Δε λες κουβέντα,
κρατάς κρυμμένα μυστικά
και ντοκουμέντα
κι ακούω μόνο
συνθήματα μεταλλικά
των μικροφώνων
Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή
Περνούν οι νύχτες,
τα δευτερόλεπτα βαριά
στους λεπτοδείκτες
ζητώντας κάτι
που να μη γίνεται ουρλιαχτό
κι οφθαλμαπάτη
Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή
Στων χιλιομέτρων
την ερημιά και στη σιωπή
των χρονομέτρων
ακούγονται τώρα
σειρήνες μεταγωγικά
κι ασθενοφόρα
Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή
Δε λες κουβέντα,
κρατάς κρυμμένα μυστικά
και ντοκουμέντα
(Δε ξέρω από που ν' αρχίσω. Από το avante-garde εξώφυλλο; Από την ιδιοφυή ενορχήστρωση; (Προσέξτε τις τρεις - μόνο τρεις - νότες του synth που ακούγονται κάθε τρεις στροφές: πόσο ΤΕΛΕΙΕΣ είναι, και πόσο σωστά τοποθετημένες!) Ουσιαστικά το μπουζούκι εδώ παίζει riffs! Μήπως να μιλήσουμε και για τους στίχους του Κώστα Τριπολίτη (χαιρετισμούς, δάσκαλε), που ισορροπούν ανάμεσα στην ερωτική και την πολιτική ζώνη του ελληνικού τραγουδιού την ίδια ώρα που η ευαισθησία τους σε κάνει κομμάτια; Ε, βάλτε και την ερμηνεία της Μπέλλου...
Αυτό το κομμάτι εδώ ανήκει στο πάνθεον της Ελληνικής μουσικής.)
Αυτό το κομμάτι εδώ ανήκει στο πάνθεον της Ελληνικής μουσικής.)
ποσο δικιο εχεις σε ολα. τραγουδαρα
ΑπάντησηΔιαγραφή