(Δεν έχω δει την ταινία, αλλά η μουσική που έγραψαν οι Ulver εδώ σε κάνει να λυπάσαι που δεν γράφουν soundtracks πιο συχνά. Αν και, θα μου πείτε, ντύνουν τις δικές μας εικόνες με τη μουσική τους τόσο όμορφα, τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια...)
(Τσελίστρια - ξωτικό. Συμμετέχει σε διάφορους, αλλά στις σόλο δουλειές της είναι ανελέητη.
Α, ξεκινώ και ένα instrumental αφιερωματάκι. Κοινώς, θα ακολουθήσει μια σειρά από instrumental tracks. Δεν έχω όρεξη για λόγια τελευταία.)
Et qu'il y avait des enfants qui jouaient autour ?
Vous êtes sûrs que la photo n'est pas truquée ?
Vous pouvez m'assurer que cela a vraiment existé ?
Dites-moi, allons, ne me racontez plus d'histoires !
J'ai besoin de toucher et de voir pour y croire
Vraiment, c'est vrai !
Le sable était blanc ?
Vraiment, c'est vrai !
Il y avait des enfants
Des rivières
Des chemins
Des cailloux
Des maisons ?
C'est vrai ?
Ça a vraiment existé ?
Ça a vraiment existé, vraiment?
(Από το δίδυμο "Riviere Ouvre ton Lit" & "Vie" που έγραψε με Mick Jones, Jimmy Page -συμπεριλαμβάνοντας και όλους τους Small Faces στην περίπτωση του πρώτου δίσκου - ένα από τα πιο παράξενα κομμάτια ολόκληρης της καριέρας του. Η απαγγελία ενός ποιήματος δηλαδή, πάνω στην Εβδόμη του Μπετόβεν. Οι σινεφίλ θα θυμούνται πως η ίδια Συμφωνία είναι που ντύνει τα τελευταία λεπτά του Μη Αναστρέψιμος. Δεν έχω τη δύναμη να μεταφράσω τους στίχους, και μόνο που τους ακούω κάνουν ζημιά, πόσο μάλλον να τους γράψω, οπότε αν κάνει τον κόπο κάποιος καλοθελητής, ας το ανεβάσει στα comments.)
- I'm no marriage counselor, I don't know what goes on,
I don't wanna know. But I like You, I have always liked you.
What'd you gonna do when you get used to him?
-We'll figure something. How can you offer to drive me in this mess?
-I told You, I like you
Help me.
Will you?
Tell me.
Will you?
This can be my last (time)
Searching in the past.
Put the blame on
My obsessions.
I have tried so much tonight
The moment seemed so right
I 'd charge you for an hour
I 'd charge you for a night
But this, beyond my power,
is touching me inside.
Help me.
Will you?
Be my lover.
I don't think you 're nice
'cause I have to pay the price.
You are the only
one I've got here.
My loneliness in your room.
My time is up so soon.
Put the blame on
My obsessions.
I have tried so much tonight
The moment seemed so right
Put the blame on
My obsessions.
I have tried so much tonight
The moment seemed so right
You are the only
one I've got here.
My loneliness in your room.
My time is up so soon.
Some words are there for talking
Some others cut like knife
Your presence everlasting
Could cost you all your life.
Some words are there for talking
Some others cut like knife
Your presence everlasting
Could cost you all your life.
I 'd charge you for an hour
I 'd charge you for a night
But this, beyond my power,
is touching me inside.
(Σίγουρα τα αγγλικά τους δεν είναι τα καλύτερα. Το νόημα όμως, μερικές φορές αρκεί.
Οι σαμπλαρισμένοι διάλογοι είναι από το φιλμ Μόνο Αίμα, ντεμπούτο των αδελφών Κόεν. Αυτοί εδώ πάντως υπήρξαν από τις πιο αδικημένες ελληνικές μπάντες της λεγόμενης Χρυσής Περιόδου της σκηνής. Δυο πρώτοι δίσκοι ψιλο-χαντακωμένοι από την παραγωγή, μια ελαφριά έλλειψη ταυτότητας ίσως σε ένα δυο σημεία, δεν ξέρω. Κάποιες συνθέσεις τους όμως είναι αριστουργηματικές. Αν θέλουν να ξαναηχογραφήσουν τους δυο πρώτους δίσκους με φυσικά τύμπανα, είμαι μέσα.)
Την παιδική μου φίλη
την είδα ξαφνικά
να στέκει
και να με κοιτά.
Αγάλματα κομμάτια
στα μάτια της τα δυο
βομβαρδισμένες πόλεις
ναυάγια στο βυθό.
Ζεστό το μεσημέρι
το στόρι χαμηλό
κι η σκάλα
στο φωταγωγό.
Σβήνουν τα βήματα
στη σκάλα
κανείς
θα πλανηθούμε
μοναχοί
θάλασσες πόλεις
έρημοι σταθμοί.
Αλλάζουν όλα
εδώ κάτω
με ορμή
τι να καταλάβουμε οι φτωχοί
τι να καταλάβουμε οι φτωχοί.
Για πες μου μήπως ξέρεις
γι' αυτήν που σου μιλώ
Άννα
τ' όνομά της το μικρό.
Τη βλέπω κατεβαίνει
στέκεται στο σκαλί
και χάνεται για πάντα
στου κόσμου τη βουή.
(Κάθε προσωπική ήττα, ένα πεθαμένο αντίο και η χειραψία ενός φαντάσματος.)
But in the lonely hours when the truth begins to bite
I thought about the times when I turned my back & stalled
I ain't no nice guy after all
When I was young I was the only game in town
I thought I had it down for sure,
But time went by and I was lost in what I found
The reasons blurred, the way unsure
I thought that I was living life the only way
But as I saw that life was more than day to day
I turned around, I read the writing on the wall
I ain't no nice guy after all
I ain't no nice guy after all
In all the years you spend between your birth and death
You find there's lots of times you should have saved your breath
It comes as quite a shock when that trip leads to fall
I ain't no nice guy after all
I ain't no nice guy after all
When I was young I was the nicest guy I knew
I thought I was the chosen one
But time went by and I found out a thing or two
My shine wore off as time wore on
I thought that I was living out the perfect life
But in the lonely hours when the truth begins to bite
I thought about the times when I turned my back & stalled
I turned around, I read the writing on the wall
I ain't no nice guy after all
(Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Η αυθεντική εκτέλεση του κομματιού συνοδεύεται από τους Ozzy και Slash, αλλά να με συμπαθάτε, αυτή εδώ κάνει το original σκόνη. Όπως και να χει, είναι σπουδαίο κομμάτι.
Και να διαβάσετε οπωσδήποτε το White Line Fever. Το βιβλίο εννοώ).
(Με θυμάμαι να το ακούω κλεισμένος στο δωμάτιο μου με ένα φίλο εκείνης της ακραιφνώς μεταλλικής εποχής, πίνοντας ζεστό τζιν από το μπουκάλι. 18 ετών άντρες, νομίζω εκείνος ήταν λίγο μικρότερος, είχε χωρίσει και με τη κοπέλα του, είχε τα χάλια του. Την επομένη έμαθα πως φεύγοντας από το σπίτι μου πέρασε από το Πασαλιμάνι και ξέρασε στο σιντριβάνι.
Αστεία ιστορία, αλλά τώρα που ακούω το κομμάτι δε γελάω καθόλου...)
(Ναι, είναι το Chelsea Hotel του Λέοναρντ Κόεν σε μια ελληνική εκδοχή. Ο σπουδαίος, σπουδαίος Χρήστος Λεττονός, προσπαθούσε να ηχογραφήσει τα "Στρατιωτικά" του από το 1976. Όπως έγραφε ο ίδιος: "Παρουσιάζω τα “Στρατιωτικά” στην τότε εταιρεία μου και δεν τα δέχονται. “Πολύ ειδικό θέμα” λένε. “Έλλειψη φαντασίας” λέω γω και δεν επιμένω. Τελειώνω κάποτε μ’ αυτή την εταιρεία, πάω σε άλλη, μου λένε τα ίδια, αλλά μου ζητάνε δυο-τρία τραγούδια απ’ τη σειρά (τα ‘σουξέ’!...). Δεν δίνω τίποτα". Τελικά τον έβγαλε σχεδόν μόνος του, το 1982. Αξίζει να αναζητήσετε τη σπουδαία φωνή του. Υπάρχει ένας υπέροχος δίσκος ονόματι "Γραφειοκρατία" που κάποτε τον είχα σε βινύλιο, Διάολε. Ο Λεττονός δεν πρόλαβε να βγάλει και πολλά άλμπουμ δυστυχώς. Κάηκε ζωντανός στα 45 του χρόνια όταν ξέσπασε πυρκαγιά στο σπίτι του.)
(Γνώρισα τον Άλις Κούπερ μέσα από ένα επεισόδιο του Muppet Show, στο δημοτικό. Μετά απ' αυτό, βρήκα στο video-club της γειτονιάς μου την ταινία "Welcome to my nightmare" που, ναι, είχε κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες και, εν συνεχεία, σε VHS. Επρόκειτο για την κινηματογράφιση μιας συναυλίας του από εκείνη την περιοδεία. Στο γυμνάσιο ήμουν λίγο freak σε πολλά, αλλά και σ' αυτό: ήμουν fan ενός τύπου που κανείς δεν ήξερε. ΜΕΤΑ όμως, το Poison έγινε τεράστιο σουξέ και ξαφνικά όλοι στην τάξη τον ανακάλυψαν. Ήταν πολύ νωρίς για να νιώσω ΤΟΣΟ παράξενα.)
who knows when people change, surrender into strangeness,
adrift upon their lives, encompassed by the past;
who knows which one becomes the last goodbye?
Don't try to tell me nothing dies.
Don't try to tell me nothing's changed,
don't try to tell me nothing's new,
too many of my yesterdays belong to you.
Tell me about it, talk to me - I hear it coming, I feel it coming,
the way you want this thing to be.
You're only trading on our memories
don't go and say you still love me.
I shelved my broken heart, I put you from my mind,
I got up from my knees, I picked up all my pieces,
but seeing you again puts shakes into my soul.
Just when I think I'm finally over you,
don't come and show me that's not true.
Oh, tell me about it, have your way; I see it coming, I hear it coming,
I know what you're about to say.
You've had too many of my yesterdays,
and I don't want to fall again.
You're trading on my memories, you're trading in a rosy past;
you know I'm lost on stormy seas, but I still stand before the mast,
beneath the stars and under sail towards horizons out of true....
Behind the dance of seven veils I still see you....
Tell me about it, have your way....
Don't try to tell me nothing's changed,
don't try to tell me nothing's new,
too many of my yesterdays are lost in you.
(Ακόμη θυμάμαι τα ζώα που γιούχαραν τους Van der Graaf Generator στο Λυκαβητό, τότε που άνοιγαν για τους Porcupine Tree, και ανάβουν τα αίματα. Αυτό είναι ένα κομμάτι που έχει ένα μαλακισμένο τρόπο να επιστρέφει στα αυτιά μου σε πολύ συγκεκριμένες φάσεις της ζωής μου - εγώ κάνω ότι μπορώ για να το αποφύγω και το ρημάδι πάντα με βρίσκει. Εξαιρετικό το άλμπουμ, by the way.)
When you say it's dead and gone
Yes, I know you're wrong
Cut and slash, sharpest knife
It won't die
Poison cup, drank it up
It won't die
No fire, no gun, no rope, no stone
It won't die
Why you gotta shove it in my face
As if you put me in my place
Cause I don't care
If you or me is wrong or right
Ain't gonna spend another night,
In your bed
...In your bed
Laws of man, are just pretend
They ain't mine
Love so good, love so bad
It won't die
Some talk too long, they know it all
I just smile and move on
Words ain't free, like you and me
I don't mind
...I don't mind.
Why'd you have to be so mean and cruel,
The dogs are loose i'm on to you
You ball and
Chained together from the dawn to dusk,
Can't call it leavin, cause it's just
I never came
I never came
I never came
I never came
I never came
I never came
I never came
(Ευχαριστώ Πάνο. Γενικώς, ευχαριστώ για εκείνη τη νύχτα. Περισσότερο απ' όσο φαντάζεσαι.)
Οι αδυναμίες είναι αδυναμίες. Ο Johnny Hallyday είναι μία από τις λίγες που αγνοούν τα όρια μου. Πέρσι κόντεψε να πεθάνει. Ένα μήνα σε κώμα, με σώμα καταπονημένο από τις καταχρήσεις, την αφόρητη εξάντληση μιας τουρνέ που τον βρήκε να κάνει επέμβαση καρκίνου του προστάτη και να σπάει τη λεκάνη του - αυτά τα δυο τελευταία μέσα στο δίμηνο διάλειμμα της Tour 66 που υποτίθεται πως θα ήταν το μεγάλο του "αντίο". Δεν διέκοψε όμως την τουρνέ, και ως εκ τούτου, κατέρρευσε. Ο άνθρωπος δηλαδή ήθελε να πεθάνει στη σκηνή, ήθελε να πεθάνει επάνω στο χειροκρότημα και όχι στο χειρουργικό κρεββάτι, και κανείς μας δεν είχε καταλάβει πόσο τελεσίδικος ήταν ο αποχαιρετισμός που σκόπευε να μας αποτίνει. To τελευταίο σκέλος της περιοδείας ακυρώνεται, το εισιτήριο για τη Lyon μου μένει στο χέρι. Θα ήταν η πρώτη φορά που θα τον έβλεπα. Το μόνο που σκέφτομαι όμως είναι αν θα τη γλυτώσει, όχι αν θα ξανατραγουδήσει.
Τέλος πάντων, την γλύτωσε.
Και κάτι πρέπει να "γύρισε" μέσα στο κεφάλι του. Μέσα σε μια νύχτα, πέταξε στα σκουπίδια το image του υπερανθρώπου, τα λαμέ κοστούμια, τις πληθωρικές ενορχηστρώσεις, τα φλερτ με την σύγχρονη pop, τις γυαλιστερές παραγωγές.
Προχθές, βγήκε ένα άλμπουμ.
Το Jamais Seul είναι η επιστροφή ενός ανθρώπου που αποφασίζει να βάλει στην άκρη της μόδας τον ευχάριστο βιασμό για να παίξει αυτό που γουστάρει και μόνον αυτό. Ο Hallyday μπαίνει στην άκρη, ο Johnny κυριαρχεί (υπάρχει άραγε μεγαλύτερη νίκη απ' αυτήν επί του εαυτού σου;) και κυκλοφορεί ένα αφτιασίδωτο, σκληρό, "παλιομοδίτικο" blues / rock άλμπουμ, ηχογραφημένο live στο studio, με ένα μάτσο παιδαρέλια που επιστρέφουν στις ρίζες της μουσικής που αγάπησε όσο λίγοι.
Το πρώτο κομμάτι, το Paul et Mick ξεκινά από μια φοβερή ιδέα: την απόδοση της ying / yang σχέσης του McCartney και του Jagger όπως αυτή "διαβάζεται" στο ευαγγέλιο του rock'n'roll. Όπως αρκετά στο άλμπουμ, είναι ένα από τα καλύτερα που ηχογράφησε ποτέ.
Και σκέτος δυναμίτης!
