του Jerry Lee Lewis, του Chuck Berry και, προφανώς, του Elvis.  Όταν δηλαδή άνθισαν οι πρώτοι σπόροι της soul - που γράφει και ερμηνεύει μοναδικά τούτος ο πιτσιρικάς με τη σπουδαία φωνή και το - υποθέτω - λαμπρό μέλλον. Καμία μιμητική διάθεση εδώ. 100% pure stuff. 

4 - John Grant "Grey tickles, black pressure" (PTKF)

"Gray tickes": Η αγγλική, κυριολεκτική μετάφραση της αντίστοιχης Ισλανδικής φράσης που, παραδοσιακά, αναφέρεται στα πρώτα "σημάδια" της μέσης ηλικίας, που πλησιάζει. Ομοίως, οι Τούρκοι αποκαλούν "μαύρη πίεση" τους εφιάλτες. Ο John Grant παίζει τις ξένες γλώσσες στα δάχτυλα (μιλά άπταιστα Ρώσικα, Γερμανικά, Ισλανδικά, Ισπανικά, Γαλλικά - και, σύμφωνα με τον ίδιο, "απλά καλός" στα Σουηδικά και τα Δανέζικα) και, ομοίως, παίζει ιδιοφυώς και με τις νότες, πάντα σε pop ηχοχρώματα. Την ίδια στιγμή όμως είναι σπαρακτικά ακέραιος και ειλικρινής. Και αυτό είναι που πάντα με εκπλήσσει. You just can't have enough of this guy. Τούτο εδώ βέβαια μοιάζει το πιο φιλόδοξο μουσικά άλμπουμ του από τα δυο που προηγήθηκαν - υπάρχει και αρκετό funk εδω μέσα - αλλά αυτό που μένει στο τέλος είναι αυτή η χαρακτηριστική ακεραιότητα που συναντάς σε ελάχιστους καλλιτέχνες σήμερα. Ακόμη κι όταν γράφει disco ερωτοτράγουδα σπάζοντας πλάκα, όπως στο "Disappointed", παρέα με την Tracey Thorn των  Everything but the Girl.

5 - Young Fathers "White Men Are Black Men Too" (Big Dada)

Οι Young Fathers, μια από τις πιο σοβαρές μουσικές προτάσεις που ξεπήδησαν τα τελευταία χρόνια από τη Σκωτία, παίρνουν το σκληρό κοκτέιλ τους (με την hip-hop και την pop να πρωταγωνιστούν) και παρουσιάζονται ακόμα πιο άγριοι και επιθετικοί εδώ. Αν και το "White Men Are Black Men Too" είναι ένα άλμπουμ που δύσκολα χωράει σε κατηγορίες - τα δισκάδικα το τοποθετούν στο hip-hop και ξεμπερδεύουν, έχω παρατηρήσει, αλλά υπάρχουν πολλά εδώ μέσα που οφείλουν την ύπαρξη τους στους Arcade Fire. Η δε ηχογράφηση, βουτηγμένη στη βρωμιά - όλα τα ρυθμικά samples μοιάζουν να προέρχονται από καθαρά αναλογικές πηγές (το πιστοποιούν και αρκετές live εμφανίσεις τους) και η μπάντα προσπαθεί να φέρει όσο γίνεται πιο "μπροστά" στο mix αυτή την καταγωγή. Πέραν όλων αυτών όμως, είναι και τα τραγούδια. Επικά, διαρκώς κλιμακώμενα και πολύ συχνά επιθετικά, με ρεφρέν που θυμίζουν μέχρι και TV On The Radio, και ξεσπάσματα σαν αυτά που θα βρείτε από κάτω. Πόσο κομματάρα, ποσο. 

 

6 - Chelsea Wolfe "Abyss" (Sargent House)

Η τύπισσα ξέρει να βαφτίζει δίσκους, της το δίνω: Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να περιγράψει με σαφήνεια τι ακριβώς με περίμενε όταν έκατσα να το ακούσω πρώτη φορά. Το εναρκτήριο μπάσο που σκάει στο "Carrion Flowers" ακούγεται σα προϊστορικό θηρίο που ψυχορραγεί (να το πω αλλιώς: IT'S FUCKING SCARY) και μόνο μετά τα δυο πρώτα λεπτά του συνειδητοποιείς πως πίσω απ' αυτή την πανοπλία (η παρομοίωση δεν είναι τυχαία - ο δίσκος είναι βαρύς και αιχμηρός) υπάρχει ένας σκελετός που έρχεται κατευθείαν από το folk rock. Αυτό δίνει στο δίσκο μια παράξενη, παραμυθένια αίσθηση - τον κάνει δηλαδή ακόμα περισσότερο τρομακτικό, ειδικά όταν βαράει κάτι σκαλώματα τύπου Sunn O))). Και σπάνια σε προκαλούν πια τέτοιες μουσικές. Άξια.

7 - Liturgy "The Ark Work" (Thrill Jockey)

Ναι, το ξέρω. Η φωνή. Είναι πρόβλημα. It takes a while - αλλά μέχρι τότε μπορεί να έχεις παραιτηθεί, και δε μπορώ να κατηγορήσω κανέναν γι αυτό. Αλλά το όραμα των Litugry εδώ είναι τόσο ξεχωριστό, τόσο ρηξικέλευθο και, εντέλει, τόσο αποτελεσματικό (ναι, είναι) που αξίζει τη συνενοχή σου. Δύσκολο να βρεθεί κανείς προετοιμασμένος απέναντι σ' αυτό που γίνεται εδώ. Να, γράφω μπούρδες τόση ώρα και δεν έχω περιγράψει ακόμα το άλμπουμ. Μέγιστες μάστορες του blackgaze, μπόλιασαν το black metal με το mathrock και το shoegaze για να φτιάξουν, το 2011 το άλμπουμ "Aethethica", που συμπτωματικά, ήταν και το - χαλαρά - καλύτερο άλμπουμ εκείνης της χρονιάς. Στο ενδιάμεσο, το θρυλικό πλέον ρυθμικό section των Liturgy αποφάσισε να αποχωρήσει, μόνο και μόνο για να... επιστρέψει δυο χρόνια αργότερα στη μπάντα. Και να προκύψει τούτο εδώ. Με ψηφιακά πειράγματα (κυρίως στη φωνητικά, ενίοτε και στο mix συνολικά), mathrock σκαλώματα με πρωταγωνιστές χάλκινα πνευστά, φιμωμένα blast-beats, ταχύτατο picking και την καθαρή, σχεδόν άχρωμη φωνή του Hunter Hunt-Hendrix να τραγουδά μονότονα τους στίχους, συχνά σε rap ρυθμούς. Total mindfuck, αλλά όταν σε οδηγεί σε μια τέτοια οργασμική έκσταση, ακούγεται τόσο γαμημένα genious.

8 - Jacco Gardner "Hypnophobia" (Polyvinyl / Benelux / Excelsior)

Το "Hypnophobia", δεύτερο άλμπουμ του Ολλανδού κυρίου Gardner, είναι ένα άλμπουμ ρυθμικών groove και ψυχεδελικών διαδρομών σε pop κατευθύνσεις, με retro παραγωγή (και ελαφρώς "πειραγμένα" hammond), στημένο με την αυτοπεποίθηση ενός σπουδαίου μουσικού. Και ταυτόχρονα μια πικρόχολα ειρωνική μαρτυρία πάνω στη διαταραχή προσωπικότητας που σε σημεία φαντάζει αυτοβιογραφική (υπάρχει ένας έντονα εξομολογητικός τόνος στο "Brightly", ασχέτως αν στην αρχή το μονο που προσέχεις είναι οι overdubbed ακουστικές του και το ευφυέστατο progression). Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο του όμως είναι πρωτίστως μουσικό: Τα instrumental εδώ δεν απουσιάζουν - όπως η ομώνυμη κομματάρα για παράδειγμα. Ενώ συμβαίνει κι αυτό: Κάθε μελωδική φράση στο "Hypnophobia" μοιάζει να καταλήγει σε ερωτηματικό. Αλήθεια. 

9 - Trondheim Jazz Orchestra "Savages" (MNJ Records)

Μιλήσαμε για τον Kamashi προηγουμένως, όμως στ' αλήθεια δεν άκουσα τίποτα στο 

χώρο της Jazz φέτος πιο γοητευτικό απ' αυτή εδώ την πολυσυλλεκτική προσπάθεια του 

Νορβηγικου dream-team που μπλέκει jazz, κλασσικές και rock φόρμες όπου 

μελωδίες παραμυθένιες προσκρούουν σε πνευστά που  μοιάζουν να έρχονται κατευθείαν από τα βάθη της Κόλασης. Ο καμβάς εδώ είναι γιγαντιαίος - αν το "Savages" ήταν ταινία θα 

μπορούσε να προβληθεί μονάχα σε αίθουσες τύπου Imax - και μου προκαλεί εντύπωση η απουσία του δίσκου απ' όλες τις μουσικές λίστες που τσέκαρα αυτές τις μέρες. 

Ναι, οκ, δεν θα βρείτε hip funk στοιχεία εδώ - το groove απουσιάζει. 

Λίγοι δίσκοι όμως με ταξίδεψαν τόσο φέτος. 

10 - Godspeed You! Black Emperor "Asunder, Sweet and Other Distress" (Constellation)

Οι φανατικοί των Godspeed μπορεί και να μην εντυπωσιάστηκαν, αλλά τούτο εδώ το άλμπουμ είναι ίσως ένα απο τα πιο ουσιαστικά που ηχογράφησαν ποτέ. Μικρό σε διάρκεια (μόλις... 40 λεπτά), δίχως θρηνωδείες και ποιητικώς πένθιμα αποσπάσματα, πιο σφιχτοδεμένο εκτελεστικά από ποτέ, περισσότερο προς την κατεύθυνση του κορυφαίου τους Yanqui UXO, ακούγεται φωτεινό και ταυτοχρόνως, άκρως πολεμικό, λες και η μπάντα παίζει τώρα τη μουσική που ήταν προορισμένη να παίξει, στην πιο αγνή της μορφή, που θα λεγαν και οι αμερικάνοι. Για εμάς, τους φίλους του βινυλίου, η μπάντα επιφύλαξε μια ακομα έκπληξη, ένα αέναο groove κρυμμένο στα τελευταία αυλάκια του δίσκου, που κλείνει το μάτι στο "Sgt. Pepper". Ε, γι αυτό και μόνο ρε. Γι αυτό και μόνο. 

11 - Ghost "Meliora" (Republic Records)

Τα τελευταία χρόνια οι metal συντάκτες έχουν παίξει σχεδόν όλα τα χαρτιά των σκληρών αναφορών τους ούτως ώστε να αποφύγουν να γράψουν το προφανές: Οι Ghost είναι απλά η μεταλλική εκδοχή των Abba που κάποιος μίσθωσε για να ντύσουν μια ιταλική ταινία τρόμου. Το οτι το κάνουν τόσο, μα τόσο καλά αρκεί για να καταγραφούν στο πάνθεον του "σκληρού" ήχου - αν και αυτή η pop ευαισθησία τους (Διάολε, τι ρεφρενάρες) αρκεί για να τους εκτινάξει πέρα από τα στενά του όρια. Επίσης πολύ θα ήθελα να βάλω κάποιο άλλο track απ' αυτο που ακολουθεί, υποκλίνομαι όμως μπροστά στις αισθητικές λεπτομέρειες αυτού του clip όπου όλα είναι στη θέση τους. Ο Dario Argento του Deep Red θα ήταν περήφανος, αγόρια. Good job there.

12 - Chemical Brothers "Born in the echoes" (Virgin EMI Records)

Το πιο πολυσυλλεκτικό τους άλμπουμ είναι ένα από τα καλύτερα που έκαναν ποτέ. Πείτε ό,τι θέλετε για τις παλιές καλές εποχές τους, τούτο εδώ το άλμπουμ κατορθώνει να ακούγεται φρέσκο από την πρώτη μέχρι την τελευταία του νότα: Το θηριώδες "Sometimes I feel so deserted" (με το "Mad Max"-style τρομερό του κλιπ) οδηγεί σε χορευτικό παροξυσμό, το "Go" είναι η χαρά του post-καρεκλά, το "I'll see you there" ένας ψυχεδελικός ροκ οργασμός (με τρελά groovy φυσικό drumming) και το ανυπέρβλητο "EML Ritual" ένα ακατάπαυστο όσο και ανελέητο dance track που σε εθίζει με το πρώτο άκουσμα - και μετά το ακούς και κοπανιέσαι για ένα μήνα τουλάχιστον. Σοβαρά, αυτό είναι το "White Album" τους.

13 - Deafheaven "New Bermuda" (Anti-)

Το πιάσαμε το κόλπο τους μόλις την περασμένη χρονιά. "Τι κανουν οι αμερικάνοι;", έγραφα τότε. "Πιάνουν αυτή την ιδιαίτερη συχνότητα του black metal που μπορούσε να πιάσει μια ματζόρε συγχορδία και να της τινάξει τα πέταλα, να την "τρέξει" με ταχύτητα φωτός και να σου προκαλέσει οργασμική παράκρουση, και, μέσα σ' αυτήν, ανακαλύπτουν δυναμικές που δε πίστευες πως υπήρχαν (μέσα στον ήχο τους, ακούς όχι μόνο τους Isvind, αλλά και τους Ride ή ακόμα και τους Smiths)". Φαίνεται πως οι πολυάριθμες εξωμεταλλικές αναφορές μάλλον τους ενόχλησαν - γι αυτό ίσως το "New Bermuda" (και πάλι τίτλος που ενοχλεί αισθητικά τα "μέταλλα") ακούγεται τόσο πιο αιχμηρό απ' τον προκάτοχο του. Μη φανταστείτε τρίλεπτες φλασιές - το ηχητικό "άνοιγμα" του "Sunbather" είναι και πάλι εδώ, σε ένα άλμπουμ όμως πιο σκοτεινό, πιο απελπισμένο και μάλλον πιο συγκεντρωμένο. Τώρα καλό θα ήταν να ξεκουραστούν λίγο. Δυο blackgaze δισκάρες σε δυο χρόνια είναι καλός απολογισμός. 

14 - Anna von Hausswolff "The Miraculous" (City Slang / Other Music)

Έχω γράψει κι εχω σβήσει μια εικοσάδα κειμενάκια για τούτο εδώ.
Οπότε απλά θα πω πως αυτό είναι το άλμπουμ που θα ήθελα να ακούω

τη στιγμή που θα βάζω φωτιά στο σπίτι μου.

15 - The Dandelion "Seeds Flowers and Magical Powers of The Dandelion" (self released)

Ακούτε "Σαν Φρανσίσκο" και συγκινείστε δίχως να έχετε πατήσει ποτέ το πόδι σας εκεί; Σας λένε τίποτα τα ονόματα των Strawberry Alarm Clock και των Χιλιανών Aguaturbia ή γενικώς δεν την παλεύετε με την τριπαριστή 60s ψυχεδέλεια, εκείνη με τα πνευστά, τα σιτάρ, τις ανατολίτικες κλίμακες και την ιδιαίτερη εκείνη αιθέρια ατμόσφαιρα, στο όνομα της οποίας εκατομμύρια πιστών ρούφηξε τρεις φορές την έκταση του πλανήτη σε χόρτο στην προσπάθεια του να καεί ολοσχερώς; Αν δεν, λοιπόν, μακριά απ' αυτό το άλμπουμ. Σε κάθε διαφορετική περίπτωση, ανακαλύψτε το. Είναι 100% εκεί, απολύτως ειλικρινές, δίχως το "φόρτωμα" της λατρευτικής retro ματιάς - γι αυτό και δεν θα το δείτε σε καμιά λίστα πολυδιαφημισμένου εντύπου - απαρτίζεται από υπέροχες συνθέσεις και είναι ηχητικά δομημένο με σαφήνεια: Όχι "lo-fi", απλά συνεπές. Οι ίδιοι λένε: "a collection of musical spells projecting images of galactic space travel, pagan witchcraft, love, ethereal energies and a blend of east meets west rhythms and melodies". Το χουμε. Αυστραλοί κι αυτοί - σαν τους Tame Impala. Ελπίζω να μην έχουν ανάλογη πορεία. 

16 - Bob Dylan "Shadows in the night" (Columbia)

Μου πήρε λίγο καιρό μέχρι να καταλάβω γιατί μου αρέσει τόσο πολύ αυτό το άλμπουμ - βλέπετε, με "κέρδισε" από το πρώτο δευτερόλεπτο (σοβαρά) και το ερώτημα αυτό έπρεπε κάπως να απαντηθεί. Και τελικά, το πρώτο, σημαντικό δυνατό σημείο εδώ είναι η επιλογή των τραγουδιών. Ο Dylan, σοφά, δεν έστησε ένα best-of του Sinatra αλλά ένα πραγματικό άλμπουμ, μελαγχολικό, με ελάχιστα mood swings, γεμάτο γνήσια μοναξιά. Ο ίδιος δήλωσε, πολύ σωστά: «Δεν υπάρχει ούτε μία ψεύτικη λέξη σε κανένα από αυτά τα τραγούδια. Είναι αιώνια». Με άλλα λόγια, διαχρονικά. Οι "ανοιχτές" ενορχηστρώσεις εδώ (με τις slide κιθάρες να πρωταγωνιστούν) μοιάζουν να ντύνουν μουσικά ένα φιλμ νουάρ. Νουάρ από τα παλιά, όχι τα εκμοντερνισμένα της σχολής του λατρεμένου Michael Mann - μόνο που η μεγαλύτερη έκπληξη εδώ προκύπτει από την ίδια τη φωνή του. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ο Dylan ακούστηκε τόσο τρυφερός και συγκεντρωμένος;

17 - Kamashi Washington "The Epic" (Flylo)

Δεν είναι ο αγαπημένος μου jazz δίσκος (ακολουθεί, στις πρώτες θέσεις αυτής της λίστας) αλλά, Διάολε, τι απαιτητικό άκουσμα. 172 λεπτά διαρκεί το Epic του Washington και αν δε δικαιολογούσε τη διάρκεια του, θα με έκανε να το σιχαθώ κι αυτό, και την jazz μαζί (για καμιά βδομάδα). Έλα όμως που δε βρίσκεις τίποτα περιττό. 34 ετών, με θητεία στον Kendrick Lamar, ο σαξοφωνίστας που πρωταγωνίστησε - δικαίως - σε όλες τις φετινές λίστες, έφτιαξε ένα απολαυστικό άλμπουμ - φόρο τιμής στους μεγάλους της jazz όπου ο Miles Davis (στις πιο περιπετειώδεις του στιγμές) και ο Coltraine συναντούν τον George Martin (ναι, εννοώ τον παραγωγό) στο πιο ουσιαστικά φιλόδοξο άλμπουμ που άκουσα φέτος. Αν είσαι και μουσικός, ε, του αφιερώνεις πολλά περισσότερα ακούσματα. Κορυφαία σύνθεση τα "Claire De Lune" και "Next Step" που λογικά θα μείνουν στην ιστορία. Στ' αλήθεια ψυχεδελικό.

