Κανείς δίσκος της εγχώριας σκηνής δεν τέσταρε περισσότερο τα όρια του old-school όσο αυτός, κανείς δίσκος επίσης δεν τέσταρε περισσότερο τα όρια ανοχής του κόσμου εκείνου που επιστρέφει σ' αυτή τη μουσική για να σπάσει πλάκα. Τίποτα εδώ δε "χτυπάει" άσφαιρα: Δυναμική παραγωγή, άκρως τσαμπουκαλεμένες ερμηνείες, στίχοι οργισμένοι, χυδαίοι και προσβλητικοί απέναντι σε κάθε κέντρο εξουσίας (Αστυνομία, Εκκλησία, Πολιτική Ορθότητα), με αναφορές που σκάνε από το πουθενά, θεματική συνειδητά αναρχική (ακούστε το "Εγω ή αυτοί", ενα "μακρύ hip-hop" για τον Κώστα Πάσσαρη) αλλά και ένα καυστικό χιούμορ που όχι μόνο δεν αφαιρεί, αλλά αντιθέτως προσθέτει δηλητήριο. Δίσκος-σημείο αναφοράς για το είδος - τουλάχιστον στο Ελληνικό γήπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου