(Δεν έχω δει την ταινία, αλλά η μουσική που έγραψαν οι Ulver εδώ σε κάνει να λυπάσαι που δεν γράφουν soundtracks πιο συχνά. Αν και, θα μου πείτε, ντύνουν τις δικές μας εικόνες με τη μουσική τους τόσο όμορφα, τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια...)
(Τσελίστρια - ξωτικό. Συμμετέχει σε διάφορους, αλλά στις σόλο δουλειές της είναι ανελέητη.
Α, ξεκινώ και ένα instrumental αφιερωματάκι. Κοινώς, θα ακολουθήσει μια σειρά από instrumental tracks. Δεν έχω όρεξη για λόγια τελευταία.)
Et qu'il y avait des enfants qui jouaient autour ?
Vous êtes sûrs que la photo n'est pas truquée ?
Vous pouvez m'assurer que cela a vraiment existé ?
Dites-moi, allons, ne me racontez plus d'histoires !
J'ai besoin de toucher et de voir pour y croire
Vraiment, c'est vrai !
Le sable était blanc ?
Vraiment, c'est vrai !
Il y avait des enfants
Des rivières
Des chemins
Des cailloux
Des maisons ?
C'est vrai ?
Ça a vraiment existé ?
Ça a vraiment existé, vraiment?
(Από το δίδυμο "Riviere Ouvre ton Lit" & "Vie" που έγραψε με Mick Jones, Jimmy Page -συμπεριλαμβάνοντας και όλους τους Small Faces στην περίπτωση του πρώτου δίσκου - ένα από τα πιο παράξενα κομμάτια ολόκληρης της καριέρας του. Η απαγγελία ενός ποιήματος δηλαδή, πάνω στην Εβδόμη του Μπετόβεν. Οι σινεφίλ θα θυμούνται πως η ίδια Συμφωνία είναι που ντύνει τα τελευταία λεπτά του Μη Αναστρέψιμος. Δεν έχω τη δύναμη να μεταφράσω τους στίχους, και μόνο που τους ακούω κάνουν ζημιά, πόσο μάλλον να τους γράψω, οπότε αν κάνει τον κόπο κάποιος καλοθελητής, ας το ανεβάσει στα comments.)
- I'm no marriage counselor, I don't know what goes on,
I don't wanna know. But I like You, I have always liked you.
What'd you gonna do when you get used to him?
-We'll figure something. How can you offer to drive me in this mess?
-I told You, I like you
Help me.
Will you?
Tell me.
Will you?
This can be my last (time)
Searching in the past.
Put the blame on
My obsessions.
I have tried so much tonight
The moment seemed so right
I 'd charge you for an hour
I 'd charge you for a night
But this, beyond my power,
is touching me inside.
Help me.
Will you?
Be my lover.
I don't think you 're nice
'cause I have to pay the price.
You are the only
one I've got here.
My loneliness in your room.
My time is up so soon.
Put the blame on
My obsessions.
I have tried so much tonight
The moment seemed so right
Put the blame on
My obsessions.
I have tried so much tonight
The moment seemed so right
You are the only
one I've got here.
My loneliness in your room.
My time is up so soon.
Some words are there for talking
Some others cut like knife
Your presence everlasting
Could cost you all your life.
Some words are there for talking
Some others cut like knife
Your presence everlasting
Could cost you all your life.
I 'd charge you for an hour
I 'd charge you for a night
But this, beyond my power,
is touching me inside.
(Σίγουρα τα αγγλικά τους δεν είναι τα καλύτερα. Το νόημα όμως, μερικές φορές αρκεί.
Οι σαμπλαρισμένοι διάλογοι είναι από το φιλμ Μόνο Αίμα, ντεμπούτο των αδελφών Κόεν. Αυτοί εδώ πάντως υπήρξαν από τις πιο αδικημένες ελληνικές μπάντες της λεγόμενης Χρυσής Περιόδου της σκηνής. Δυο πρώτοι δίσκοι ψιλο-χαντακωμένοι από την παραγωγή, μια ελαφριά έλλειψη ταυτότητας ίσως σε ένα δυο σημεία, δεν ξέρω. Κάποιες συνθέσεις τους όμως είναι αριστουργηματικές. Αν θέλουν να ξαναηχογραφήσουν τους δυο πρώτους δίσκους με φυσικά τύμπανα, είμαι μέσα.)
Την παιδική μου φίλη
την είδα ξαφνικά
να στέκει
και να με κοιτά.
Αγάλματα κομμάτια
στα μάτια της τα δυο
βομβαρδισμένες πόλεις
ναυάγια στο βυθό.
Ζεστό το μεσημέρι
το στόρι χαμηλό
κι η σκάλα
στο φωταγωγό.
Σβήνουν τα βήματα
στη σκάλα
κανείς
θα πλανηθούμε
μοναχοί
θάλασσες πόλεις
έρημοι σταθμοί.