and i never drank alcohol and i never got high
it was the end of a hundred years that took me by surprise
what i thought to be dangerous, on the verge of a smile
turning out to be nothing more than hiss and overdrive
and there is nothing or noone more powerful
and the light that shines upon you says the same
when i wake up i’m doing a somersault
for the ones who never dared to speak my name
i am shy and mysterious when i say my goodbyes
when i part with the ones i’ve come to love throughout my life
when the times are miracelous, when i stop to think twice
when i sleep in the bushes next to where the treasure lies
with a devil in the words that you speak to me
when there’s nothing left and we are at the end
in the heavens you laugh at me secretly
where it echoes over and over again
and there is nothing or noone more powerful
and the light that shines upon you says the same
when i wake up i’m doing a somersault
for the ones who never dared to speak my name
Ich liebe dich
Ich liebe dich nicht
Ich liebe dich nicht mehr
Ich liebe dich nicht mehr oder weniger als du
Als du mich geliebt hast
Als du mich noch geliebt hast
Die schönen Mädchen sind nicht schön
Die warmen Hände sind so kalt
Alle Uhren bleiben stehen
Lachen ist nicht mehr gesund und bald
Such ich dich hinter dem Licht
Wo bist du
So allein will ich nicht sein
Wo bist du
Die schönen Mädchen sind nicht schön
Die warmen Hände sind so kalt
Alle Uhren bleiben stehen
Lachen ist nicht mehr gesund, und bald
Ich suche dich hinter dem Licht
Wo bist du
So allein will ich nicht sein
Wo bist du
Ich such dich unter jedem Stein
Wo bist du
Ich schlaf mit einem Messer ein
Wo bist du
I love you
I love you not
I love you no more
I love you no more or less than you
Than you loved me
When you still loved me
The pretty girls are not pretty
The warm hands are so cold
All clocks have stopped
It's no longer healthy to laugh, and soon
I'll look for you behind the light
Where are you
I don't want to be so alone
Where are you
The pretty girls are not pretty
The warm hands are so cold
All clocks have stopped
It's no longer healthy to laugh, and soon
I look for you behind the light
Where are you
I don't want to be so alone
Where are you
I look for you under every stone
Where are you
I fall asleep with a knife
Where are you
J’ai toujours fuit l’ennui et pas la solitude
C’est pas toi qui m’ennuies mais les habitudes
J’ai toujours fuis la nuit, celle de ma solitude
C’est pas toi qui me nuit mais tes attitudes
Seul au milieu de tous
Jamais, non jamais seul
Non jamais, non jamais seul
J’ai toujours pris l’envol mais pas les altitudes
Là-haut sur le col de ma solitude
Cette peau qui me colle, mon âme qui se dénude
Ce dernier verre d’alcool, c’est ma solitude
Seul au milieu de tous
Jamais, non jamais seul
Non jamais, non jamais seul
Seul au milieu de tous
Jamais, non jamais seul
Non jamais, non jamais seul
(Για τους φίλους του γραμμένο. Από το νέο δίσκο που κυκλοφορεί μέσα στο Μάρτιο. Επίσης, από τα πιο όμορφα τραγούδια που ερμήνευσε ποτέ. Γειά σου και πάλι Τζόνι. Με τρόμαξες πέρσι, πολύ. )
It was a large room.
Full of people.
All kinds.
And they had all arrived at the same buidling at more or less the same time.
And they were all free.
And they were all asking themselves the same question:
What is behind that curtain?
You were born.
And so you're free.
So happy birthday.
(Από το φοβερό Big Science. Το O Superman είναι το χιτάκι εδώ,
αλλά κι αυτό είναι υπέροχη κινούμενη άμμος.
Ένα καινούργιο παιχνιδάκι: Ν'ακούω τα τραγούδια που σε φαντάζομαι ν'ακούς.)
Like a restless leaf, in the autumn breeze
Once I was a tumblin’ weed
Like a rollin’ stone, cold and all alone
Living for the day my train would come
Never cared for school or any golden rules
Papa used to always say I was a useless fool
So I left my home to show ’em they was wrong
And headed out on the road singing my song
Then one sunny day, the man, he looked my way
And everything that I dreamed of, it was real
Money, girls and cars, and big long cigars
And I caught the first plane home so papa would see
When I went home to show ’em they was wrong
All that I found was two tombstones
Somebody tell me please was I right or wrong
Oh, such a sad song
First I got lost, then I got found
But the ones that I love are in the ground
Papa I only wish you could see me now
Take a listen papa
Whoo, I learnt how to play my guitar
Gonna be a superstar
Play one for momma now
First I got lost, then I got found
The ones I love are in the ground
Won’t you tell me please was I right or wrong
If there’s any way you can hear what I say
Papa, I never meant to do you wrong
All the money, girls and cars and all the world’s long cigars
Papa, I just want you to know they couldn’t take your place
When I went home to show ’em they was wrong
All that I found was two tombstones
Somebody tell me please was I right or wrong
Oh, such a sad song
First I got lost, then I got found
But the ones that I love are in the ground
Somebody tell me please was I right or wrong
I saw a saviour
a saviour come my way
I thought I'd see it
at the cold light of day
but now I realise that I’m
Only for me
if only I could see
You turn myself to me
and recognise the poison in my heart
there is no other place
no one else I face
remedy, we’ll agree, is how I feel
here in my reflecting
What more can I say?
for I am guilty
for the voice that I obey
too scared to sacrifice a choice
chosen for me
if only I could see
You turn myself to me
recognise the poison in my heart
there is no other place
no one else I face
The remedy, to agree, is how I feel
(Μινιμαλιστικές electro μαχαιριές σε ωκεανούς ανθρώπινου σπαραγμού. Με δάνειο από το theme του Terminator στο φινάλε. Ότι καλύτερο έγραψαν ποτέ. Και τι performance.)
"Le Professionnel"
ελ.τ.: "Ο επαγγελματίας"
έτος: 1981
σκηνοθεσία: Georges Lautner
trailer:
Περιπέτεια: Είναι πάντοτε μοναχική η πορεία της ακεραιότητας Ο Μπελμοντό, ως μυστικός πράκτορας, μπλεγμένος στα γρανάζια ενός διπλωματικού "σχεδίου", την διαγράφει μέχρι το - πικρό - τέλος, σε ένα φιλμ που, σαν τον ήρωα του, λόγω γραφής, δείχνει σήμερα "ξεπερασμένο". Όχι φυσικά με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Αλλά όπως το εννοούν οι ημιμαθείς. Και οι αναίσθητοι. Θυμήθηκα τώρα μια ελληνίδα συγγραφέα που μιλούσε για τον "ξεπεσμό" του Μπελμοντό και αναφερόταν στις συνεργασίες του με τον Λοτνέρ και τον Ντε Μπροκά. Διάολε, πόσο αστείο.
Το θέμα, μυθικό. Το έχετε ακούσει χιλιάδες φορές. Τώρα, που το ακούτε άλλη μιά, δεν έχει παλιώσει και τόσο, ε;
"The Thing"
ελ.τ.: "Η απειλή"
έτος: 1982
σκηνοθεσία: John Carpenter
trailer:
Τρόμου: Ο κορυφαίος Κάρπεντερ, με διαφορά. "Ρημέικ" της ταινίας των 50s, αν και ουσιαστικά επιστρέφει στο αυθεντική διήγημα "Who Goes there" και, με τη βοήθεια των f/x του Ρομπ Μποτίν, εκμεταλλεύεται στο έπακρο το shapeshifter κομμάτι του στόρι σε ένα φιλμ κλειστοφοβικό και πολύ αρρωστημένο!
Για κάποιο λόγο, ο Κάρπεντερ αγκαζάρει τον Μορικόνε. Και ο Μορικόνε γράφει... σαν Κάρπεντερ. Στα καλύτερα του. Minimal αντιστικτικό electro ανυπόφορα απειλητικό. Αμέ.
"I pugni in tasca"
ελ.τ.: "Γροθιές στην τσέπη"
έτος: 1965
σκηνοθεσία/σενάριο: Marco Bellochio
σκηνή:
Σατιρικό δράμα: Η μητέρα τυφλή, η αδελφή ψυχάκι & ερωτευμένη με τον μεγάλο αδελφό, ο μόνος που έχει μια κανονική δουλειά και μια αρραβωνιάρα, ο "μεσαίος" αδελφός, διανοητικά καθυστερημένος, ο μικρός αδελφός επιληπτικός και αντικοινωνικός. Και είναι ο τελευταίος (ενσαρκωμένος από τον υπέροχο Lou Castel) που αποφασίζει να σώσει τον μεγάλο του αδελφό από τη φτώχεια και τη μιζέρια της οικογένειας του, σκοτώνοντας όλους τους υπόλοιπους, έναν προς έναν, ξεκινώντας από τη μάνα. Από τα καλύτερα σκηνοθετικά ντεμπούτα όλων των εποχών. Κυριολεκτώ. Τσεκάρετε τη σκηνή.
Το θεματάκι του Ennio, αρρωστιάρικο. Σου καρφώνεται για τα καλά όμως.
