1. Neil Young "Le Noise"

Ο Neil Young μισεί τα overdubs. Και κάνει δίσκο με τον Patrick Lenois. Παραγωγό, μεταξύ άλλων, των U2 και του Peter Gabriel. Οπότε, σου λέει ο δεύτερος, αντί να προσθέσω το παραμικρό, θα πάρω ότι, μα ότι έχει να μου δώσει ο Young. Ένα σπίτι ολόκληρο γίνεται στούντιο, με μικρόφωνα σε στρατηγικά σημεία, να αποτυπώνουν κάθε σπιθαμή ήχου μέσα στο χώρο. Η εξωπραγματική κιθάρα του Neil. Οι καλύτερες συνθέσεις του - και οι πιο εσωτερικοί, βαθιά προσωπικοί του στίχοι - των τελευταίων 15 ετών. Κάτι από το ambience του Dead Μan του Jarmusch. Και ένας αγωγός που ξεκινά από το βύσμα του ενισχυτή του και πετυχαίνει διάνα στην καρδιά μου. Με τρόπο ανεπανάληπτο. Που μόνο το ανεκτίμητο της Μουσικής υπογραμμίζει.

2. Gil Scott-Heron “I’m new here”

16 χρόνια εκτός. Ο "μαύρος" Bob Dylan, όπως τον έλεγαν τότε. Τις κλειστές του είχε. Δεν ήθελε να δει άνθρωπο. Και βγήκε από τη "σπηλιά" για να εκδώσει τούτο εδώ. Από τις πρώτες νότες, ο πατέρας της σύγχρονης μαύρης μουσικής (αν δεν υπήρχε αυτός, ξεχάστε rap και hip-hop) κρατά την ποίηση και τη γδαρμένη από το χρόνο φωνή, και βάζει στην άκρη κάθε ρετρό συνταγή. Μινιμαλισμός και σκοτάδι που φτάνει μέχρι το κόκκαλο.

3. Deathspell Omega “Paracletus”

Κι ενώ η Metal σκηνή του mainstream και του "μελωδικού" heavy / power παλεύει με φόρμες που είχαν ήδη ξεπεράσει με το ζόρι τα μικρά όρια τους εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 80 (και πολύ βάζω), τα άκρα πασχίζουν για την οποια ανανέωση. Από τη φύση τους την ίδια βεβαίως - ότι είναι ακραίο το 2009, είναι χλιαρό το 2010. Οπότε εκεί, τουλάχιστον, απαιτείται μια κάποια εφευρετική δημιουργικότητα. Και αν είσαι τυχερός, μια φορά στα 4-5 χρόνια, θα σκάνε κάτι φιλόσοφοι του πενταγράμμου σαν αυτούς, αποφασισμένοι να σβήσουν με μια Σατανική μονοκοντυλιά ότι είχε προυπάρξει, μόνο και μόνο για να το επαναπροσδιορίσουν και να θέσουν τον πήχη. Όλα τα άλλα είναι αφρός.

4. Thee Silver Mountain Zion memorial orchestra “Kollaps tradixionales”

"Post-rock is dead"

Το κορυφαίο ανέκδοτο του 2010

5. Arcade Fire “The suburbs”

I used to write,

I used to write letters I used to sign my name

I used to sleep at night

Before the flashing lights settled deep in my brain

But by the time we met

By the time we met the times had already changed

So I never wrote a letter

I never took my true heart I never wrote it down

So when the lights cut out

I was left standing in the wilderness downtown

Now our lives are changing fast

Now our lives are changing fast

Hope that something pure can last

Hope that something pure can last

It seems strange anekatips

How we used to wait for letters to arrive

But what's stranger still

Is how something so small can keep you alive

We used to wait

We used to waste hours just walking around

We used to wait

All those wasted lives in the wilderness downtown

oooo we used to wait

oooo we used to wait

oooo we used to wait

Sometimes it never came

(we used to wait)

Sometimes it never came

(we used to wait)

Still moving through the pain

I'm gonna write a letter to my true love

I'm gonna sign my name

Like a patient on a table

I wanna walk again gonna move through the pain

Now our lives are changing fast

Now our lives are changing fast

Hope that something pure can last

Hope that something pure can last

oooo we used to wait

oooo we used to wait

oooo we used to wait

Sometimes it never came

(oooo we used to wait)

Sometimes it never came

(oooo we used to wait)

Still moving through the pain

(oooooo)

we used to waiτ

We used to wait for it

We used to wait for it

Now we're screaming sing the chorus again

We used to wait for it

We used to wait for it

Now we're screaming sing the chorus again

I used to wait for it

I used to wait for it

Hear my voice screaming sing the chorus again

Wait for it Wait for it Wait for it

6. Massive Attack “Heligoland”

Ωραίους δίσκους που βγάζουν όταν δεν βαριούνται! Tunde Adebimpe,Hope Sandoval, Guy Garvey, Damon Albarn και άλλοι τόσοι συνθέτουν μια εντυπωσιακή λίστα καλεσμένων για έναν δίσκο που περιμέναμε επτά χρόνια. Το αποτέλεσμα πολυσυλλεκτικό και κάπως άνισο, όπως περίπου συνέβαινε στις σπονδυλωτές ευρωπαϊκές ταινίες της δεκαετίας του 70. Εδώ όμως ξαναβρήκαμε, επιτέλους, τον ηλεκτρονικό γλυκόπικρο λυρισμό των κορυφαίων στιγμών τους - που νομίζαμε πως είχαν περάσει ανεπιστρεπτί.

7. Bryan Ferry “Olympia”

Ο  Bryan Ferry αρχικά σκεφτόταν να κυκλοφορήσει το Olympia κάτω από την επωνυμία των Roxy Music (και οι παρουσίες των Andy Mackay, Phil Manzanera και Brian Eno άνετα θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν κάτι τέτοιο) αλλά αυτό που τελικά προέκυψε είναι ένα υπέροχο Ferry album. Δίχως νεωτερισμούς και "ανανεωτικές" προσπάθειες, όχι επειδή αυτοί που τους επιχειρούν είναι απατεώνες, αλλά επειδή, ότι ήταν να ανακαλύψει ο Ferry στον... Ferry, έχει αποτυπωθεί προ καιρού σε αυλάκια ψυχών και βινυλίου. Το μόνο που απομένει, πέραν της αισθαντικής καλλιγραφίας, είναι η ειλικρίνεια. Αυτή η ρημάδα ειλικρίνεια.

8. Johnny Hallyday "Tour 66 / Stade de France 2009"

Ο χρόνος είχε φέρει τη δική του πληρωμή. Ο Hallyday μπορεί να παραμένει, σε νούμερα πωλήσεων, το νο.1 στη χώρα του, το σανίδι όμως δεν μπορούσε άλλο να το σηκώσει. Έτσι, με αφορμή τα 66α του γενέθλια, ανακοίνωσε την τελευταία του περιοδεία, την οποία και τελικώς άφησε ανολοκλήρωτη. Κατέληξε σε κώμα, σε νοσοκομείο του Los Angeles, με μετεγχειρητικές επιπλοκές, αλλά και έναν οργανισμό καταπονημένο από "απίστευτες ποσότητες αλκοόλ". Η συναυλία αυτή, στο Stade de France, μπροστά σε 120.00 συγκινημένους φίλους, πέραν των εξαιρετικών εκτελέσεων (και ίσως δυο διασκευών που - όπως σε καθε άλμπουμ του Johnny - θα μπορούσαν να λείπουν) αποδεικνύει το προφανές: αυτός ο άνθρωπος ήθελε να πεθάνει στη σκηνή. Και, θυμηθείτε το, εκεί θα πεθάνει. Το Et Maintnant του Gilbert Becaud, πασίγνωστο στην εποχή του, έκλεινε κάθε συναυλία της tour 66.

Δείτε πως λένε αντίο.

9. Her name is Calla “The quiet lamb”

Ορίστε και ένα άλμπουμ που σπάει τ'@@ των μουσικοκριτικών: δεν κατηγοριοποιείται. Δεν μπορεί να καταταχθεί δηλαδή σε κάποιο είδος ούτε και είναι εύκολο να... εφεύρεις ένα, μόνο και μόνο για να χωρέσουν εκεί οι Her Name Is Calla. Οι οποίοι στρώνουν εδώ ένα ηχοδρόμιο άκρατα δραματικό μεν, αλλά και χαμηλόφωνο όταν χρειαστεί, πότε παραπέμποντας στους GodspeedYouBlackEmperor, πότε με αναφορές στον Dylan, πότε αγγίζοντας τους Beirut, αλλά χωρίς ποτέ να ξεφεύγουν από τα αυστηρώς οριοθετημένα πλαίσια των Παθών τους. Επικής διάρκειας, όπως σωστά διάβασα κάπου, απαιτεί χρόνο και μελέτη. Και αλκοόλ. Και μοναξιές. Ή την ανάμνηση τους.

10. Tryptikon “Eparistera daimones”

Κάθε ριφ απο 'δω μέσα, ζυγίζει όσο τ'αρχίδια ενος κοπαδιού ελεφάντων.

Είδαμε και πάθαμε να επανασυνδεθούν οι Celtic Frost και ο Tom Warrior τα έκανε πάλι πουτάνα. Πάει, είπαμε, αυτό ήταν. Η επιστροφή του με τους Tryptikon βούλωσε στόματα και ξεπέρασε κάθε προσδοκία: αυτό το άλμπουμ αναπνέει μηδενισμό και μίσος. Όχι μηδενισμό για μαλακισμένα δεκατριάχρονα που κάνουν fast-forward τα sequels του Saw για να φτάσουν στα gore στιγμιότυπα. Μηδενισμό απ'αυτούς που κανένα επιχείρημα εκεί έξω δεν μπορεί να κατευνάσει. Ζωώδεις κιθάρες, μονοκόμματοι ρυθμοί, καμία καμπύλη, καμιά διαφυγή.

11. Socos / Πουλικάκος "Η ύδρα των πουλιών"

Θα με τρελάνετε; Ο Πουλικάκος απαγγέλει, λέει, ποίηση του Εγγονόπουλου; Εμένα η "μελοποιημένη ποίηση" μου προκαλεί αναγούλα - τους ξεκώλιασαν τους ποιητές εκεί στη μεταπολίτευση όταν όλοι ξαφνικά ανακάλυπταν τα αντικαθεστωτικά τους πιστεύω και δήλωναν... "αριστεροί". Τι σχέση έχει ο Πουλίκας μ'αυτούς;

(ακούω το δίσκο)

Έκπληξη διπλή. Πρώτον: καμία κλαψομουνίαση (ίδιον της μελοποιημένης ποίησης), καμία ρετρό νοσταλγία, μουσική που δεν χρησιμοποιεί τον Εγγονόπουλο σαν δεκανίκι αλλά πιάνεται από το βαθύτερο του νόημα και το διακτινίζει στο υπερπέραν, μουσική που διαρκώς προκαλεί τον ακροατή, μουσική που δεν αρκείται σε καμιά συνταγή. Δεύτερον: η φωνή του Πουλικάκου, χώμα και νερό. Ο καλύτερος ελληνικής δίσκος της χρονιάς είναι εδώ. Ακούστε αυτό.

12. Dum Dum Girls "I willl be"

Είναι η παραγωγή που κάνει τους κατά βάση garage ήχους τους να ακούγονται τόσο φρέσκιοι και δυναμικοί; Είναι τα - πάντα θλιμμένα - διπλά φωνητικά που "σπάνε" τον φαινομενικά άκαμπτο punk-ίζον σκελετό; Είναι η καβλερόφατσα της Dee-Dee; Χαρμάνι από Ramones, Ronettes και Sonny & Cher, το I Will Be με γράπωσε απ'το λαιμό. Και η διασκευή του Baby Don't Go, η καλύτερη για φέτος.

13. Teeth of the sea “Your mercury”

Κάτι γίνεται με τις διδαχές των ηλεκτρονικών 70s. Θα μου πείτε, τότε οι ηλεκτρονικοί τα "είχαν" με τους ηλεκτρικούς. Έλα όμως που ευτυχώς, η γηπεδική νοοτροπία δείχνει να πηγαίνει στο Διάολο και ήχοι-"εχθροί" παντρεύονται και γεννούν υπέροχα μπάσταρδα παιδιά σαν αυτό εδώ. Πλάκα-πλάκα, πόση απόσταση χώριζε τους πρώτους δίσκους του Jean-Michele Jarre από το post-rock;

14. The Black Keys “Brothers”

Πιο "μαλακό" απ'ότι με είχαν συνηθίσει. Οι κιθάρες δεν έχουν πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο. Και η πλάστιγγα γέρνει από τα Blues στη Soul. Η ψυχή όμως παραμένει. Μαύρη.

15. Sleepin Pillow "Superman's blues"

Ακούω το πρώτο κομμάτι και παθαίνω πλακάρα. Μπάσο-οδοστρωτήρας, 8-bit σύνθια. κιθάρες που κουβαλούν όλη την ιστορία του rock και μπόλικη ανατολή. Γίνεται να λειτουργεί τόσο καλά; Κι όμως. ΜΕΤΑ ανακαλύπτω πως είναι Έλληνες και το σαγόνι μου ανοίγει τρύπα στο πάτωμα.

15. Lantlôs "Neon"

Κάποια στιγμή θα γινόταν. Το post rock και το black metal θα έκαναν χωριό. Η ιστορία ξεκίνησε ουσιαστικά με τους Alcest, πρόπερσι. Αυτοί εδώ όμως το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Οι ταχύτητες δεν φοβούνται να πιάσουν τρελά bpm, τα γρυλίσματα δίνουν βροντερό παρών, αλλά οι κλίμακες επιμένουν να είναι φωτεινές. Απαιτητικό άκουσμα.

16. Τurzi "B"

Γι αυτούς τους Γάλλους πάλι τι να πεις; Krautrock οι ρίζες, κιθαριστικές όμως οι φυλωσιές. Και κάθε κομμάτι ένα concept, ένα μικρό σύμπαν. Τόσο πολύμορφο και πολυσυλλεκτικό που θα μπορούσε κανείς να ακούει μόνο αυτό το άλμπουμ για μήνες και να ανακαλύπτει διαρκώς κάτι καινούργιο. Γι αυτό κι εγώ, καταχρηστικά, το βάζω στη λίστα μου, αν και κυκλοφόρησε τέλη Δεκεμβρίου του 2009...

17. Roky Erickson ft. Okkervil River "True Love Cast Out All Evil"

Τι comeback! Μέσα από την άβυσσο! Έχω ρίξει τρελό βρίσιμο στον εαυτό μου που δεν τον είδα live. Ο δίσκος είναι αριστούργημα. Και κουβαλά μέσα του πολύ ελπίδα. Γι αυτόν, και για όλους εμάς.

18. Adam Green "Minor Love"

Ο τύπος είναι γνήσιος crooner. Και δίχως εφετζίδικα κολπάκια, δίχως μπλιμπλίκια δηλαδή και φωνητικά ακροβατικά. Ακόμη και το reverb στη φωνή του σε παραπέμπει εκεί, στη χρυσή εποχή των crooners. Αλλά με μια διαολεμένη ευθύτητα. Δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ ο τύπος, σταθερή αξία.

19. Robert Plant “Band of joy”

Πέρα από το μύθο που κουβαλάει. Την ιστορία, την "εικόνα". Και όλα αυτά που, τελικά, έχουν ελάχιστη σημασία γι αυτόν. Με μια φωνή που ψιθυρίζει αυτά που κάποτε βροντοφώναζε. Με την ίδιο όμως άκρατο αισθησιασμό. Βρίσκεται εδώ να τραγουδά ένα από τα καλύτερα κομμάτια που τραγούδησε ποτέ. Μεγάλος Robert Plant.

20. Eels "End Times"

Η βραχνάδα αυτής της φωνής μου τα σκάει περισσότερο κι από σαράντα χιλιάδες έγχορδα. Αρκεί, δηλαδή, για να μου γαμήσει την ψυχολογία. Το End Times είναι σπουδαίο άλμπουμ, και αν αυτό το ακουστικό, folk στυλάκι έχει αρχίσει να σας την δίνει στα νεύρα, προσέξτε λίγο αυτόν εδώ. Η βαθιά μελαγχολία του αγγίζει Floyd-ικά επίπεδα, όπως στο κομμάτι που έχω κοτσάρει από κάτω. "I can hear it loud and clear - the world is ending"...

21. Μenace Ruine “Union of irreconcilables"

Βρώμικο σαν ψοφίμι και ταυτόχρονα, απόλυτα μυστικιστικό. Με κιθάρες κουρδισμένες 300 οκτάβες κάτω, σε τέτοιο βαθμό που μόνο να πάλλονται τις φαντάζεσαι (αργά και βασανιστικά, σαφώς) - και με μια φωνή που κόβει τις όποιες συγκρίσεις με Sunn-O με το καλημέρα σας. Παγανιστική σκατίλα, πραγματικά, από τα πιο παράξενα πράγματα που έχω ακούσει εδώ και χρόνια. Διαβάζω πως αυτό που παίζουν αποκαλείται "Martial Folk". Αστείο.

Τολμήστε.

22. Midlake "The courage of Others"

Και μόνο το Winter Dies να είχε μέσα, πάλι δισκάρα θα ήταν. Οι Midlake παραμένουν ένα καλά κρυμμένο μυστικό και, να σας πω την αλήθεια, δεν στεναχωριέμαι κιόλας. Όπως και να χει, οι ηλεκτρικές μαχαιριές τους, κόβουν καλύτερα κι απο ξυράφι, έτσι όπως σκάνε αναπάντεχα μέσα στο χαμηλόφωνο, ακουστικό και υπόκωφα θλιμμένο χαλί του "The Courage of Others". Τίτλος της χρονιάς, επίσης.

23. Grinderman "Grinderman 2"

Απόσταγμα καβλερού τσογλανισμού (έτσι ακριβώς), με την παρέα του Cave να χαβαλεδιάζει fuzz-άροντας αδιακρίτως και τον ίδιο να τραγουδάει πιο άνετος από ποτέ, στα πιο ευχάριστα sessions της ζωής του. Έτσι τουλάχιστον ακούγεται.

Μαλάκα μου, τι video είναι αυτό;

24. Eluvium "Similes"

Εντελώς ελεγειακό, με τον Matthew Robert Cooper να έχει απόλυτη γνώση του πότε να μινιμαλίσει και πότε να ανεβάσει εντάσεις και να εντείνει ambient ενορχηστρώσεις που, κολυμπώντας μέσα στο καθάρειο reverb ακροβατούν ανάμεσα στην προεφηβική ελπίδα και την ενήλικη αποδοχή. Το "The Motion Makes Me Last" από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς. Και το video-clip του, μάλλον το κορυφαίο του 2010.

25. Burzum "Belus"

Εντάξει, δεν είναι το καλύτερο του. Και ίσως να ήταν εξαιρετικά απαιτητικό εκ μέρους μας που περιμέναμε κάτι τέτοιο. 16 χρόνια στη φυλακή, όσο και να ναι, επιφέρουν μπούκωμα και σκουριά. Αλλά και πάλι, το Belus διέθετε στιγμές αληθινής μαγείας, από αυτές που μόνο το μισότρελο αυτό κάθαρμα ήξερε να μας κερνά, χρόνια πίσω. Ακούγοντας με προσοχή κομμάτια σαν το παρακάτω βυθίζεσαι σε ένα σύμπαν τόσο μα τόσο ξεχωριστό...

26. Titan "Sweet Dreams"

Με την προσθήκη του Steve Moore των θεών Zombi στα πλήκτρα, και μια οργανική, "χωματένια" παραγωγή, οι Titan έπλασαν μια επιμεταλλωμένη εκδοχή των Goblin που σπέρνει. Κομμάτια δεκάλεπτα, και αλλαγές επι αλλαγών και πολλά σόλο, και ναι, όλα αυτά δεν ακούγονται πάντα καλά, αλλά είπαμε, η λέξη - κλειδί σε κάθε είδος μουσικής, είναι η λέξη groove. Και από τέτοιο, το "Sweet Dreams" διαθέτει περίσσευμα. Χαίρεσαι να το ακούς, το ρημάδι.

27. Monika "Exit"

Αν ήταν μια άπλυτη Αμερικάνα που αυτοκτόνησε σε κάποιο ξεχασμένο ποτάμι, τα ντόπια κομπλεξάκια που την θάβουν με ακατανόητη επιμονή θα δήλωναν αμετανόητοι οπαδοί και θα αναζητούσαν μια γυναίκα με τα χαρακτηριστικά της για να καταστρέψει τη ζωή τους.

There, I said it.

28. Karen Elson "The Ghost Who Walks"

Ένας καλός δείκτης της αξίας ενός άλμπουμ είναι το ΝΜΕ: Αν το ΝΜΕ το θάβει, συνήθως πρόκειται περι δισκάρας. Η πρώην super-model και νυν σύζυγος του Jack White (που της έφτιαξε και την παραγωγή) Karen λοιπόν, υπέγραψε έναν από τους πιο μεστούς και ολοκληρωμένους folk δίσκους της χρονιάς. Νέτα-σκέτα. Κι όποιος διαφωνεί, ας ανοίξει τ'αυτιά του να ξανακούσει τούτο εδώ.

29. Laurie Anderson "Homeland"

«And so finally, here we are at the beginning of a whole new era. The start of a brand new world... You who can bee silent in four languages. Your silence will be considered your consent... How do we begin again? How do we begin?»

Η λέξη "πρωτοπορία" φοριέται πολύ τελευταία, και τζάμπα - ειδικά στην "ηλεκτρονική" μουσική. Η Laurie Anderson έχει βαρεθεί να το αποδεικνύει αυτό, 30 χρόνια τώρα. Το "Homeland" παρ ολίγο να περάσει απαρατήρητο. Βλέπετε, δεν είναι ούτε ευχάριστο άκουσμα, ούτε καλογυαλισμένο. Αντιθέτως, είναι μάλλον το πιο σκοτεινό της άλμπουμ. Και ένα απο τα καλύτερα της, επίσης.

30. J.C. Satan "Sick Of Love"

Το ψυχεδελικό garage-punk των γαλλο-ιταλών J.C. (δηλαδή Jean-Claude) Satan, υστερικό και εθιστικό με το πρώτο άκουσμα, έσβησε κάθε παρόμοια ρετρό απόπειρα φέτος και έτρεξε την απόσταση από τους Monkeys μέχρι τους Pixies με τρελή φόρα. Γαμάτη παραγωγή, με άποψη, και ανελέητο groove.

ATTENTION! - ΠΡΟΣΟΧΗ!

Ακολουθούν τα καλύτερα 30 album της χρονιάς.

Σκοπεύω να τα ανεβαζω ένα-ένα, μαζί με τραγουδάκι-δωράκι, μέσα στις δυο αυτές τελευταίες μέρες. Το νο.30, σε 10 λεπτά, κυρίες και κύριοι. Feel free να τα κάνετε πουτάνα αν διαφωνείτε.

EMF - "Never Know" (album: "Stigma" - Parlophone, 1992)

Oh mother

There's a hole in my side

And comfort is only a need of mine

And I get lonely

At any chance that I might get

Your arms can't hold

what's going on inside

And you'll see

just what you want me to be

And I'll be fine

just as soon as I find

If the words I say

Throw and sway

I've seen myself mixed up

I've never had this much

Your heart always beats

You will always sleep

And you would never know

You say

you've won a part of life

I say,

you've been bitten by the cold

And you'll swing

at any chance that you might get

If the words I say

Throw and sway

I've seen myself mixed up

I've never had this much

Your heart always beats

You will always sleep

And you would never know

You would never know

If the words I say

Throw and sway

I've seen myself mixed up

I've never had this much

The words I say

Seem maybe tame

I've seen my mixups

Never really come to much

If the words I say

Throw and sway

I've seen myself mixed up

I've never had this much

Your heart always beats

You will always sleep

And you would never know

You would never know

Your heart always beats

You will always sleep

Your heart always beats

You will always sleep

And maybe

I should find a place to hide

And maybe

I'll burn down the place I hide

And I get lonely

at any chance that I might get

And I'll get lonely

just as soon as I find

Some hope

Some truth

And never be bought again

And you would never know

And you need never know

Your heart always beats

You will always sleep

You will never know

(Οι EMF είναι περισσότερο γνωστοί για το χορευτικό σουξε ονόματι "Unbelievable" - και μεταξύ μας, σιγά το κομμάτι. Έλα όμως που λίγο αργότερα κυκλοφορούν το άλμπουμ Stigma. Δίσκος παράξενος και - να το πω - μπροστά από την εποχή του. Κάποια κομμάτια απο'κει μέσα θα ακουγόντουσαν ιδιαιτέρως μοντέρνα και σύγχρονα σήμερα. Ο δίσκος πάει τόσο άσχημα που το γκρουπ το ίδιο τον αποκηρύσσει και κυκλοφορεί αμέσως ένα επόμενο άλμπουμ στο παλιό τους στυλ. Κανείς δεν τον αγοράζει κι αυτόν και η μπάντα διαλύει το μαγαζί. Το Never Know είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Μου τα σκάει πάντα με την ίδια δύναμη.

Sorry που χάθηκα, παράξενες μέρες βλέπετε.)

Neil Young - "Love and war" (album: "Le Noise" - Reprise, 2010)

When I sing about love and war

I don't really know what I'm saying

I've been in love and I've seen a lot of war

Seen a lot of people praying

They pray to Allah and they prey to the lord

But mostly they pray about love and war

Pray about love and war

I've seen a lot of young men go to war

And leave a lot of young brides waiting

I've watched them try to explain it to their kids

And seen a lot of them failing

They tried to tell them and they tried to explain

Why daddy won't ever come home again.

Daddy won't ever come home again

I said a lot of things that I can't take back

But I don't really know if I want to

There've been songs about love

I sang songs about war

Since the backstreets of Toronto

I sang for justice and I hit a bad chord

But I still try to sing about love and war

Sing about love and war

The saddest thing in the whole wide world

Is to break the heart of your lover

I made a mistake and I did it again

And we struggled to recover

Then I sang in anger, hit another bad chord

But I still try to sing about love and war

I've been in love and I've seen a lot of war

Seen a lot of people praying

They pray to Allah and they prey to the lord

But mostly they pray about love and war

Pray about love and war.

Neil Young - "Walk with me" (album: "Le Noise" - Reprise, 2010)

I feel your love

I feel your strong love

I feel the patience of unconditional love

I feel a strength

I feel your faith in me

I'll never let you down no matter what you do

If you just walk with me and let me walk with you

I'm on this journey I don't wanna walk alone

Walk with me

Walk with me

Walk with me

Walk with me

Walk with me

Shine me a light

Walk with me

Walk with me

I lost some people I was travelling with me

I missed a soul in the old friendship

(Σε περίπτωση που σας έχει διαφύγει, αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος του 2010.)

Add N to (X) - "Revenge of the Black Regent" (album: "Avant Hard" - Mute, 1999)

(Add N to (X): τρεις Άγγλοι παρκαρισμένοι αναλογικά, εν έτη 1994. Τότε ιδρύθηκαν βασικά, αλλά τη μεγάλη τους δισκάρα, το Avant Hard, την κυκλοφόρησαν το 1999. Το όλο concept απλό: πόσο πιο ενδιαφέρουσα μουσική μπορείς να γράψεις, παίζοντας μόνο με φυσικά ντραμς και παλιά, αναλογικά synths, δίχως την παραμικρή ψηφιακή βοήθεια σε επίπεδο μουσικής ή και παραγωγής. Hammond, Minimoog, Mellotron, Oberheims, κάργα φετιχιστικά ονόματα για όσους έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο με τη φάση του prog και την ιστορία του, με ήχους και συναίσθημα που ούτε terrabites-σιδηρόδρομοι σε samples δεν μπορούν να αναπαραστήσουν. Anyway, μη σας πολυπρήζω.

H μπάντα έχει διαλύσει καιρό.

Σφαζόντουσαν λέει μυθικά.

Βλέπετε, όλα είναι rock'n'roll.

Δεν έχω ιδέα τι λένε οι στίχοι. Δεν υπάρχουν πουθενά.

Το είχα πρωτοακούσει σε ένα bar στον Πειραιά ονόματι Aeon

που δεν υπάρχει εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια.

Το παιδί που έπαιζε μουσική τον έλεγαν Ηλία.

Τα ποτά σέρβιρε η Σοφία.)

Διονύσης Σαββόπουλος - "Τα κορίτσια πηγαίνουν δυο-δυο" (album: "Φορτηγό" - Λύρα, 1966)

Δυο, δυο, πέρασαν πέρασαν

να‘τα τα κορίτσια

Όλο ντρέπονται, ντρέπονται

όλο, τα κορίτσια

Τα κορίτσια, τα κορίτσια, δύο - δύο βιαστικά

στρίβουν από τη γωνία για να μπουν στο σινεμά

Στέκουν πίσω από το τζάμι και ζητάνε παγωτό

τα κορίτσια που 'χουν γίνει δεκατέσσερα χρονώ

Σε λευκώματα όμορφα

γράφουν τα κορίτσια

Πριν πλαγιάσουνε κλείνουν,

κλειδώνουν τα κορίτσια

Στον καθρέπτη κάθε βράδυ στα κρυφά

βλέπουνε να μεγαλώνουν μ' ένα φόβο στη καρδιά

Τη μαμά τους τη ρωτάνε κάθε μήνα μια φορά

τα κορίτσια που περνάνε δύο - δύο βιαστικά

Πόσο όμορφα

όμορφα

βλέπεις τα κορίτσια

Πόσο άτυχα

άτυχα

βλέπεις τα κορίτσια

Την ασχήμια των γονιών τους θα πληρώσουν ακριβά

Κάποια μέρα σαν χαμένα θα σταθούν στην εκκλησιά

Η μαμά τους θα δακρύζει - συγγενείς, πεθερικά

Τα κορίτσια τα καημένα

κι ούτε λέξη πια γι' αυτά

(Βρεθήκαμε με ένα φίλο καλό, που έχουμε περάσει και μοιραστεί πολλά, σε ένα Πειραιώτικο μέρος, μετά από μια καλή παρτίδα πόκερ - και οι δύο νικητές αστείων ποσών. Ποτό στο ποτό, κουβέντα στη κουβέντα. Περί του χρόνου που φεύγει - και της συντροφικότητας που ακολουθεί ανάλογη πορεία. "Μικρός, σημαίνει ελαφρόμυαλος και γενναίος - Μεγάλος θα πει σοβαρός και δειλός", μου είπε. Είχε, φυσικά, δίκιο. Και μετά, μιλήσαμε για κορίτσια. Λίγο δραματικά, λίγο ανέμελα, λίγο κάφρικα - σαν αγοράκια. Ώσπου μπήκε αυτό το κομμάτι. Ο φίλος δεν το είχε ξανακούσει. Κάνε διάλειμμα του λέω, πρόσεξε το. Μετά, άνοιξαν λίγο οι βρύσες. Κοιταχτήκαμε, ενώ τα απόνερα έπεφταν μέσα στο αλκοόλ και μετά, κατέληγαν στον ίδιο υπόνομο. Στο τέλος, το ρέμα παρέσυρε τo παράπονο μας. Έμεινε μόνο η μυρωδιά. Τόσο το χειρότερο για μας. Τόσο το χειρότερο γι αυτά.)

Elmore James - "It hurts me too" (Single: "It Hurts Me Too" b/w "Elmore's Contribution To Jazz" - Chief, 1957

You said you was hurtin, you almost lost your mind.
Now, the man you love, he hurt you all the time.
But, when things go wrong, oh, wrong with you,
It hurts me too.

You'll love him more when you should love him less.
Why lick up behind him and take his mess?
But, when things go wrong, whoa, wrong with you,
It hurts me too.

He love another woman, yes, I love you,
But, you love him and stick to him like glue.
When things go wrong, oh, wrong with you,
It hurts me too.

Now, he better leave you or you better put him down.
No, I won't stand to see you pushed around.
But, when things go wrong, oh, wrong with you,
It hurts me too.

(Πως το έκανε αυτό, ο Elmore James, δεν έχω καταλάβει ακόμα. Μα κάθε νότα να σπαράζει; Κάθε γαμημένη τρεμάμενη νότα να κλαίει σαν παιδί - ή σαν ερωτευμένη γυναίκα; Πονεμένη καρδιά - τρία εμφράγματα χτύπησαν τον κακόμοιρο τον James, και το τελευταίο τον "πήρε" από εμάς, σε ηλικία 45 ετών, το Μάη του '63. Όσοι πρόλαβαν να τον δουν 'live' ακόμη παραμιλούν. "Ο πλέον δραματικός ερμηνευτής των blues" έλεγε ο Muddy Waters γι αυτόν τον απίστευτο τύπο που, αν θέλετε το πιστεύετε, έπαιζε με ακουστική και όχι με ηλεκτρική κιθάρα. Ναι, από μια ακουστική κιθάρα βγαίνει ο ήχος που ακούτε στο It Hurts Me Too. Φανταστείτε τα δάχτυλα του πάνω στη κιθάρα, να σκάβουν με μανία τα τάστα! Για μένα, πάντα θα είναι ο υπέρτατος των bluesmen. Βάλτε ένα ουισκάκι, και λιώστε. Εγώ έτσι θα κλείσω τη βραδιά μου σήμερα.)

Tiamat - "Whatever that Hurts" (album: "Wildhoney" - Century Media, 1994)

Decoctions of Jimsonweed
Slimy trailing plants distil
Claustrophobia and blood mixed seed
Cursed downstairs against my will
Cobweb sticks to molten years
Cockroaches served with cream
I wipe the silver bullet tears
And with every tear a dream
With every tear a dream...
Honey tea, psilocybe larvae
Honeymoon, silver spoon
Psilocybe tea

Energy trickles with the tide
Masterminds and the suicide squad
Drink acid water by my side
Stake the saviour of their daily fraud
Overfilled toothpaste tubes
Sleepless and timeless faces
Drippety drop on sugarcubes
The one eyed¹s eye twinkles and gazes
Twinkles and gazes...
Honey tea, psilocybe larvae
Honeymoon, silver spoon
Psilocybe tea

(Είναι η επoχή της μεταλλικής εξωστρέφειας. Το death metal έχει αρχίσει να πνέει τα λοίσθια και στη Νορβηγία, το black metal έχει πια ξεπεράσει τα underground σύνορα και εισβάλλει με πολεμόχαρες διαθέσεις σε ένα ιδιαιτέρως ευρύτερο φάσμα ακροατών. Τα πάντα "φωνάζουν" κοινώς, τα πάντα "φαίνονται". Και σε εκείνη την περίοδο, το Wildhoney μοιάζει σαν από άλλο πλανήτη. Κομμένα τα γρήγορα μέρη, κομμένες οι δίκασες, καλώς ορίσατε Pink Floyd, καλώς όρισες εσωστρέφεια. Και τι δεν είχαν ακούσει οι Tiamat τότε... "Ξεπουλημένους" τους ανέβαζαν, "βαρετούς" τους κατέβαζαν. Αλλά όσοι ήταν πρόθυμοι να βουτήξουν στο σκοτάδι του "Wildhoney", ανακάλυπταν έναν πλούτο συναισθημάτων που σε έσφαζε με το βαμβάκι. Οι Σουηδοί θα περάσουν σε άλλα μονοπάτια, και όσο κι’αν ποιοτικά το A Deeper Kind Of Slumber είναι μάλλον ανώτερο, η γνήσια ένταση και ο υπόγειος λυρισμός του Wildhoney δεν έχουν προηγούμενο, ούτε και βρήκαν μιμητές).

Tom Waits - "Down in the Hole" (album: "Franks Wild Years" - Island, 1987)

When you walk through the garden

you gotta watch your back

well I beg your pardon

walk the straight and narrow track

if you walk with Jesus

he's gonna save your soul

you gotta keep the devil

way down in the hole

he's got the fire and the fury

at his command

well you don't have to worry

if you hold on to Jesus hand

we'll all be safe from Satan

when the thunder rolls

just gotta help me keep the devil

way down in the hole

All the angels sing about Jesus' mighty sword

and they'll shield you with their wings

and keep you close to the lord

don't pay heed to temptation

for his hands are so cold

you gotta help me keep the devil

way down in the hole

(H φωνή του Χάρου δεν ακούστηκε ποτέ πιο αισθαντική. Σιγά μην περιμένατε και κείμενο για τον Tom Waits. Το πρωτοάκουσα σε γυμνασιακή ηλικία, σε ένα μικρό Πειραιώτικο δισκάδικο στη Πραξιτέλους που δεν υπάρχει πια. Εκεί νομίζω αγόρασα τους πρώτους μου δίσκους, συνειδητά.)