18 - Thee Oh Sees "Mutilator Defeated At Last" (Castle Face)

Περισσότερο "οργανωμένο" από τις προηγούμενες δουλειές τους (πιο προσεκτικά ηχογραφημένο, για να το πούμε κι αλλιώς) αλλά σταθερά καυλωμένο, το γκαραζιάρικο και ρετρό ψυχεδελικό ντελίριο των Thee Oh Sees αγγίζει εδώ, περισσότερο από ποτέ, μια pop ευαισθησία που χαρίζει στο "Mutilator defeated at last" (τίτλος που μοιάζει περισσότερο δηθενοχιψτεριά παρά wtf, όπως πιθανότατα θα ήθελαν) μερικά άγρια, επίμονα hooks που παραμένουν σταθερά καθ όλη τη διάρκεια του δίσκου. Και η αλήθεια είναι πως άκουσα πολλά ωραία τέτοια τραγούδια φέτος - όχι όμως και καλά άλμπουμ. Δε ξέρω αν η όλη φάση με τα mp3 κατέληξε στο να δικαιολογούμε την ύπαρξη ενός δίσκου για ένα ή δυο καλά κομμάτια, οι Thee Oh Sees όμως έκατσαν και μαστόρεψαν ένα άλμπουμ. Τα δε σημάδια βινυλίου στις άκρες του εξωφύλλου, το φετιχιστικό κερασάκι στην τούρτα.

19 - Christian Fitness – "Love Letters in the Age of Steam" (ανεξάρτητη παραγωγή - Self-released)

Ναι, μια ανεξάρτητη παραγωγή στο νούμερο 19. Δηθενιά; Μα τι να κάνω που παρακολουθώ κάθε κίνηση του κυρίου Andrew Falkous, του ηγέτη των Future Of The Left που ανακάλυψα πριν τρία χρόνια περίπου, για να σκαλώσω φορέβα. Με post-punk αυθάδια, αλλά και την ανάλογη τεχνογνωσία (θα μπορούσαν να "περάσουν" και ως noise εκδοχή των Television αν δίναμε μια βάση στον εξαιρετικά οργανωμένο σκελετό των φαινομενικά χαοτικών συνθέσεων τους: προσέξτε το "All Ghost’s to the Medicine Counter Four’s"), οι Christian Fitness (ουσιαστικά, ο Falkous, η σύζυγος του και διάφοροι φίλοι τους) στήθηκαν για να ανορθώσουν οικονομικά τον mainman τους ο οποίος έχασε τη βασική του δουλειά πριν από δυο χρόνια και αποφάσισε να δημιουργήσει ένα, ας πούμε one-man-project, για να μπορεί κάπως να συντηρεί τον εαυτό του όταν δεν ασχολείται με τους Future of the left. Σκληρή ηχογράφηση, όχι ιδιαίτερα καλοζυγισμένη αλλά γεμάτη ιδέες όπου πρωταγωνιστεί το γνωστό, καυστικό χιούμορ του Falkous. Προς το τέλος δε, προκύπτει και μια αναπάντεχη τρυφερότητα. Κρίμα που δεν κυκλοφορεί σε βινύλιο.

20 - Pinkshinyultrablast "Everything Else Matters" (Club AC30)

Από την απαστράπτουσα και βουτηγμένη σε ωκεανούς reverb κιθαριστική και fuzzαρισμένη pop (ναι, ξέρω πως το λένε και shoegaze) των Ρώσσων Pinkshinyultrablast δεν προκύπτει κανένα ερωτηματικό, μόνο ένας θορυβώδης λυρισμός που θυμίζει τις κορυφαίες στιγμές των Joy Formidable και των Lush (που μοιάζει να είναι η μεγαλύτερη επιρροή τους) και σαρώνει τα πάντα με θετική ορμή. Το εξωπραγματικό της υπόθεσης είναι πως μιλάμε για ένα άλμπουμ που ηχογραφήθηκε το 2013. Με άλλα λόγια, οι συνθέσεις πιθανότατα είναι ακόμη παλαιότερες. Ούτε που μπορώ να φανταστώ τι θα μας σερβίρουν την επόμενη φορά - βλέπετε, εκτός απ' όσα προανέφερα, υπάρχει και μια γενναία δόση θράσους στο "Everything else matters" (Sonic Youth anyone?), μια αλητεία δηλαδή που θα μπορούσε να οδηγήσει το συγκεκριμένο σχήμα και σε μονοπάτια ακόμη πιο ανεξερεύνητα. Δισκάρα nevertheless. Και η πρώτη μπάντα που ανέβασα στο youtube, για να φάω report την αμέσως επόμενη μέρα. Τι να πω ρε παιδιά, δυο χρόνια κάνατε να το βγάλετε, αλλά τα αντανακλαστικά σας δουλεύουν μια χαρά στο ίντερνετς.

21 - Ought "Sun Coming Down" (Constellation)

I am picking up satellite

It is coming out of my mouth

I am talking out of my ass

Because my heart is not open

(απόσπασμα από τους στίχους του 'Sun's Coming Down')

Παράξενος τύπος αυτός ο Tom Beeler Darcy, τραγουδιστής και κιθαρίστας των Καναδών post-punks που επιστρεέφουν με έναν δίσκο πλούσιο σε μουσικές αναφορές (η πιο προφανής παρουσία εδώ, αυτή των θρυλικών MX-80 Sound, αν και οι Television δεν απουσιάζουν) οι οποίες δείχνουν να βρίσκουν τη θέση τους στο άλμπουμ μέσω μιας "στρατηγικής" που, σε περισσότερα του ενός σημεία, παραπέμπει ευθέως στο mathrock. Αυτά βέβαια αφορούν τους ακαδημαϊκούς. Γιατί μουσικά, οι Ought κάνουν αυτό που μόνο οι κορυφαίοι post-punks μπορούν να κάνουν - δηλαδή, να καμουφλάρουν την απελπισία τους με έναν ειρωνικό μανδύα, σπάζοντας ουσιαστικά πλάκα με την απελπισία τους: Αυτό που οι βρετανοί ονομάζουν tongue-in-cheek με άλλα λόγια, μόνο που εδώ η γλώσσα έχει σκαλώσει σε μια, μονίμως ανοιχτή πληγή, στην οποία επιστρέφουμε διαρκώς, για να αποφύγουμε μια μεγαλύτερη αυτοτιμωρία. Διαμάντι από τα λίγα.

