(Η μπάντα που υποχρέωσε τους New York Times να μιλήσουν σοβαρά για το black metal - και έκανε τους μεταλλάδες να τη μισήσουν επειδή είναι "κουλτουριάρηδες" και επίσης δεν έχουν image! - είναι ό΄τι πιο innovative και φωτεινό (!) έχει ακουστεί σε οποιοδήποτε μεταλλικό τερέν. Το κομμάτι από το περσινό αριστούργημα ονόματι "Aesthethica".)
(Μια τραγουδίστρια με φωνή - κρύσταλλο, ήχος που δεν χρειάζεται να λερωθεί και πολύ για να σε ανυψώσει, και μια επιδρομή κιθαριστικών ακροβασιών που σε οδηγεί αυτομάτως στην παραγγελιά άλλης μια μπύρας - και τρίτης, και τέταρτης...)
(Blackgaze. Τι φρούτο είναι πάλι αυτό που μας ξημερώθηκε; Ε, λογικό ήταν. Όλες αυτές οι "ανοιχτές" και πνιγμένες στο reverb κιθάρες, όλος αυτός ο ρομαντισμός του black metal, κάπου θα έπρεπε να κατευθυνθεί, να τρέξει μπροστά, τώρα ειδικά που όλα τα oh-τόσο-"evil" κλισέ έχουν αναπαραχθεί, μαζί με τη δηθενιά μιας μοχθηρής πόζας και την πολιτική ασχήμια ενός κομματιού αυτης της μουσικής που οι οπαδοί της αρνήθηκαν - για τους δικούς τους λόγους - να απομονώσουν. Έτσι, τα άστρα φώτισαν το ἔνδοθι σκότος απ΄ όπου ξεπετάχτηκαν οι Alcest, οι Lantlos και μια ολάκερη νέα σκηνή. Shoegaze + Black Metal = Blackgaze λοιπόν. Αυτοί εδώ οι Ολλανδοί δεν γουστάρουν να δημοσιεύουν τους στίχους τους και έτσι δεν μπορώ να τους μεταφέρω εδώ. Ακούστε το κομμάτι όμως)
(Δε ξέρω από που ν' αρχίσω. Από το avante-garde εξώφυλλο; Από την ιδιοφυή ενορχήστρωση; (Προσέξτε τις τρεις - μόνο τρεις - νότες του synth που ακούγονται κάθε τρεις στροφές: πόσο ΤΕΛΕΙΕΣ είναι, και πόσο σωστά τοποθετημένες!) Ουσιαστικά το μπουζούκι εδώ παίζει riffs! Μήπως να μιλήσουμε και για τους στίχους του Κώστα Τριπολίτη (χαιρετισμούς, δάσκαλε), που ισορροπούν ανάμεσα στην ερωτική και την πολιτική ζώνη του ελληνικού τραγουδιού την ίδια ώρα που η ευαισθησία τους σε κάνει κομμάτια; Ε, βάλτε και την ερμηνεία της Μπέλλου... Αυτό το κομμάτι εδώ ανήκει στο πάνθεον της Ελληνικής μουσικής.)
(Ξεκίνησαν το 1992, με αφετηρία το black metal όπως πολλοί Νορβηγοί. Και όπως άλλοι τόσοι, το παράτησαν κρατώντας μόνο τη μινιμαλιστική εμμονοληψία. Το κομμάτι είναι, για μένα, ότι καλύτερο έγραψαν ποτέ. Το είχα postάρει πριν κάτι μήνες, αλλά κάποιος το κατέβασε από το γιουτούμπι. Έτσι το ανέβασα ο ίδιος. Είδατε πόσο σας προσέχω; Εν καιρώ πάντως σχεδιάζω να το κάνω για όλα τα links που έχουν "σπάσει" όλο αυτό το διάστημα. Πετάω σε λίγες ώρες, τα λέμε σύντομα - να προσέχετε.)
Somewhere there is a lake of fire, pity all the fools
Sorry are the desolate, the unfree and obedient
For this is not the spring of love, it is the winter of discontent
Standing at the shore of Lake Of Fire
Standing at the shore of Lake Of Fire
Standing at the shore of Lake Of Fire
Standing at the shore of Lake Of Fire
Blood mooney, for thirty pieces of silver
You shall buy yourself the time
The quivering meat conception, deflorate the virgin fair
Succumb to your own passion, receive the garland made from angel's hair
Crown yourself, the thorns will cut you, bleed your majesty
But by dawn it will all satisfy no more, dethroned you weep
Dumped along the shore of Lake Of Fire
Dumped along the shore of Lake Of Fire
Dumped along the shore of Lake Of Fire
Dumped along the shore of Lake Of Fire
So you've been left in chains to rot away in your own stinking rest
You'll hang till death in your own entrails
What you're gonna do
peasants with nukes
For death you'll see, shall make us free
(Μια υ-π-έ-ρ-ο-χ-η, ματζόρε μελωδία, κιθαριστικά patterns που, δώστε λίγη προσοχή, δεν σταματούν ποτέ, διπλά φωνητικά beatl-ικής προέλευσης - o Quorthon ήταν τρελός fan - και υμνικές ...Bathor-ιακές γέφυρες που τραγουδούν στίχους παράξενα ποιητικούς και υπογείως αντιπολεμικούς: αυτό είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια του συγχωρεμένου που, τουλάχιστον, πρόλαβε να δει με τα μάτια του πόσο άλλαξε αυτή τη μουσική κι εμάς που τον αγαπήσαμε. Για σένα, Quorthon. Μεγάλη τιμή που σε γνώρισα.)
Δεν υπήρχε πουθενά και είπα να το ανεβάσω. Είναι το μουσικό θέμα που κλείνει την ταινία του Γιάννη Οικονομίδη "Η ψυχή στο στόμα", με λίγο διαφορετικό mix απ' αυτό που υπάρχει στη ταινία (παραμορφώνει και το youtube τον ήχο αρκετά λόγω χαμηλού bitrate). Βγήκε πεντάλεπτο το video - δυο λεπτά παραπάνω από το κομμάτι, επειδή έτσι δούλευε ο movie editor που είχα στη διάθεση μου. Τέλος πάντων, το έγραψα το 2006 και είναι ένα από τα λίγα πράγματα που έχω γράψει και δεν ντρέπομαι πολύ όταν το ακούω.
All alone, all alone, all alone, all alone, all alone
(Ναι, το ακούσαμε πρώτη φορά στη ταινιάρα του Μάικλ Μαν - σταθερά γαμηστερά τα soundtracks του τελευταίου, οδηγούν πάντοτε σε ανακαλύψεις. Κολλητικό boogie ως εκεί που δεν παίρνει.)
Από τη Μελβούρνη. Ένας παγερός εναγκαλισμός ήχων που μοιάζουν να έρχονται από την post σκηνή αλλά ριζώνουν και σε μια folk που διστάζει να δακρύσει. Αυτό το εβγαλαν μόνοι τους σε 100 κόπιες βινυλίου, όλες με εξώφυλλα σχεδιασμένα στο χέρι. Το κυκλοφόρησαν εκ νέου σε CD μόλις φέτος (στο μεταξύ βέβαια μεσολάβησαν κι άλλες κυκλοφορίες τους).
(Garage-punk και rock'n'roll και metal και θεοσκότεινα σάπιο.
Bonus το κλείσιμο ματιού στον ελληνικό BM ήχο των 90s - Στο 04.30
Α, και με μισανθρωπία διόλου εφετζίδικη ή εφηβική. Μα τι στιχάρες!)
