1 - Timber Timbre "Hot Dreams" (Full Time Hobby)

Θα μου πείτε, μα συνέκρινες το "To Be Kind" με το 2001 του Κιούμπρικ. Ναι, αλλά δε βάζω να το δω και κάθε μέρα. Ενώ το "Καζαμπλάνκα"... Γιατί αυτή είναι λίγο - πολύ η αναλογία, έστω κι αν (μένοντας στην κινηματογραφική παρομοίωση του πράγματος) υπάρχει και μπόλικος David Lynch στο σύμπαν των Καναδών Timber Timbre όπου διάφορες, παράξενες συναντήσεις λαμβάνουν χώρα: Ακούστε πως ο Μάνος Χατζιδάκις σφιχταγκαλιάζει τον Nick Cave στο "This low commotion", ή ο Sinatra τους The Zombies στο "Run from me", που επίσης είναι και μακράν το καλύτερο τραγούδι της χρονιάς. Υπάρχουν πολλοί φιλοξενούμενοι ανάμεσα στους ήχους του "Hot Dreams", όλοι τους μεθυσμένοι από μια γλυκιά παρακμή. Γι αυτό ίσως και ακούγεται, ήδη, κλασσικό.

2 - Swans "To be kind" (Mute / Young God)

Μονάχα με την παρθενική θέαση του "2001" μπορεί να συγκριθεί το πρώτο άκουσμα του. Στις δύο ώρες που διαρκεί, το "To be kind" καλύπτει όλες τις ηχητικές δυναμικές και εκφάνσεις, από την πιο σιωπηλή, μέχρι την πιο θορυβωδώς ισοπεδωτική, οδηγώντας σε στην έκσταση - κάτι που είναι αδύνατο να περιγραφτεί στο χαρτί. O Μichael Gira είναι λέει 60 ετών σήμερα. Κι όμως ηχογραφεί (με τρόπο μοναδικό - σαράντα ηχολήπτες μαζί δε θα μπορούσαν να ενορχηστρώσουν και να μιξάρουν αυτό το υλικό καλύτερα από τον ίδιο) την πιο προοδευτική, την πιο προχωρημένη ηχητική πρόταση της χρονιάς. Πιθανότατα και του 21ου αιώνα. Και σκεφτείτε, δεν ξεκίνησα καν να μιλάω για τις συναυλιακές τους εμφανίσεις (η περσινή τους, στο Fuzz, παραμένει η σημαντικότερη live εμπειρία της ζωής μου - και πιστέψτε με, υπήρξε σοβαρός συναγωνισμός). 

3 - Thantifaxath "Sacred White Noise" (Dark Descent)

Κανείς δεν ξέρει τα ονόματα τους, ούτε και τις μορφές τους: εμφανίζονται ζωντανά, φορούν όμως μανδύες που καλύπτουν τα πρόσωπα τους. Θα μπορούσε να είναι ένα καλαμπούρι τύπου Ghost. Κι όμως, τίποτα πιο σοβαρό στη λίστα ολόκληρη, από τους Thantixafath. Που κυκλοφορούν, μετά από τρία χρόνια αναμονής (ακούστε το υπέροχο e.p. τους) το πιο επίμονα σπειροειδές άλμπουμ στην ιστορία του λεγόμενου «intelligent black metal». Που, ταυτόχρονα, είναι και το πιο πεσιμιστικά εφευρετικό, σε βαθμό επικίνδυνο: Το «Sacred White Noise», ένα αληθινό αριστούργημα του ακραίου ήχου, αναζητά διαρκώς νέους τρόπους να σε αναστατώσει, να καταργήσει κάθε ασφαλές καταφύγιο για τους γνώστες του ιδιώματος, και την ίδια στιγμή, να αποφύγει τις γνωστές χαοτικές συνταγές: όλα εδώ είναι παιγμένα με αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα, και η κρυστάλλινη παραγωγή δεν αφήνει καμία νότα να πάει χαμένη. Ως ηχητική εμπειρία δε, πλησιάζει τα επίπεδα του άλμπουμ που βρίσκεται ακριβώς από πάνω στη λίστα…

4 - Bohren & Der Club of Gore "Piano Nights" (Ipecac)

Ascenseur Musique pour l'échafaud.

5 - Grouper "Ruins" (Kranky)

Μια φωνή, κι ένα πιάνο - o κύριος όγκος του "Ruins". Α, και διάφοροι ήχοι που παρεισφρέουν ανάμεσα στα κενά (στο φινάλε του "Labyrinth" ακούγεται το bleep ενός φούρνου μικροκυμάτων - σε άλλες ηχογραφήσεις προφανώς και το τελικό αποτέλεσμα θα είχε καθαριστεί). Δεν είσαι πλέον ακροατής, αλλά ένας σιωπηλός μάρτυρας. Η Liz Harris επιτρέπει μονάχα δυο ambient παρακάμψεις, ακριβώς στην αρχή, και στο τέλος του άλμπουμ. 

Ενδιαμέσως τραγουδά: “Every time I see you, I have to pretend I don't". Σφάξιμο με βαμβάκι. 

6 - Have A Nice Life "The Unnatural World" (Enemies List Home Recordings)

Το πρώτο άλμπουμ δεν το ξεπερνούν, αλλά αυτό εδώ το βαλτωμένο τοπίο "ανοιχτών" samples, παραμορφωμένων ρυθμών και shoegazing εγχόρδων βρίσκει το δρόμο του. Είναι ένας δίσκος που άκουσα πρώτη φορά πριν από αρκετούς μήνες, δίχως να εντυπωσιαστώ, και στη συνέχεια ολοένα και επέστρεφα σ' αυτόν. Και, ξέρετε, αυτός είναι ο καλύτερος δείκτης, μέσα στο χρόνο, για το βάθος ενός ηχητικού αποτυπώματος μέσα μας. Δεν ξέρω, ίσως για όλα να φταίει το φάντασμα του Ian Curtis που πλανιέται σε τραγούδια όπως το "Dan And Tim, Reunited By Fate". Ίσως να φταίνε και όλα αυτά τα layers από παράφωνα synths βουτηγμένα στο reverb και το fuzz (που θυμίζουν έντονα τους υπερθεούς Belong). Εδώ οι συχνότητες και τα samples ενώνονται με κιθάρες που κλαίνε. Διαφυγή καμιά. 

7 - Perturbator "Dangerous Days" (Blood Music)

Τις ένδοξες εποχές της 8-bit οικιακής ψυχαγωγίας, τα χρόνια δηλαδή που οι λέξεις Spectrum, Commodore και, κυρίως, Amstrad σήμαιναν πραγματικά κάτι για εκατομμύρια πιτσιρικάδες, οι πιο περιπετειώδεις τύποι εξ ημών αναζητούσαν παιχνίδια εκ Γαλλίας, γιατί είχαν πολύ απλά, τα καλύτερα γραφικά, και τα πιο σκαλωματικά soundtracks. Είναι παράξενο το πως συνεχίζεται αυτή η παράδοση - και μη μου πείτε πως αυτή η κληρονομιά δεν έχει περάσει στη γαλλική electro σκηνή γιατί υπάρχει ακόμα ένα τέτοιο άλμπουμ πιο κάτω σ' αυτή τη λίστα. Βέβαια, οι Pertubator χρησιμοποιούν αυτή την οκτάμπιτη μαγιά για να επενδύσουν ηχητικά μια ανύπαρκτη ταινία, που πιθανότατα να υπάρχει καταγεγραμμένη μονάχα στο εφηβικό συνειρμικό μας. Ναι, ξέρω, οι Carpenter Brut (οι οποίοι μάλιστα έχουν και συμμετοχή εδώ) το κάνουν καλύτερα, αν όμως οι Carpenter Brut είχαν κυκλοφορήσει δίσκο φέτος θα ήταν, πιθανότατα, πιο ψηλά...

8 - Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra "Fuck Off Get Free We Pour Light On Everything" (Constellation)

"We make a lot of noise because we love each other" εκφωνεί χαμογελαστά ένα παιδάκι, στην αρχή και αυτό που ακολουθεί είναι το τελευταίο πράγμα που θα περίμενες από τούτη την Καναδέζικη κολλεκτίβα: Με έναν σεβαστό αριθμό μελών των Godspeed You Black Emperor στον πυρήνα τους, οι Silver Mountain Zion επιδιδόντουσαν, καιρό τώρα, σε απολύτως μινιμαλιστικές όσο και ράθυμες ασκήσεις στην αναλογική μελαγχολία, και ξαφνικά εδώ, ανεβάζουν στο τέρμα τους ενισχυτές, πιάνουν τα μικρόφωνα και εξαπολύουν μια κατακλυσμιαία επίθεση φωτός που σκεπάζει κάθε κυνικό αντανακλαστικό. Πιο ακριβής τίτλος δίσκου δεν θα μπορούσε να υπάρξει φέτος. 

9 - Θανάσης Παπακωνσταντίνου "Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου" (Αχός)

Το έχω γράψει χίλιες φορές πως προτιμώ άλλες τόσες την περιπετειώδη πλευρά του Θανάση Παπακωνσταντίνου, όταν δηλαδή πετά στην άκρη τις ευκολίες της ακουστικής όσο και της αναλογικής φόρμας και επιστρατεύει λούπες, samples, ηλεκτρισμό, παραμόρφωση, θόρυβο, και τα υποτάσσει όλα στις υπηρεσίες του ίδιου οράματος. Ο ίδιος χαρακτήρισε τον ήχο του συγκεκριμένου άλμπουμ "Βλαχοψυχεδέλεια" και είναι τόσο σωστός (ετυμολογικά όσο και σε επίπεδο ύφους - το χιούμορ ποτέ δεν έλειψε από τη δισκογραφία του) που δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα καλύτερο. Δεν ξεπερνάει το αριστούργημα του, που παραμένει "Η βροχή από κάτω", αλλά κι εδώ υπάρχουν, επιτέλους, στιγμές ηχητικού μεγαλείου και θεαματικές εκπλήξεις - ακούστε το ρεφρέν εδώ, και πείτε μου πως δεν σας παραπέμπει ευθέως στους Swans.

10 - Sun Kil Moon "Benji" (Caldo Verde Records)

Είναι ταιριαστό γι αυτό εδώ το κείμενο να ξεκινήσει με μια εξομολόγηση: Απεχθάνομαι τους καλλιτέχνες εκείνους που είναι τόσο βέβαιοι για τη μεγαλοφυΐα τους, αυτούς δηλαδή που έχουν ως αφετηρία το προσωπικό τους μεγαλείο. Ο Mark Kozelek είναι ένας τέτοιος τύπος, ένας αλαζόνας που γίνεται άμεσα αντιπαθής από συνέντευξη σε συνέντευξη – αν και την ίδια στιγμή διαισθάνεσαι πως υπάρχει μια πολύ έντονη εσωτερική διαμάχη πίσω από τις εγωπαθείς εκρήξεις του. Βεβαίως, είναι επίσης και ένας υπέροχος, σπάνιας ευαισθησίας τραγουδοποιός, η συνθετική ευφυΐα του οποίου συναγωνίζεται την γενναιότητα του: Όταν, στο «I can’t live without my mother’s love» ακούγεται να τραγουδά τους στίχους «My mother is 75 / One day she won't be here to hear me cry» δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία για το αν πρέπει να αισθανθείς άβολα ή να λυγίσεις δακρύζοντας.

11 - Eagulls (same) (Partisan Records)

Πέντε τσογλάνια από το Leeds. Μια μπάντα που συνέθεσε τα περισσότερα κομμάτια του ντεμπούτου της μέσα σε μια εβδομάδα, αποτελούμενη από μέλη που ελαχίστως γνωριζόντουσαν πριν τη μουσική τους συνεύρεση (με βασικό πυρήνα τους Mark ‘Goldy’ Goldsworthy και Henry Ruddell – κιθάρα και τύμπανα αντιστοίχως). Ένας επιθετικός, εξωστρεφής post-punk ήχος που αντλεί έμπνευση και από τις δυο μεριές του Ατλαντικού (άλλωστε, βρίσκονται υπό την προστασία μιας Αμερικάνικης δισκογραφικής, μιας και οι βρετανικές τους «έγραψαν» κανονικά). Και ένα ασύλληπτο δισκογραφικό ντεμπούτο, κυνικό όσο και σαρωτικό – τόσο καλό, που αναρωτιέμαι ήδη για τη συνέχεια του (μια μέρα θα μιλήσουμε για την κατάρα των post-punk πρωτοδισκακιστών). 

12 - Scott Walker & Sun O))) "Soused" (4ΑD)

Αν υπάρχει ένα ελεύθερο πεδίο για πειραματισμούς στο βαρέων βαρών κιθαριστικό τερέν, αυτό οριοθετείται μονάχα από τα άκρα. Και ενώ δε θα χαρακτήριζες βατούς τους Sun O))) (οι οποίοι κυκλοφόρησαν επίσης και ένα μικρό αριστούργημα συνεργαζόμενοι με τους Ulver), η συμμαχία τους με τον τιτάνα Scott Walker γέννησε ένα, στ’ αλήθεια οριακό τέκνο. Γιατί η μουσική του Soused, έτσι όπως ακροβατεί ανάμεσα στην αιχμηρή γοητεία και την σχιζοειδή ψυχασθένεια, θέλει να μπει στο κεφάλι σου και να τα ρημάξει όλα. Αυτό το ετερόκλητο μείγμα drone, ambient, industrial και… crooning δεν είναι δίσκος. Είναι ωρολογιακή βόμβα. Μόνο που εσύ δεν έχεις καμία διάθεση να προφυλαχτείς.

13 - Ben Frost "A U R O R A" (Mute / Bedroom Community)

Ό,τι πιο σκοτεινό έκανε ποτέ. Αυτό και μόνο είναι αρκετό ως προειδοποίηση για τους ανυποψίαστους. Εκεί όπου άλλοι χρησιμοποιούν νότες για να συνθέσουν ένα ηχητικό σύμπαν, ο Frost χρησιμοποιεί συχνότητες. Φανταστείτε, αν μπορείτε, ένα παράξενο, παράλληλο σύμπαν όπου οι Pan Sonic συνθέτουν soundtracks για blockbusters που απευθύνονται αποκλειστικά σε μανιοκαταθλιπτικούς. Δύσκολο; Ακούστε το άλμπουμ. Επίσης, όποιος ενδιαφέρεται για τις δυνατότητες του ψηφιακού percussion, ας το ακούσει δυνατά - το "A U R O R A" είναι σεμινάριο από τα λίγα. Τρομακτικό, συγκινητικό και αξέχαστο. 

14 - The Afghan Whigs "Do To The Beast" (Sub Pop)

Ούτε cool αποστασιοποίηση (μα σοβαρά σας άρεσε αυτή η νερόβραστη σούπα των "Spoon";), ούτε στυλιζαρισμένη αλητεία. Οι Afghan Whigs επιστρέφουν μετά από δεκάξι ολόκληρα χρόνια στη Sub Pop (αυτό κι αν ήταν έκπληξη) και καταθέτουν έναν γνήσια παθιασμένο δίσκο, γεμάτο οργισμένη μελαγχολία. Στο δε φινάλε του άλμπουμ μας περιμένει το “Royal Cream”, ένα από τα καλύτερα κομμάτια που ακούστηκαν φέτος, όπου η εφευρετική, όσο και θλιμμένη κιθάρα συναντά ένα ρεφρέν σπάνιας pop ευαισθησίας - ένα hat-trick το οποίο ελάχιστες μπάντες στο κόσμο μπορούν να καταφέρουν δίχως να ακουστούν γελοίες. Κλισέ ατάκα, αλλά ναι, άξιζε η αναμονή.

15 - The Deathtrip "Deep drone master" (Svart)

Ένας φίλος ήλθε απόψε απ’ τα παλιά, φορτωμένος με μια χούφτα τριπάκια: ο Aldrahn είχε χρόνια να ακουστεί τόσο επικίνδυνος. Κι εκεί που είσαι βέβαιος πως το bm του “Deep Drone Master” έχει τις ρίζες του στο ντεμπούτο των Dodheimsgard, έρχονται από το πουθενά κάτι δυστοπικά και αναπάντεχα λυρικά περάσματα, απ’ αυτά που πατάς το repeat μόνο και μόνο για να τα ξανακούσεις – ένας δίσκος δηλαδή γεμάτος εκπλήξεις, αλλά και παλιομοδίτικο νορβηγικό feel. Η παραγωγή του Snorre (από τον οποίο περιμένουμε εδώ και χρόνια ένα δεύτερο Thorns) κρατά τις παγωμένες ισορροπίες, αλλά και πάλι είναι η ερμηνεία του Aldrahn που ενοποιεί τα πάντα εδώ. Όταν επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τη φράση «I open up my heart for the Devil» στο «Making me» θέλω να βάλω τα κλάματα.

16 - Leonard Cohen "Popular problems" (Columbia)

Ok, το βιτριόλι των 80s έχει πια εξασθενήσει. Αυτό δε σημαίνει όμως πως ο Leonard ομιλεί πια ως ηλικιωμένος σοφός – και στα 70s, την ίδια σοφία μετέδιδε. Μπολιασμένη όμως με πίκρα που δεν απουσιάζει ούτε εδώ («But all the Ladders of the Night have fallen / Only darkness now, to lift the Longing up»), έστω κι αν οι ομολογουμένως ζεστές ενορχηστρώσεις εδώ απέχουν αρκετά από την μινιμαλιστική, παράξενη αποστασιοποίηση των προηγούμενων άλμπουμ. Παρ’ όλα αυτά, το «Popular Problems» (τίτλος κι αυτός!) δεν είναι ένα «καλό άλμπουμ για έναν 80άρη». Είναι ένα σπουδαίο άλμπουμ ακριβώς επειδή ο δημιουργός του 80άρισε τη μέρα που αυτό κυκλοφόρησε. Είναι η ανταπόκριση από το μέτωπο ενός ποιητή. Που τα περιγράφει ακριβώς όπως τα έζησε. Απέχουμε πολύ, αλλά τουλάχιστον, μπορούμε ν’ ακούμε τους δίσκους.

17 - Neil Young "A letter home" (Third Man Records)

Στη δεκαετία του '50, εμπαινες σ ενα κουτι σαν αυτο στο εξωφυλλο του άλμπουμ και έκοβες τον προσωπικο σου δισκο, για τη κοπέλα σου ή για οποιονδηποτε. Ο Jack White έχει ενα τέτοιο. Το είδε ο Neil Young και αποφάσισε να ηχογραφήσει έναν ολόκληρο δίσκο εκει μέσα. Με διασκευές. Που μοιάζουν σα να ταξίδεψαν στο χρόνο, έτσι αιώνια που είναι κομμάτια σαν το "My hometown" του Bruce Springsteen (τι τιμή κι αυτή - να σε διασκευάζει ο Young). Τις έγραψε, τις εκοψε σε βινύλιο και απ αυτο το βινύλιο, διχως καμία επεξεργασία, προέκυψε ένας δισκος μεταμοντέρνος με την κυριολεκτική έννοια του όρου (και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, ας το ξανασκεφτεί). Πριν απ' όλα όμως, ηχογράφησε ένα μήνυμα για τη μαμά του. Ακούγεται στην αρχή. "I miss you. And, you know I'’d like you to say hello to Ben for me and, tell him that I'll be around, ah, I'’ll be there eventually. Not for a while though, I still have a lot of work to do here". Σ'αγαπάω ρε Neil.

18 - Ryan Adams "1984" (PAX AM)

Τι τον έπιασε πάλι τούτον εδώ; Ήθελε λέει να βγάλει ένα tribute στους Husker Du. Έτσι συνέθεσε δέκα δυναμίτες παίζοντας μόνος του όλα τα όργανα – και το πέτυχε σε τέτοιο βαθμό που προτίμησα να βάλω το δικό του άλμπουμ στη λίστα, παρά το φετινό του Bob Mould. Και τι λέω, ούτε καν άλμπουμ δεν είναι: τα κομμάτια που συντελούν το «1984» δε κάνουν ούτε ένα τέταρτο. Απλά, αν το βάλεις, θα το παίξεις ξανά και ξανά – τόσο κολλητικό είναι το μελωδικό και pop ευαισθησίας κιθαριστικό του ντελίριο. Μερικά tracks όπως το «What if you were wrong» ακούγονται σαν Springsteen στα πρώιμα, καλύτερα του – απλά παιγμένα στη τριπλάσια ταχύτητα. Μαθαίνω από διάφορες πηγές πως είναι μεγάλο κωλόπαιδο. Ακούγεται.

19 - Peter Murphy "Lion" (Nettwerk)

Με στεναχώρησες με εκείνο το reunion των Bauhaus ρε Peter. Όχι τίποτ’ άλλο δηλαδή, αλλά φοβήθηκα πως το είχες χάσει πια. Έπρεπε ν’ ακούσω το “Lion” για να επανέλθω – ένα άλμπουμ πομπώδες, full of itself αλλά και larger than life, όπως σου αξίζει. Ένα άλμπουμ αινιγματικό, σχεδόν over-produced, άλμπουμ διαρκών εναλλαγών, με την γνωστή Bowie-like θέρμη της φωνής του να συναντά επιτέλους την περιπέτεια (όχι τυχαία, ο ίδιος ο Murphy παρομοιάζει το “Lion” με το λευκό άλμπουμ των Beatles – ο παραγωγός Youth είναι το δεύτερο μισό των The Fireman, και μη ρωτήσετε ποιος είναι το άλλο μισό!). Επίσης, το «The rose» πρέπει να είναι ένα από τα πιο ερωτικά gothic rock κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ.

