Ο Neil Young μισεί τα overdubs. Και κάνει δίσκο με τον Patrick Lenois. Παραγωγό, μεταξύ άλλων, των U2 και του Peter Gabriel. Οπότε, σου λέει ο δεύτερος, αντί να προσθέσω το παραμικρό, θα πάρω ότι, μα ότι έχει να μου δώσει ο Young. Ένα σπίτι ολόκληρο γίνεται στούντιο, με μικρόφωνα σε στρατηγικά σημεία, να αποτυπώνουν κάθε σπιθαμή ήχου μέσα στο χώρο. Η εξωπραγματική κιθάρα του Neil. Οι καλύτερες συνθέσεις του - και οι πιο εσωτερικοί, βαθιά προσωπικοί του στίχοι - των τελευταίων 15 ετών. Κάτι από το ambience του Dead Μan του Jarmusch. Και ένας αγωγός που ξεκινά από το βύσμα του ενισχυτή του και πετυχαίνει διάνα στην καρδιά μου. Με τρόπο ανεπανάληπτο. Που μόνο το ανεκτίμητο της Μουσικής υπογραμμίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου