Yearning - "Eyes of the Black Flame" (album: "Plaintive Scenes" - Holy, 1997)

Dead branches standing still

So lifeless with no will

To hide a reign of a mournful sky

With no light

Sight is dead

Fading away

deep in our pain

Speaking no more, knowing more

Fading away,

laughing today

Crawling through waves of our face

And everywhere I roam

Is likely to be shown

That Every silent moment cries

Through these years of

the black flame

And again the northern wind will blow

Through hearts

and fields

where darkened heaven glows

And the fire grows

There eyes

were made for me

Fading away

deep in our pain

Speaking no more, knowing more

Fading away,

laughing today

Crawling through waves of our face

(Μόλις σήμερα έμαθα ότι ο Juhani Palomäki, κιθαρίστας/τραγουδιστής/μοναδικός συνθέτης των - μάλλον άγνωστων - Yearning έσβησε τον περασμένο Μάη. Ήταν ιδιαίτερη περίπτωση. Η μουσική του, θλιμμένη αλλά ποτέ ισοπεδωτική, μεταλλικώς ρωμαλέα, αλλά ποτέ άτσαλη και αντιαισθητική (ακόμη κι αν ο βαρύς ήχος δεν σας πάει, ακούστε το κομμάτι, είναι πραγματικά υπέροχο). Κοινώς, στεκόταν απέναντι στο μαύρο με διάθεση λυρική. Και δεν εννοώ το άγουρο - και αυθαίρετο - μετεφηβικό γοτθο-ρομαντζάρισμα του θανάτου γιατί ο Palomäki του έγνεφε με το σκυμμένο βλέμμα ενός ποιητή που αντιλαμβάνεται τα πάντα και περιμένει στωικά το τελευταίο κάλεσμα.

Για τον Juhani, αυτό σήμανε στα 33 του χρόνια - μόλις ένα χρόνο νεότερος μου.

Θα μου λείψεις man. Ήσουν από τους λίγους, μη "εμβληματικούς" καλλιτέχνες που δεν άφησα πίσω μου όταν ο εφηβικός ενθουσιασμός με το Metal άρχιζε να ξεθωριάζει. Γιατί έβγαζες μόνο δισκάρες και μου στάθηκες σε πολλές δύσκολες στιγμές. Συν τις άλλοις, πάντοτε μπορούσα να υπολογίζω σε σένα όποτε ήθελα να εντυπωσιάσω ένα γλυκό κορίτσι - ήσουν βλέπεις - από μόνος σου - μια από εκείνες τις μπάντες που παρέμειναν ένα best kept secret μέχρι το τέλος. Οι μουσικόφιλοι εκεί έξω, ξέρουν πόση αξία έχουν μέσα μας περιπτώσεις σαν κι αυτές. Σκατά.

RIΡ.)