  

22 - Revenge "Behold. Total. Rejection." (Season of Mist)

O κτηνώδης μισανθρωπισμός των Revenge (που εδώ πλέον φλερτάρουν άγρια με το πιο μαύρο grindcore) ξεκινάει πρώτα απ' όλα από τους ίδιους: Σε καμία περίπτωση δεν αισθάνεσαι πως ακούς ανθρώπους εδώ, παρά μόνο μια μηχανή που παράγει μίσος και χολή: απόλυτη ξεραΐλα στη παραγωγή, κιθάρες τόσο χαμηλά κουρδισμένες που μονάχα στις ελάχιστες παύσεις μπορείς να "πιάσεις" τα ούτως η άλλως μονολιθικά τους riff, σάπιες φωνές και, το βασικότερο, σφιχτό, σφιχτότατο δέσιμο που απλώς επεκτείνει την όλη "βιομηχανική" αισθητική, με τη μπάντα να πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα το "πείραμα" των Καναδών Conqueror (η χώρα έχει μια κάποια παράδοση σ' αυτόν τον ιδιαίτερο ήχο - οι γνώστες έχουν να θυμούνται τους Blasphemy, μέλη των οποίων έχουν περάσει και από τους Revenge). Τώρα, θα μου πείτε, οκ, καταλάβαμε περί τίνος πρόκειται. Γιατί όμως αυτούς, και όχι κάποιους άλλους, αφού τόσοι προσπαθούν να στήσουν κάτι τέτοιο στον ακραίο μεταλλικό χώρο; Μα οι Revenge έχουν ανελέητα hooks. Έχουν - κι όμως, είναι αλήθεια - ρεφρέν. Και ένα groove που στα αργά του σημεία παίρνει κεφάλια. Προσοχή!

23 - The Boy "Καλό Παιδί" (self - released)

Σε μια από τις πιο οξυμένες πολιτικά (και ουσιαστικά) περιόδους της σύγχρονης ιστορίας μας, πολλοί καλλιτέχνες, καλοδεχούμενοι, ανεπιθύμητοι, ήπιοι, φωνακλάδες, ρηξικέλευθοι, συμβιβαστικοί, με επιχειρήματα ή χωρίς, βγήκαν στις οθόνες για να εκτεθούν – και αναλόγως κρίθηκαν από το τηλεθεάμων κοινό, που ούτως ή άλλως αγνοεί, στο μεγαλύτερο ποσοστό του, την καλλιτεχνική τους πορεία. Ελάχιστος ο αριθμός εκείνων που μίλησαν δια της τέχνης τους - με εξαίρεση, αυτό το άλμπουμ, τα κομμάτια του οποίου γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν μέσα σε δυο μέρες. Στο κομμάτι «Μιούζικαλ  κάτω από τη Γη» ακούμε: «Φασίστες και αριστεροί / Γάβροι και βάζελοι / Πλούσιοι και φτωχοί / Μια αγκαλιά όλοι μαζί / Σ αυτόν τον τόπο δε θα κλείσει καμία πληγή». Στο «Τι θα υπάρχει τη Δευτέρα;»: «Τι θα υπάρχει τη Δευτέρα; / Σου υπόσχομαι οτι θα υπάρχουνε ακόμα οι λόγοι που δεν θέλεις να με δεις / Τι θα υπάρχει τη Δευτέρα; / Σου υπόσχομαι οτι θα υπάρχουνε ακόμα μητέρες να σε προσέχουν πριν παντρευτείς / Τι θα υπάρχει τη Δευτέρα; Σου υπόσχομαι οτι θα υπάρχουνε διαφημίσεις στην τηλεόραση να ξεχαστείς».Η βάση είναι το πιάνο και η μπάσα αλλά και ευλύγιστη φωνή του Αλέξανδρου, ο δε τόνος μινιμαλιστικός, πότε θλιμμένος, πότε ελεγειακός, αποτελεί τη συνέχεια ενός ήχου και μιας ματιάς που προσδιορίστηκε λίγο μετά τη μεταπολίτευση, μέσα από τις ανεξάρτητες κυκλοφορίες της Creep Records και που δρα υπόγεια – χάρη σε κυκλοφορίες σαν κι αυτή – μέχρι σήμερα. Κι όταν όλα αυτά που ζούμε αυτές τις μέρες καταχωρηθούν στο παρελθόν (βιαστικά, όπως συμβαίνει συνήθως), το άλμπουμ του Αλέξανδρου Βούλγαρη θα στέκεται ως η πιο ουσιαστική μαρτυρία όσων συνέβησαν. Και πιθανότατα όσων τα ακολουθήσουν.