"Peur sur la ville"
ελ.τ.: "Τρόμος πάνω απ' την πόλη"
έτος: 1975
σκηνοθεσία/σενάριο: Henri Verneuil
trailer:
Αστυνομικό θρίλερ: Ο Μπελμοντό καταδιώκει σειριακό δολοφόνο με το ψευδώνυμο "Μίνως". Σεναριακά δε λέει και πολλά, αλλά όλη η ιστορία είναι τα stunts που τα εκτελεί όλα ο ίδιος ο πρωταγωνιστής που βεβαίως υπήρξε φημισμένο andrenalin-junkie. Ποιός τους γαμεί τους κασκαντέρ anyway.
Αυτό είναι από εκείνα τα θέματα στα οποία διαπρέπει ο Ennio. Τα ελαφρώς παράφωνα, τα ελαφρώς κουνημένα. Θα ανεβάσω αρκετά τέτοια. Tune in.
out on the back porch
you say tonightwe bring our pocket
our pocket knives
you want to fight me
you want to fight
forgotten sense of me
saya saya
and in the backyard
into the night
we walk through fire
by candlelight
they want to fight me
they want to fight
forgotten sense of me
saya saya
and through the fire
we see the light
that no one's hiding
to save our lives
you want to love me
you've got to try
forgotten sense of me
saya saya
say you're me now
set your arms down
(Τους ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα, αλλά σήμερα βρήκα λίγο χρόνο να ακούσω προσεκτικά το άλμπουμ. Απο το LA. Με το The Fool "ξεπετάχτηκαν" προς ένα ευρύτερο ακροατήριο - βοήθησαν και κάτι εκθειαστικές κριτικές, κυρίως αυτές του ΝΜΕ - και, λέει, οι οπαδοί τους, τους κατηγορούν για ξεπούλημα. Ναι ρε παιδιά, χέστηκε πάνω της η Lady Gaga από τον ανταγωνισμό. Οκ, πέραν τούτου, δώστε βάση. Αρκετά minimal αλλά με κάτι από την εύθραυστη ευαισθησία των Radiohead - λέω τώρα - και, ασχέτως με τις όποιες αναφορές, είναι μεγάλη κομματάρα.)
I wonder how winter will be
With a spring that I shall never see
I wonder how night will be
With a day that I shall never see
I wonder how life will be
With a light that I shall never see
I wonder how life will be
With a spring that I shall never see
I wonder how winter will be
With a pain that lasts eternally
In every night there's a different black
In every night I wish that I was back
To the time when I rode
Through the forests of old
In every winter there's a different cold
In every winter I feel so old
So very old as the night
So very old as the dreadful cold
I wonder how life will be
With a death that I shall never see
I wonder why life must be
A life that lasts eternally
I wonder how life will be
With a death that I shall never see
I wonder why life must be
A life that lasts eternally
(Το πρώτο black metal κομμάτι που ανεβάζω εδώ. Κάνει πολύ κρύο αυτές τις μέρες και η διάθεση μου τα βρίσκει σκούρα όταν νυχτώνει. Ηχογραφημένο σε μια 16ωρη άδεια από τη φυλακή, πριν ο Varg το ρίξει στο "ινδοευρωπαϊκό" ambient. Τις τρελαμάρες είχε αρχίσει να τις λέει από τη στιγμή της σύλληψης του, ούτως η άλλως. Σε αυτό το φάσμα πάντως, κανείς δεν έγραψε πιο όμορφη, πιο μελαγχολική, πιο παγωμένα πικρή μουσική. Ετοιμάζει λένε νέο δίσκο ξανά. Σκέφτομαι τους γονείς του Arseth μερικές φορές - από το φόνο του γιου τους ξεπήδησε μια ολόκληρη σκηνή. Chilling. Αλλά όχι τόσο όσο αυτό το κομμάτι.)
Our time is done my love
We've laid it all to waste
One thousand moonlit kisses
can't sweeten this bitter taste
My desire for you is endless
and I'll love you 'till we fall
I just don't want you no more
and that's the sweetest embrace of all
To think we can find happiness
hidden in a kiss
Ah, to think we can find happiness
that's the greatest mistake there is
There is nothing left to cling to babe
There is nothing left to soil
I just don't want you no more
and that's the sweetest embrace of all
Ooohhh where did it begin
When all we did was lose
There's nothin' left to win
So lay your weapons down
they serve no purpose in your hands
And if you wanna hold me
then go ahead and hold me
I won't upset your plans
If it's revenge you want
then take it babe
Or you can walk right out the door
I just don't want you anymore
And that's the sweetest embrace of all
Ooohhh where did it begin
When all we did was lose
There's nothin' left to win
It's over babe
And it really is a shame
We are losers you and me babe
In a rigged and crooked game
My desire for you is endless
And I love you most of all
I just don't want you no more
and that's the sweetest embrace of all
(Ένας μακρινός φίλος με ξεκώλιασε σήμερα με μια-δυο απλές κουβέντες.
Και οι σκέψεις άρχισαν να πέφτουν διογκωμένες
σαν χιονόμπαλα σε καρτούν, που πρήζεται κατρακυλώντας.
Ο Barry Adamson το έγραψε, ο Nick Cave τραγουδάει.)
loveless vessels
we vow
solo love
we see
love solve loss
else we see
love sow woe
selves we woo
we lose
losses we levee
we owe
we sell
loose vows
so we love
less well
so low
so level
wolves evolve
(Ambient με κορύφωση εξ ουρανού από την σημαντικότερη μπάντα των 90s. Το "κλου" στους υπέροχους στίχους είναι ότι τα γράμματα που χρησιμοποιούνται είναι μόνο όσα υπάρχουν στον τίτλο - εξ ου και κάποιες γραμματικές/ορθογραφικές αυθαιρεσίες. Που όμως ενισχύουν το νόημα τους με τρόπο ειρωνικό, σαρκοβόρο - η αριστερή πλευρά μοιάζει να καθρεπτίζετσι στην δεξιά, αλλά not quite... Ακούγεται καλύτερα σε βινύλιο επίσης - don't they all?)
All is cold and frozen.
Frozen the sea,
frozen the sky.
Frozen is death,
but I cannot die.
Cannot die.
As the snow falls.
To cover this all.
And all is cold.
And cold is all.
All is cold and cold is all.
Cold.
Frozen.
Frozen is heaven and frozen is hell.
And I am dying in this living human shell.
I am a dying God, coming into human flesh.
I am a dying God, coming into human flesh.
I am a dying God, coming into human flesh.
I am a dying
God.
Frozen my heart.
Frozen my soul.
Frozen my love.
I am a dying God, coming into human flesh.
I am a dying God, coming into human flesh.
I am a dying God, coming into human flesh.
I am a dying God, coming into human flesh.
I am a dying God, coming into human flesh.
I am a dying God, coming into human flesh.
I am a dying God, coming into human flesh.
I am a dying God, coming into human flesh.
(27 χρόνια πρωτοπόροι; 27 χρόνια ακέραιοι, πραγματικοί Καλλιτέχνες, σε ένα τερέν που πολλαπλασιάζει τους πιστούς του πατώντας στην ρουτινιάρικη επανάληψη; Ζόρικο. Όλα οδηγούν στο μηδέν εδώ. Μόνο που οι Frost δεν πουλάνε μαλακισμένο μηδενισμό για 13χρονους θιασώτες του Saw. Το εννοούν. Με μια σοβαρότητα που παγώνει το αίμα.)
You take away the breath I was keeping for sunrise
You appear and the morning looks drab in my eyes
And then again I'll turn down love
Having seen you again
Once more you'll disappear
My morning put to shame
You take away the breath I was keeping for sunrise
You appear and the morning looks drab in my eyes
And then again I'll turn down love
Having seen you again
Once more you'll disappear
My morning put to shame
Sometimes I fear that this will go on my life through
Each day I spend in an echoed vision of you
And then again I'll turn down love
Remembering your smile
My every day is spent
Thinking of you all the while
The times I've let myself down
My head's spinning 'round
My eyes see only you
The chances I've lost
Opportunities tossed
Away and into the blue
You take away the breath I was keeping for sunrise
You appear and the morning looks drab in my eyes
And then again I'll turn down love
Having seen you again
Then again you'll disappear
My morning put to shame