M83 - "A guitar and a heart" (album: "Before the light takes us" - Mute Records / EMI France, 2004)

(Λόγια δεν έχει, έχει οργή, απόγνωση, φρικαρισμένη μελαγχολία και σπυροειδή εξέλιξη, έτσι για να σου γαμεί ψυχή και σώμα σε κάθε μελωδική χειροφρενιά. Είναι σπουδαία μπάντα οι M83 - που συνδιάζουν pop ευαισθησία με ενήλικη και αρκούντως ώριμη νοσταλγία - αλλά καλύτερο κομμάτι απ'αυτό δεν έχουν γράψει. Κάπως έτσι νιώθω κάθε φορά που ξεθωριάζει η μέθη και πρέπει να γυρίσω σπίτι ενώ έξω ξημερώνει και μέσα βαράει ότι απροσδιόριστο μου λείπει.

Χαιρετισμούς απο Σαλονίκη παιδιά. Sorry που χάθηκα, καταλαβαίνετε...)

Bruce Springsteen - "Streets of Philadelphia" (album: "Philadelphia OST" - Columbia, 1993)

I was bruised and battered and I couldnt tell

What I felt

I was unrecognizable to myself

I saw my reflection in a window I didn't know

My own face

Oh brother are you gonna leave me

Wastin´away

On the streets of philadelphia

I walked the avenue till my legs felt like stone

I heard the voices of friends vanished and gone

At night I could hear the blood in my veins

Black and whispering as the rain

On the streets of philadelphia

Aint no angel gonna greet me

Its just you and I my friend

My clothes don't fit me no more

I walked a thousand miles

Just to slip the skin

The night has fallen, Im lyinawake

I can feel myself fading away

So receive me brother with your faithless kiss

Or will we leave each other alone like this

On the streets of philadelphia

Αγγελακας + Χριστιανάκης + Ζαμπέτας - "Χώμα Και Νερό" - (album: "Χωμα Και Νερό" - ΧΑ! Records, 2000)

(Ο Πάνος Καρκανεβάτος γύρισε το Χώμα Και Νερό μετά το Μεταίχμιο. Στο Μεταίχμιο, η κριτική πανηγύρισε. Δικαίως: ήταν ταινιάρα. Ακόμη και ο σχωρεμένος (και δύσκολος) Μπάμπης την είχε βαθμολογήσει με τρία αστεράκια τότε - σπάνιο για ελληνική ταινία. Ε, στο Χώμα και Νερό, του την έπεσαν. Επειδή, δεν δικαιώθηκαν οι προσδοκίες τους. Και παπάρια μάντολες. Εντυπωσιακό το πόσοι έλληνες σκηνοθέτες πλήρωσαν με αυτό τον τρόπο το βάρος των υπογραφών των "υποστηρικτών" τους. Κρίμα για τον μέγιστο κινηματογραφιστή της ελληνικής Γης (που μετά βέβαια, πήγε κι έκανε την Αθανασία). Αυτή εδώ η τραγουδάρα υπογράφεται από τους Γιάννη Αγγελακα, Γιώργο Χριστιανάκη και Ασκληπιό Ζαμπέτα. Κλείνει το φιλμ.)

David Shire - "Main Theme" (album: "The Conversation", Atlantic, 1974)

(Soundtrack Π-Σ-Κ.

Τα αγαπημένα μου ή τα πιο σκατένια,

αναλόγως με τα highs and lows. Ξεκινώ από τα lows για να

κρατήσω μέσα μου μια υπόσχεση για ανάταση προοδευτική.

Καλημέρα με David Shire από την ταινιάρα του Φρανσις.

Υπέροχη μελαγχολία. Ελπίζω να βρέξει σήμερα.)

James Blake - "Limit to your love" (12'' single)

There's a limit to your love

Like a waterfall in slow motion

Like a map with no ocean

There's a limit to your love

Your love, your love, your love

There's a limit to you care

So carelessly there, is it truth or dare

There's a limit to your care

There's a limit to your love

Like a waterfall in slow motion

Like a map with no ocean

There's a limit to your love

Your love, your love, your love

There's a limit to you care

So carelessly there,

is it truth or dare

There's a limit to your care

(The dub to end all dubs φέτος. Διασκευή σε μια κομματάρα της Leslie Feist από τον James Blake. Τρελό ταλέντο ο τύπος. Και είναι διασκευή, όχι... remix. Έχω γραμμένα εκεί που δεν πιάνει μελάνι όλα τα remix του κόσμου, και δεν πιστεύω με τίποτα ότι οι dj είναι καλλιτέχνες, αλλά πιστεύω άνετα πως όσοι το πιστεύουν αυτό είναι παντελώς άμουσοι. Αυτός εδώ όμως δείχνει να ξέρει από μουσική. Και δηλώνει electronic composer. Αν μπορείτε, βρείτε μια καλή εκδοχή, αγοράστε αν θέλετε το σινγκλάκι, και ακούστε το σε καλό ηχοσύστημα. It's quite an experience.)