Αλλάζουν όλα
εδώ κάτω
με ορμή
τι να καταλάβουμε οι φτωχοί
τι να καταλάβουμε οι φτωχοί.
Για πες μου μήπως ξέρεις
γι' αυτήν που σου μιλώ
Άννα
τ' όνομά της το μικρό.
Τη βλέπω κατεβαίνει
στέκεται στο σκαλί
και χάνεται για πάντα
στου κόσμου τη βουή.
(Κάθε προσωπική ήττα, ένα πεθαμένο αντίο και η χειραψία ενός φαντάσματος.)
But in the lonely hours when the truth begins to bite
I thought about the times when I turned my back & stalled
I ain't no nice guy after all
When I was young I was the only game in town
I thought I had it down for sure,
But time went by and I was lost in what I found
The reasons blurred, the way unsure
I thought that I was living life the only way
But as I saw that life was more than day to day
I turned around, I read the writing on the wall
I ain't no nice guy after all
I ain't no nice guy after all
In all the years you spend between your birth and death
You find there's lots of times you should have saved your breath
It comes as quite a shock when that trip leads to fall
I ain't no nice guy after all
I ain't no nice guy after all
When I was young I was the nicest guy I knew
I thought I was the chosen one
But time went by and I found out a thing or two
My shine wore off as time wore on
I thought that I was living out the perfect life
But in the lonely hours when the truth begins to bite
I thought about the times when I turned my back & stalled
I turned around, I read the writing on the wall
I ain't no nice guy after all
(Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Η αυθεντική εκτέλεση του κομματιού συνοδεύεται από τους Ozzy και Slash, αλλά να με συμπαθάτε, αυτή εδώ κάνει το original σκόνη. Όπως και να χει, είναι σπουδαίο κομμάτι.
Και να διαβάσετε οπωσδήποτε το White Line Fever. Το βιβλίο εννοώ).
(Με θυμάμαι να το ακούω κλεισμένος στο δωμάτιο μου με ένα φίλο εκείνης της ακραιφνώς μεταλλικής εποχής, πίνοντας ζεστό τζιν από το μπουκάλι. 18 ετών άντρες, νομίζω εκείνος ήταν λίγο μικρότερος, είχε χωρίσει και με τη κοπέλα του, είχε τα χάλια του. Την επομένη έμαθα πως φεύγοντας από το σπίτι μου πέρασε από το Πασαλιμάνι και ξέρασε στο σιντριβάνι.
Αστεία ιστορία, αλλά τώρα που ακούω το κομμάτι δε γελάω καθόλου...)
(Ναι, είναι το Chelsea Hotel του Λέοναρντ Κόεν σε μια ελληνική εκδοχή. Ο σπουδαίος, σπουδαίος Χρήστος Λεττονός, προσπαθούσε να ηχογραφήσει τα "Στρατιωτικά" του από το 1976. Όπως έγραφε ο ίδιος: "Παρουσιάζω τα “Στρατιωτικά” στην τότε εταιρεία μου και δεν τα δέχονται. “Πολύ ειδικό θέμα” λένε. “Έλλειψη φαντασίας” λέω γω και δεν επιμένω. Τελειώνω κάποτε μ’ αυτή την εταιρεία, πάω σε άλλη, μου λένε τα ίδια, αλλά μου ζητάνε δυο-τρία τραγούδια απ’ τη σειρά (τα ‘σουξέ’!...). Δεν δίνω τίποτα". Τελικά τον έβγαλε σχεδόν μόνος του, το 1982. Αξίζει να αναζητήσετε τη σπουδαία φωνή του. Υπάρχει ένας υπέροχος δίσκος ονόματι "Γραφειοκρατία" που κάποτε τον είχα σε βινύλιο, Διάολε. Ο Λεττονός δεν πρόλαβε να βγάλει και πολλά άλμπουμ δυστυχώς. Κάηκε ζωντανός στα 45 του χρόνια όταν ξέσπασε πυρκαγιά στο σπίτι του.)
(Γνώρισα τον Άλις Κούπερ μέσα από ένα επεισόδιο του Muppet Show, στο δημοτικό. Μετά απ' αυτό, βρήκα στο video-club της γειτονιάς μου την ταινία "Welcome to my nightmare" που, ναι, είχε κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες και, εν συνεχεία, σε VHS. Επρόκειτο για την κινηματογράφιση μιας συναυλίας του από εκείνη την περιοδεία. Στο γυμνάσιο ήμουν λίγο freak σε πολλά, αλλά και σ' αυτό: ήμουν fan ενός τύπου που κανείς δεν ήξερε. ΜΕΤΑ όμως, το Poison έγινε τεράστιο σουξέ και ξαφνικά όλοι στην τάξη τον ανακάλυψαν. Ήταν πολύ νωρίς για να νιώσω ΤΟΣΟ παράξενα.)