Διονύσης Σαββόπουλος - "Τα κορίτσια πηγαίνουν δυο-δυο" (album: "Φορτηγό" - Λύρα, 1966)

Δυο, δυο, πέρασαν πέρασαν

να‘τα τα κορίτσια

Όλο ντρέπονται, ντρέπονται

όλο, τα κορίτσια

Τα κορίτσια, τα κορίτσια, δύο - δύο βιαστικά

στρίβουν από τη γωνία για να μπουν στο σινεμά

Στέκουν πίσω από το τζάμι και ζητάνε παγωτό

τα κορίτσια που 'χουν γίνει δεκατέσσερα χρονώ

Σε λευκώματα όμορφα

γράφουν τα κορίτσια

Πριν πλαγιάσουνε κλείνουν,

κλειδώνουν τα κορίτσια

Στον καθρέπτη κάθε βράδυ στα κρυφά

βλέπουνε να μεγαλώνουν μ' ένα φόβο στη καρδιά

Τη μαμά τους τη ρωτάνε κάθε μήνα μια φορά

τα κορίτσια που περνάνε δύο - δύο βιαστικά

Πόσο όμορφα

όμορφα

βλέπεις τα κορίτσια

Πόσο άτυχα

άτυχα

βλέπεις τα κορίτσια

Την ασχήμια των γονιών τους θα πληρώσουν ακριβά

Κάποια μέρα σαν χαμένα θα σταθούν στην εκκλησιά

Η μαμά τους θα δακρύζει - συγγενείς, πεθερικά

Τα κορίτσια τα καημένα

κι ούτε λέξη πια γι' αυτά

(Βρεθήκαμε με ένα φίλο καλό, που έχουμε περάσει και μοιραστεί πολλά, σε ένα Πειραιώτικο μέρος, μετά από μια καλή παρτίδα πόκερ - και οι δύο νικητές αστείων ποσών. Ποτό στο ποτό, κουβέντα στη κουβέντα. Περί του χρόνου που φεύγει - και της συντροφικότητας που ακολουθεί ανάλογη πορεία. "Μικρός, σημαίνει ελαφρόμυαλος και γενναίος - Μεγάλος θα πει σοβαρός και δειλός", μου είπε. Είχε, φυσικά, δίκιο. Και μετά, μιλήσαμε για κορίτσια. Λίγο δραματικά, λίγο ανέμελα, λίγο κάφρικα - σαν αγοράκια. Ώσπου μπήκε αυτό το κομμάτι. Ο φίλος δεν το είχε ξανακούσει. Κάνε διάλειμμα του λέω, πρόσεξε το. Μετά, άνοιξαν λίγο οι βρύσες. Κοιταχτήκαμε, ενώ τα απόνερα έπεφταν μέσα στο αλκοόλ και μετά, κατέληγαν στον ίδιο υπόνομο. Στο τέλος, το ρέμα παρέσυρε τo παράπονο μας. Έμεινε μόνο η μυρωδιά. Τόσο το χειρότερο για μας. Τόσο το χειρότερο γι αυτά.)