Avevo una passione per la musica 
di ruggine 
nerastra tinta a caldo di caligine 
metropoli 
le tentazioni andavano e venivano 
cosa farò di me? 
guidavo nella notte ferma immobile 
friabile 
venivo da una valle dove annuvola 
nell'umido 
sentivo sulle spalle un bel solletico 
tu cosa vuoi da me? 
lasciando alla mia infanzia 
ogni ingenuità sensibile 
l'amore è uno stregone un fuoco 
isterico magnifico 
carezza di una mano che semplifica 
cosa sarà di me? 
l'abbraccio adulto in un silenzio 
scenico visibile 
l'incendio è la stagione 
delle tenebre bellissime 
avevi fatto in aria un incantesimo 
tu cosa sei per me.
(Προτού ο Paolo Conte, αυτός ο υπέροχος Ιταλός τροβαδούρος, εγκαταλείψει τη νομική, είχε ήδη συνθέσει πολλά τραγούδια που ήταν περισσότερο γνωστά για τους ερμηνευτές τους παρά για τον συνθέτη τους. Μέχρι που, εκεί στα μέσα του 70, ο Conte αποφασίζει να δισκογραφήσει. Το ιδιαίτερο μείγμα jazz, canzzone, παραδοσιακών ήχων και λεπτεπίλεπτης - και χιουμοριστικά κοσμοπολίτικης - στιχουργικής του τον καθιστούν έναν από τους πιο ιδιαίτερους Ιταλούς. Πήγα και τον είδα στο Ηρώδειο προ διετίας παρέα με τον πατέρα μου. Νομίζω πως αυτή ήταν η μοναδική φορά που με είδε να βουρκώνω.)