20 - The Might Sieben "Each divine spark" (Redroom)

Αυτό ήταν μια έκπληξη - για την ακρίβεια, μια ανακάλυψη: Από κει που δεν τον γνώριζα, έγινα οπαδός σε μια νύχτα. Ο κύριος Matt Howden λοιπόν, παίζει βιολί. Αλλά δε χρησιμοποιεί μονάχα τις χορδές του. Κάθε ήχος που ακούγεται στο  "Each divine spark" προέρχεται από το αγαπημένο του όργανο, το οποίο και ταλαιπωρεί με κάθε τρόπο - στις συναυλίες του μάλιστα, παράγει μπροστά στα μάτια του έκπληκτου κοινού του ένα πραγματικό ηχητικό σύμπαν τοποθετώντας το ένα ηχητικό "στρώμα" πάνω στο άλλο με τη χρήση του delay. Folk-ίζων αλλά ποτέ κακόγουστος (όπως πολλοί μοντέρνοι του ιδιώματος), αέρινος και μελαγχολικός σαν ξεχασμένη υπόσχεση. Ένα μικρό αριστούργημα για όσους αναζητούν την περιπέτεια και σ' αυτά τα ηχοχρώματα. 

21 - Brian Ferry "Avonmore" (BMG Rights Management)

Από την πρώτη νότα ξέρεις που βρίσκεσαι και που πατάς: Ο Brian Ferry προφανώς δεν έχει τίποτα να αποδείξει, ούτε νέα μονοπάτια να διανύσει. Κι όμως, η σπουδαία δουλειά στην παραγωγή δίνει την ευκαιρία στον φιλόδοξο ακροατή να αποδομήσει ένα - ένα τα δέκα τραγούδια (ανάμεσα τους και μια εκπληκτική διασκευή στο Johnny and Mary του Robert Palmer που κλείνει ιδανικά το άλμπουμ) και να θαυμάσει την εμπνευσμένη λεπτότητα της ενορχήστρωσης του, ενώ τα ονόματα των συμμετεχόντων εδώ θα συμπλήρωναν οποιαδήποτε λίστα κορυφής (ένα από τα καλύτερα tracks εδώ, το Midnight Train συνυπογράφεται από τον Johnny Marr που χαρίζει και κάποιες χαρακτηριστικές κιθαριές). Πέραν όλων αυτών φυσικά, το επιμύθιο είναι ένα: ο Ferry δεν έχει χάσει ούτε στο ελάχιστο τη σαγήνη του, από τις εποχές των Roxy Music, μέχρι σήμερα.

22 - Näo "III" (Ant-Zen)

Η γαλλική σκηνή της electro παράγει εκπληκτική μουσική τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια, μουσική που ριζώνει σε μια vintage νοσταλγία, η οποία ανιχνεύεται κυρίως στις 8-bit ρίζες των πρωτογενών ήχων. Ήταν, υποθέτω, θέμα χρόνου μέχρι αυτός ο ήχος να μπολιαστεί με το post-rock (υπάρχει άλλωστε το παράδειγμα των, επίσης γάλλων Turzi αλλά και το περσινό αριστούργημα των 65daysofstatic), μόνο που οι Näo είναι εξαιρετικά επιθετικοί μέσα στο λυρισμό τους - ηλεκτρικός ή ηλεκτρονικός, δεν έχει πραγματικά σημασία. Ορίστε ένα καλό δείγμα, ενός δίσκου που πέρασε, αδικαιολόγητα, εντελώς απαρατήρητος. 

23 - Nasheim "Solens Vemod" (Northern Silence Productions)

Δεκατρία χρόνια. Τόσο περιμέναμε να βγάλουν δίσκο τούτοι εδώ. Έφυγαν όλοι τελικά, και έμεινε ο Erik Grahn μόνος του. Και ηχογράφησε, μόνος, το ντεμπούτο της μπάντας. Δηλαδή, τέσσερις συνθέσεις που παραπέμπουν στη μεγάλη εποχή του βόρειου bm. Κομμάτια επιβλητικά, μεγάλα σε διάρκεια, με επαναλαμβανόμενα, κυκλικά riff, παραιτημένα από κάθε ρομαντισμό και κάθε επική μεγαλοπρέπεια. Αυτό που απομένει; Μινόρε παραμορφωμένα, εξόχως ερμηνευμένα, απο αυτά που διακηρύττουν με περηφάνια τον μηδενισμό τους. Με τρομερη πειθώ. 

24 - Pink Floyd "The endless river" (Parlophone)

Οι πιο άστοχες κριτικές που γράφτηκαν ποτέ. Δεν θέλω καν να τις αναπαράξω εδώ. Το "The Endless River" είναι, πάνω απ' όλα, ένα ρέκβιεμ, μια πένθιμη ακολουθία για έναν φίλο - που όμως, συντεθειμένη καθώς είναι από τους Pink Floyd, καταλήγει στο φως. Τα υπόλοιπα αφορούν τους κυνικούς και τους εξυπνάκιδες - μα και τους οπαδούς που θεωρούν την αγαπημένη τους μπάντα, κτήμα τους. Κρίμα. Χάνουν μια πολύ όμορφη διαδρομή. To "The endless river" ακούγεται ξανά και ξανά, ολόκληρο, και το ταξίδι δείχνει κάθε φορά όλο και πιο γοητευτικό. Έχοντας κατά νου πως τούτη εδώ η ηχογράφηση (που, με τίποτα δεν προδίδει την καταγωγή της) είναι η τελευταία που θα ακούσουμε από το στρατόπεδο των Floyd, δηλώνω ικανοποιημένος. Και κάτι παραπάνω...