24 - Julia Holter "Have You In My Wilderness" (Domino Recording)

Μοιάζει να έχει αφήσει πια εντελώς πίσω της τα ambient αστικά τοπία που τόσο την χαρακτήριζαν (μόνο κάποιες γέφυρες απομένουν, όπως στο εκπληκτικό "Silhouette" που κορυφώνεται δραματικά), αυτό όμως δεν σημαίνει πως η έμπνευση της διδας Holter ατονεί. Αντιθέτως, το "Have you in my wilderness" είναι ένα υπέροχο αλμπουμ pop δωματίου, με στεγνά τύμπανα (ακούς μέχρι και τις χορδές του snare να τρίζουν) και βυθισμένες στο echo φλασσιές, που μετατρέπουν τη μοναξιά (κεντρικό θέμα έμπνευσης του άλμπουμ) σε ένα παιχνίδι ηχοχρωμάτων με ξεκάθαρες αναφορές στους Beatles (πολλά σημεία εδώ μοιάζουν να παραπέμπουν στο Stg.Pepper) που σε σφάζει με το βαμβάκι.

Moment emotion
I swear is my name
We don't dim the lights down anymore

25 - Kendrick Lamar "To Pimp a Butterfly" (Top Dawg Entertainment)

I freed you from being a slave in your mind, you’re very welcome

You tell me my song is more than a song, it’s surely a blessing

But a prophet ain’t a prophet til they ask you this question:

  When shit hit the fan, is you still a fan?

O Kayne μπορεί να είναι αβυσσαλέα πολυσυλλεκτικός και να στήνει τα μεταμοντέρνα παιχνίδια του σαμπλάρωντας από Βαγγέλη Παπαθανασίου μέχρι και τους Ούγγρους progressiv-άδες Omega, ο Kendrick όμως εδώ αποτίει έναν θεαματικό φόρο τιμής στην αφροαμερικάνικη μουσική κουλτούρα, από τη soul και την funk,την jazz (ο Miles Davis θα γούσταρε πολλά περάσματα) μέχρι τις απαρχές του rap (τότε δηλαδή που το εδραίωνε ο τιτάνας Gil - και το ονόμαζαν... spoken word), αν και ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας αυτού του ανελέητα groovy μοντάζ οφείλεται στον Dr. Dre που συνυπογράφει την παραγωγή. Από τη μια, θα μου πείτε, αυτό κάνει το άλμπουμ του κάπως πιο εσωστρεφές - και το mix σίγουρα δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας (αν και, από άποψη παραγωγής, μιλάμε για κολοσσό). Από την άλλη, ο Lamar δεν διακατέχεται από ναπολεόντειες εξάρσεις, όπως ο (ιδιοφυής) συνάδελφος του. Δεν είναι ο Ιησούς, δεν είναι ένας Μαύρος Μεσσίας, είναι ένας εξαιρετικά τσαντισμένος αφροαμερικάνος, ικανός να κοντράρει στα ίσα τον ακροατή του: οι στίχοι στην αρχή του κειμένου ακούγονται στο δωδεκάλεπτο έπος "Mortal Man" που κλείνει το άλμπουμ επιχειρώντας μια ασύλληπτη ιστορική διαδρομή στη μαύρη μουσική ενώ  καλεί το "φάντασμα του Μαντέλα" και, καταμεσής του track, στήνει έναν διάλογο με τον Tupac Shakur (ο Lamar χρησιμοποιεί μια ηχογραφημένη συνέντευξη του) που, σοβαρά, το σκέφτομαι και ψιλοανατριχιάζω και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Άλμπουμ που απαιτεί σοβαρή μελέτη.

26 - Algiers (Matador)

Λοιπόν, αυτός ο δίσκος ήταν άλλη μια τυχαία ανακάλυψη: Τον κατέβασα επειδή μου άρεσε όνομα & εξώφυλλο. Και την επομένη, τσίμπησα διαδικτυακώς το βινύλιο. Γιατί δεν πίστευα ποτέ πως το νέγρικο gospel και το ολόλευκο γοτθικό post-punk θα μπορούσαν να σμίξουν τόσο όμορφα που θα λεγε κανεις πως αυτός ήταν εξ'αρχής ο προορισμός τους: αυτο το ταίριασμα δηλαδή που επιτυγχάνουν οι Algiers από το Αμέρικα. Οk, μπορεις να "ενώσεις" ξερωγω afro-beat με Nick Cave και να πεις, ααα για δες τι πρωτότυπος συνδυασμός - αλλά τι νόημα έχει αν το τελικό αποτέλεσμα σε βιάζει από τα αυτιά; Η δε κοινή συχνότητα όλων των ειδών που "ακούγονται" εδώ, διαθέτει πολιτική χροιά. Σκεφτείτε το λίγο: μια μπάντα του Αμερικάνικου νότου που σχεδόν χειρουργικά κρατά μονάχα το κομμάτι της απεγνωσμένης αφοσίωσης από την gospel και αποφασίζει να παίξει με το post punk, μπορεί να προκύψει αναπάντεχα επικίνδυνη. Να με συμπαθάτε επίσης που δεν βάζω κομμάτι από τον δίσκο - κλικάρετε αυτο το live και νιώστε.

27 - John Carpenter's Lost Themes (Sacred Bones Records)

Πόσους σκηνοθέτες - μουσικούς γνωρίζουμε; Λοιπόν, ένας ο Τσάρλι Τσάπλιν, ένας άλλος ο Θεός Μάικ Φίγγις, άλλος ένας ο Κλιντ Ίστγουντ (φοβερό;), o Aλεχάντρο Αμενάμπαρ, ο Σατιαζίντ Ράι, ο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, ο Ντάριο Αρτζέντο (περισσότερο ως παραγωγός είναι η αλήθεια - αλλά με όραμα!) και ο Ντέιβιντ Λιντς. Ναι, ξέχασα να σας πω, ο Τζον Κάρπεντερ δεν θέλει να τον αποκαλούν μουσικό. Κι ας υπέγραψε μερικά από τα πιο εμβληματικά soundtrack του Φανταστικού, με πρώτο και καλύτερο αυτό του "Halloween" - σημείο αναφοράς για όποιον ασχολείται ιστορικά με τον Τρόμο. Ο ίδιος βέβαια δηλώνει πως το διάσημο αυτό theme αποτελούσε φόρο τιμής στο "Profondo Rosso" των Goblin (τα 3/4 των οποίων έβγαλαν φέτος έναν εξαίσιο δίσκο - more of that to come) και πως απλά παίζει με τις νότες, αναζητώντας τους πιο αγωνιώδεις συνδυασμούς. Και εδώ φαίνεται πως είχε όρεξη. Οι δε συνθέσεις που απαρτίζουν το Lost Themes αποτελούν το soundtrack ταινιών που δεν έχουν ακόμα γυριστεί, και οι εικόνες που σκάνε από το ασυνείδητο σου, καθώς προσπαθείς στιγμιαία να γεμίσεις τα κενά, έρχονται κατευθείαν από το σινεμά τρόμου που σε μεγάλωσε. Ε, αυτό από μόνο του, αξίζει πολλά. 

28 - Drenge «Undertow» (Infectious Records)

Γκαζωμένο, με το gain στα κόκκινα, και ένα – αμιγώς βρετανικό – punk attitude που ταυτοχρόνως μοιάζει να επιλέγει ξεδιάντροπα κάθε «εργαλείο» του σύγχρονου ροκ, από τις μανιασμένες κιθάρες των Husker Du («We can do what we want» - το λες και βρωμιάρικο rockabilly), την ψυχεδέλεια και τα ατέλειωτα βάθια του shoegaze («Running wild») και, ενίοτε, την συστολή του Morissey (το «Side by side» - φλερτάρει λίγο και με R.E.M.). Γενικά αυτό είναι και ένα μικρό πρόβλημα: η μπάντα μοιάζει να υποφέρει λίγο από έλλειψη ταυτότητας, και δεν είναι όλα τα κομμάτια τόσο καλά ούτως ώστε να δικαιολογούν όλη αυτή την πολυσυλλεκτικότητα. Οι Drenge όμως δείχνουν εξαιρετικά φιλόδοξοι τραγουδοποιοί – και βρίσκονται μόλις στον δεύτερο δίσκο τους. Περιμένω ένα αριστούργημα από δαύτους στο μέλλον.

29 - Matana Roberts «Coin Coin Chapter Three: River Run Thee» (Constellation)

"The South", ακούγεται στο «All is written» που ανοίγει το άλμπουμ, και είμαστε εξ΄αρχης στο σωστό κλίμα σε αυτό τo πολυσύνθετo, βαθιά υπαρξιστικό και επώδυνο μοιρολόι που αφετηρία του έχει το εμπόριο σκλάβων – πιάνει όμως και άλλες σκοτεινές σελίδες της σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας. Σαν jazz αυτοσχεδιασμοί της Diamanda Galas σε καταστολή, η σπουδαία Roberts δημιουργεί ένα αραχνοΰφαντο μουσικό τείχος, χτισμένο με ατονάλ σφήνες και απεγνωσμένα σαξόφωνα που προκαλούν συναισθήματα άκρως αγχωτικά: ο θρήνος αγκαλιάζει την απειλή, και οι άμυνες βραχυκυκλώνουν – από την πρώτη νότα, μέχρι το τέλος, εκεί όπου συναντάμε τη φωνή του Malcolm X. Δεν χαρακτηρίζεται για τα ζοφερά του πλήκτρα, τις εξώκοσμες κραυγές και τις αιματοβαμμένες περιγραφές του. Κανένας δίσκος όμως δεν με τρόμαξε περισσότερο φέτος.