25 - Tinariwen "Emmaar" (ANTI-)

Συναντήθηκαν στα στρατόπεδα εκπαίδευσης του Καντάφι, χρόνια μετά τον σφαγιασμό των οικογενειών τους από την φυλή των Μπαμπάρα το 1960: Η ηγετική φυσιογνωμία της μπάντας, ο Ιμπραήμ,  ήταν τριών χρονών όταν ο στρατός εισέβαλε στο χωριό της φυλής του, δηλαδή των Τουαρέγκ. Είδε τον πατέρα του να πεθαίνει. "Ξαφνικά άκουσα όλο το χωριό να χειροκροτεί. Οι στρατιώτες είχαν υποχρεώσει τους χωρικούς να χτυπάνε παλαμάκια κάθε φορά που σκότωναν κάποιον". Αυτός ο άνθρωπος περιπλανήθηκε στην έρημο για χρόνια μέχρι να συναντήσει, στο στρατόπεδο που λέγαμε, τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Έμαθαν να χειρίζονται τα όπλα. Αλλά εκεί ανακάλυψαν και τις κιθάρες. Ναι, στ' αλήθεια, υπάρχει εκεί έξω μια μπάντα με τέτοια ιστορία. Ροκ για νομάδες. Και ένας ήχος που δε μοιάζει με τίποτε άλλο.  

26 - Ex Hex "Rips" (Merge Records)

Bam - wham, thank you 'maam. Αυτό το κοριτσίστικο τρίο ξεκινάει με γκολ από τα αποδυτήρια: είναι τόσο καλοκουρδισμένο και λειτουργικό στην εντέλεια το γκαραζιάρικο rock τους, που νομίζω πως ο Joey θα έγνεφε καταφατικά αν ήταν ακόμη ανάμεσα μας. Ομολογουμένως, υπάρχει ένα κάποιο hype γύρω από το όνομα τους (βοήθησε και η κυκλοφορία του δίσκου μέσα στο καλοκαίρι - η εποχή "σηκώνει" αυτά τα ακούσματα), αλλά θα ήταν ψέμα αν σας έλεγα πως μπορώ να βάλω το Rips να παίζει και μετά να παριστάνω τον άνετο.

27 - Simple Minds "Big Music" (Caroline)

Αυτό πάλι ήταν από τα απρόοπτα. Είχες συνηθίσει τις παλιές δόξες των 80s να αναμασούν τα παλιά τους χιτάκια: Μη κοροϊδευόμαστε, ουσιαστικά τα σερβίριζαν με διαφορετικό όνομα, αλλάζοντας μια - δυο συγχορδίες, και αυτομάτως οι γραφιάδες του διαδικτύου μιλούσαν για γοητείες του retro και άλλα φαιδρά. Και έρχονται τούτοι εδώ οι ανανεωμένοι σκωτσέζοι εν έτη 2014 να συνθέσουν (όπως λέει και ο τίτλος) "Μεγάλη" pop, μουσική δηλαδή φτιαγμένη να ακουστεί τόσο σε dancefloors όσο και σε στάδια, καθώς διαθέτει την απαιτούμενη χορευτική ευκαμψία αλλά και αυτή την rock αναγκαιότητα, που σε κάνει να υποχρεώνει να πατάς νευρωτικά το repeat, ακούγοντας κάθε κομμάτι και μια δεύτερη φορα. Το ξαναλέω: μεγάλη έκπληξη τούτο εδώ.

28 - Fathomless – A Constant State Of Loss (self released)

Συνειδητοποιημένα lo-fi: Το drum machine έχει κάτι από την βρωμιά των τετρακάναλων ηχογραφήσεων στις οποίες μας είχε συνηθίσει το black metal στις αρχές των 90s, τα δε πλήκτρα θα μπορούσαν να προέρχονται κι από κάποιο ξεχασμένο video game. Το suicidal black metal των αμερικανών Fathomless όμως δεν είναι ούτε άτσαλο, ούτε κακοπαιγμένο: προσέξτε με πόση ευαισθησία ντύνουν οι μπασογραμμές τις πένθιμες σημάνσεις τους, μα και πόσο άμεσα λειτουργικοί είναι οι μηδενιστικοί του κύκλοι. Όλα εδώ αποτελούν ζήτημα αισθητικής, από την τοποθέτηση της φωνής, μέχρι και την επιλογή του φυσικού πιάνου στο φινάλε του υπέροχου "The night whispers" που ανοίγει αυτό το άλμπουμ. One to watch. Επίσης, καλύτερο bm εξώφυλλο της χρονιάς. 

29 - Temples "Sun Structures" (Heavenly Records)

Η αδυναμία μου στους Beatles είναι γνωστή, αλλά οι επιρροές των Temples δεν σταματούν εκεί (οι φωνητικές γραμμές των Beach Boys, το χάσιμο των Strawberry Alarm Clock, οι κυκλικοί ρυθμοί των Byrds δηλώνουν έντονα την παρουσία τους) - ουτε όμως και προχωρούν πέρα από τα 60s. Όχι πως έχω κάποιο πρόβλημα με αυτό: Αδύνατον να μη θαυμάσεις την αφοσίωση τους, που ξεκινά από τις πεντάμορφες συνθέσεις και φτάνει μέχρι και την παραγωγή του δίσκου: Ο ήχος των τυμπάνων και μόνο είναι ένα μικρό θαύμα. Μια μικρή αίσθηση οικονομίας θα μπορούσε να ανεβάσει αυτό το άλμπουμ ακόμη περισσότερο στη λίστα, αλλά όπως και να χει, μέτρησαν τα εγγλεζάκια.

30 - Sleep Party People "Floating" (Riot Factory)

Δανοί, σε νορβηγικό label, στο τρίτο τους άλμπουμ, όπου γεφυρώνουν το, ούτως ή άλλως μικρό χάσμα ανάμεσα στο post-punk και το shoegaze, πνίγοντας τις pop μελωδίες τους σε αναλογικό reverb, την ίδια ώρα που κλείνουν το μάτι στους Cocteau Twins. Οι τελευταίοι είναι ένα σημείο αναφοράς που διαπερνά ολόκληρο το άλμπουμ, αλλά oι Sleep Party People φλερτάρουν εξίσου και με την pop ψυχεδέλεια των 60s σε έναν δίσκο που ακούγεται δυστοπικός και ονειρικός ταυτόχρονα. Δεν έχουν αγγίξει ακόμη το maximum των δυνατοτήτων τους, αλλά αυτός εδώ ο δίσκος τους τοποθετεί στην πρώτη γραμμή.

(The mighty) Sieben - "Born from the ashes" (album: "Each Divine Spark" - Dark Vinyl / Matt Howden, 2014)

Είναι σίγουρα μέσα στα κορυφαία άλμπουμ που άκουσα φέτος, ένας τυπος, ο Matt Howden, που σκαρώνει ήχους απίστευτους με το βιολί του, πότε με δοξαριές, πότε με γρατζουνιές, πότε χτυπώντας το. Αυτό το μεσαιωνικό ambient που στήνει, στο οποίο ενίοτε προσθέτει και ένα beat χωματένιο που σε διακτινίζει, δεν φλερτάρει ούτε τοσο δα με το κιτς (όπως συμβαίνει με το 99.9999 αυτού του ιδιώματος) και βρίσκει αμέσως τον αγωγό με το 'τώρα' μέσα σου. Διαμάντι, διαμάντι. Στίχους δε βρήκα. Δε πειράζει.

Marianne Faithfull - "There is a Ghost" (album: "Before the Ρoison" - Naïve, 2005)

There is a ghost

And it goes out

On the land

On the land

It's lifted up

It feels and flows

On many hands

On many hands

Oh, my lover

Oh, my lover

Never was there another

Where has my loverman gone

There is a dream

You've had before

And forgot many times

So many times

When you remember who I am

Just call

When you remember who I am

Just call

When you remember who I am

Just call

When you remember who I am

There is a tree

But its leaves have gone

For what it seem

It stands alone

Oh, my lover

Oh, my lover

Go now, gonna find another

Where has my loverman gone

Away, away

Across the land

Across the land

Across the land

("Κρέμομαι εδώ, ακέφαλος, τόσον καιρό. Το σώμα ξέχασε γιατί,
που, πώς συνέβη ό,τι συνέβη, και τα δάχτυλα των ποδιών περπατούν
μέσα σε παπούτσια που δεν έχουν πια σημασία".)